“जाऊ दे, उद्या करता येईल” – हे वाक्य आपल्या आयुष्याचा अविभाज्य भाग झालंय असं म्हटलं तरी चालेल. लहानशा कामापासून ते मोठमोठ्या निर्णयांपर्यंत आपण किती वेळा हा बहाणा करतो? उद्या येईल, तेव्हा पाहू, उद्या वेळ असेल, तेव्हा करू, उद्या बघूया, असं म्हणता म्हणता दिवस, आठवडे, महिने आणि कधी कधी तर वर्षं उलटून जातात. खरं सांगायचं तर “उद्या” हा शब्द कधीच प्रत्यक्षात येत नाही. कारण प्रत्येक सकाळी जागं झाल्यावर आजचं काम पुढच्या “उद्याला” ढकललं जातं. आणि हे चक्र कधी थांबत नाही. ही सवय केवळ वेळेचं नुकसान करत नाही, तर हळूहळू आपली स्वप्नं, आपली क्षमता आणि आपली जिद्द यांनाही गिळून टाकते.
मनुष्याचा स्वभावच असा असतो की त्याला आराम जास्त आवडतो. कठीण काम, परिश्रम, धडपड यापेक्षा निवांतपणा, आराम, सुखसोयी ह्या गोष्टी जास्त आकर्षक वाटतात. म्हणूनच “जाऊ दे, उद्या करता येईल” हा विचार मनाला खूप गोड वाटतो. पण हाच गोडवा आपल्या भविष्यासाठी विष ठरतो. एक दिवस पुढे ढकललेलं काम हे फक्त एका दिवसाचं नुकसान नसतं, तर ती हरवलेली संधी असते. आयुष्यात काही क्षण असे येतात जे पुन्हा परत येत नाहीत. स्पर्धेची तयारी असो, करिअरमध्ये नवा टप्पा असो, व्यवसायाची संधी असो, किंवा एखादं नातं जपण्याचा क्षण असो – सगळं काही “आज” मध्ये आहे. जर आपण त्याला “उद्या”वर ढकललं तर कधी कधी तो “उद्याचा दिवस” येतोच नाही.
जगात यशस्वी लोकांची कहाणी वाचली की एक गोष्ट ठळकपणे दिसते – त्यांनी कधीही काम उद्यावर ढकललं नाही. त्यांना ठाऊक होतं की आजची मेहनत म्हणजे उद्याचं यश. मग तो खेळाडू असो, शास्त्रज्ञ असो, उद्योजक असो, किंवा कलाकार असो – त्यांनी आपली प्रत्येक कृती, प्रत्येक संधी आजच पकडली. कारण त्यांना कळलं होतं की “उद्या” हा शब्द फक्त आळशी माणसाचा आधार आहे.
खरं तर “उद्या” हा शब्द आपल्याला खोटं समाधान देतो. आपल्याला वाटतं की आपण काम टाळलं नाही, फक्त थोडं पुढे ढकललं. पण हळूहळू ही सवय आपल्याला आतून खाऊन टाकते. अभ्यास उद्यावर टाकणारा विद्यार्थी कधीच पहिल्या क्रमांकावर येत नाही. काम उद्यावर ढकलणारा कर्मचारी कधीच बढती मिळवत नाही. नात्यांना वेळ देणं उद्यावर ढकलणारा व्यक्ती आयुष्यभर एकटेपणात हरवून जातो. कारण वेळ आणि संधी ही कधीच थांबत नाहीत.
एक साधं उदाहरण घ्या. शेतकरी जर पेरणी “उद्यावर” ढकलत गेला तर कधीच पिकं उगवणार नाहीत. डॉक्टर जर रुग्णाला औषधं “उद्या” देतो म्हणाला तर रुग्ण वाचणार नाही. विद्यार्थी जर “जाऊ दे, उद्या अभ्यास करतो” म्हणत राहिला तर परीक्षेत नापास होईल. हाच नियम आयुष्याच्या प्रत्येक क्षेत्रात लागू होतो. म्हणूनच कामाला सुरुवात करणं महत्त्वाचं असतं – ते कितीही लहान असो.
कधी कधी आपण भीतीमुळेही काम पुढे ढकलतो. अपयशाची भीती, लोकं काय म्हणतील याची भीती, अडचणींची भीती… आणि मग आपण स्वतःलाच फसवतो – “उद्या करूया.” पण खरी गोष्ट अशी आहे की ही भीती फक्त आज पाऊल उचलूनच दूर करता येते. भीतीवर मात करणारा माणूसच यशस्वी होतो, आणि पळ काढणारा कायम मागेच राहतो.
आजच्या तंत्रज्ञानाच्या युगात आपल्याकडे विलंब करण्यासाठी शंभर कारणं आहेत – मोबाईल, सोशल मीडिया, मालिकांचा नाद, मित्रमंडळींची पार्टी, झोप, कंटाळा. पण ह्याच गोष्टी आपल्याला नकळत मागे खेचतात. म्हणूनच “जाऊ दे, उद्या करता येईल” म्हणण्याऐवजी स्वतःला रोज एक प्रश्न विचारायला हवा – “जर मी आज नाही केलं, तर मी उद्याच्या एक पाऊल मागे जाईन का?”
उद्यावर काम ढकलण्याची सवय तोडायची असेल तर एकच मार्ग आहे – लहान सुरुवात करा. मोठा डोंगर एकाच वेळी चढता येत नाही, पण पहिलं पाऊल टाकलं की डोंगर जिंकणं शक्य होतं. काम कितीही मोठं असो, त्याला लहान-लहान टप्प्यांमध्ये विभागा आणि आजच पहिला टप्पा सुरू करा. मनात आळस आला की स्वतःला आठवा – “उद्याच्या यशाचा पाया आजच्या कष्टात आहे.”
जीवन खूपच लहान आहे. आजचा दिवसच खरं धन आहे. उद्या कोण पाहिलंय? म्हणून ज्या क्षणी मन म्हणेल – “जाऊ दे, उद्या करता येईल,” त्या क्षणी स्वतःला आवरा, पाऊल उचला, आणि काम सुरू करा. कारण उद्याच्या वाटेकडे पाहणाऱ्यांच्या हाती फक्त रिकाम्या आशा उरतात, पण आजच्या क्षणाला पकडणाऱ्यांच्या हाती विजय असतो.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा