सामर्थ्य भक्तीचे : वेळ पुनर्मिलनाची : भाग एक

“इतकं सोप्पं वाटलं का रे तुला? मी कधीच तुझी होऊ शकत नाही. फक्त हाच जन्म नाही तर येणारा प्रत्येक जन्म ही म्हाळसा फक्त त्याच्या सदाशिवची असणार आहे आणि त्याच्यासाठीच जन्म घेणार. आज तुझा अंत माझ्या हातून निश्चित आहे. गावकऱ्यांना पण कळू दे की तू राक्षस आहेस. खंडोबाची आन आहे मला..आज एकतर तू जिवंत राहशील किंवा मी.” म्हाळसाही तितक्याच जोशात त्याला प्रत्युत्तर करते. तिच्या या वक्तव्यावर सूर्यभानचा स्वाभिमान दुखावला जातो आणि तो तिच्यावर चमत्कारिक असे भस्म फेकतो. त्या भस्माचा तिच्यावर काहीच प्रभाव न झाल्याचे पाहून तो चक्रावतो पण लगेचच सावरून पुन्हा तिच्यावर त्याच भस्माचा मारा करतो. ती मात्र त्याचा प्रत्येक वार हाणून पाडते. तिची नजर सदाशिवला शोधत असते. त्यांच्या या लढाईला लपून पाहणाऱ्या कृपालदेवच्या डोक्यात एक कपटी डाव शिजतो आणि तो पावलांचा आवाज न करता सदाशिवला बंदिस्त केलेल्या वर्तुळात जातो. त्या वर्तुळात असलेल्या उर्जेमुळे सदाशिव क्षीण होऊन पडलेला असतो. हे पाहून कृपालदेवला आणखीच जोर येतो आणि तो त्या सदशिवचा गळा धरतो. कृपालदेवच्या समोर सदाशिवची ताकद कमी पडते आणि तो हातपाय झाडत हळूहळू प्राण सोडतो. त्याक्षणी म्हाळसाच्या गळ्यातील मंगळसूत्र वाढवून त्यातील मणी विखुरले जातात. हे लक्षात येताच तिचा क्रोधाग्नी वाढतो आणि ती अधिक आक्रमक होऊन सूर्यभानवर चालून जाते. सूर्यभानला काहीही करून वाचवायला हवे हे लक्षात येताच कृपालदेव एक मंत्र पुटपुटत सर्वत्र धुराचे वलय तयार करतो. त्यामुळे म्हाळसाला समोरचे काहीच दिसत दिसत नाही. ती अंदाज बांधत चालतानाच तिच्या डोळ्यासमोर तेजस्वी पण पांढरी शुभ्र आकृती उभी राहते. त्या आकृतीला पाहून तिच्या डोळ्यातून अश्रूधारा वाहू लागतात.