श्रीमंतीची गुर्मी

जसजशी वर्षे सरत होती तसतशी अथक परिश्रमा मुळे सरूताईंच्या यजमानांची शारीरिक स्थिती बिघडत गेली. मुलं त्यांना भेटायला अधून मधून येत असत. एक दिवस अचानक हृदयविकाराच्या झटक्याने त्यांचे निधन झाले. त्यांच्या निधनानंतर मुलाने आईला आपल्या घरी राहायला बोलावले. पण सरूताईंनी ठाम नकार दिला . त्यांना कोणाचे बंधन नको होते. त्यावेळी त्यांची प्रकृती उत्तम होती. घरी दोन बायका कामासाठी येत. सरूताई मनसोक्त पर्यटन करत होत्या. मनात आलं की नाटक सिनेमा, हॉटेल असं मजेत चाललं होतं. पण हे असं कुठवर चालणार. दहा बारा वर्षांनी त्यांना विविध व्याधींनी जखडले. हळूहळू त्यांना घरी चालणे फिरणे कठीण होऊ लागलं. तरीही त्यांच्या स्वभावात तसूभरही फरक पडला नाही. मुलं अधून मधून येऊन आईची चौकशी करत. पैसे देऊ करत. पण सरू ताईंना पैशाची काहीच कमी नव्हती. हळू हळू त्यांची तब्येत खूप खालावली. घरी कामाला येणाऱ्या बायका आणि एक नर्स त्यांचं सर्व नीट करत असत पण त्यांच्याशी सरू ताई फटकून वागत. भरपूर पैसा मिळतो म्हणून त्या येत होत्या. मुलाने त्यांची व्यवस्था हॉस्पिटलमध्ये करायचं ठरवलं त्यालाही सरू ताईंनी नकार दिला. शेवटी घरीच सर्व सोयी उपलब्ध करून दिल्या. त्यांच्या पुढे कोणाचेच काही चालत नव्हते.