सोनचाफा ( भाग चवथा )

तात्या माईंना स्वतःच मुलबाळ नव्हतं आणि निशीगंधा मॅडमला स्वतःची दोन मुलं असूनही त्या आज पोरक्या होत्या. समिरा तिच्या नवऱ्याबरोबर परदेशी सुखात होती. पराग शिक्षणासाठी म्हणून परदेशी गेला आणि तिथंच स्थायिक झाला होता. पराग, समिरा व्हिडीओ कॉल करायचे कधीतरी. आई वडील नसले की मुलं पोरकी होतात असं म्हणतात, पण इथं मुलांनी आईला पोरकं केलं होतं . पंख फुटलेली पाखरे उडून गेली. आईचा जिव मुलांच्या काळजीने तिळ तिळ तुटतं होता. याची जाणीवही मुलांना नव्हती.एक दिवस असा उगवला नाही की त्यांना मुलांची आठवण झाली नव्हती. एक दिवस असा मावळला नाही की परमेश्वरा जवळ मुलांच्या सुखासाठी प्रार्थना केली नाही.
डोळ्यातल्या पाण्यामुळे सगळ अंधुक दिसू लागल म्हणून हलकेच चष्मा काढलं आणि अलगद पदराने डोळ्यातलं पाणी पुसलं. अंधार पडत असल्याची जणीव झाली आणि निशिगंधा मॅडम त्या घराकडे निघाल्या ज्या घरात त्यांच्याशिवाय दुसरं कोणीच नाही.