कथा-शाब्बास रवी भाग १

ए रवी! किती माकडे शेताची नासाडी करीत आहेत, बघतोच आता एकेकाला! असं म्हणत महेशने गोफणीला छोटे छोटे दगड घेऊन जोरात भिरकावले. तशी माकडे दूर पळून गेलीत. महेशला पुन्हा चेव आला. त्याने पुन्हा गोफणीत एक मोठा दगड घेऊन गोल गोल फिरवून जोरात भिरकावला. तो थेट एका पक्षिणीच्या
घरट्या ला लागला. घरट्यात पक्षिणीची छोटी छोटी पिल्ले होती. ती थेट खाली जमिनीवर पडली.पक्षिण पंख फडफडवीत इकडून तिकडे झाडाच्या फांद्यांवर घिरट्या घालीत होती.तिची पिल्ले खाली पडलेली... हे दृश्य पाहून रवीचे मन कळवळले. त्या छोट्या लाल मासाच्या गोळ्या कडे डोळे विस्फारून तो बघत होता.
आता काय करावे? महेशला सुद्धा अपराधी वाटू लागले. महेश ने ती पिल्ले झाडाच्या एका मोठ्या पानावर अलगद उचलले. व तो झाडावर चढला. आणि रवीला ती पिल्ले हातात द्यायला सांगितले. रवीने ती पिल्ले महेशच्या हातात दिली. महेश ने ती त्या घरट्यात अलगद ठेवली. तोपर्यंत पक्षिणे चे रुदन व तिची घरट्याच्या आसपास फिरण्याची धडपड बघून रवी कासावीस झाला.
ही गोष्ट रवीच्या मनात घर करून राहिली. त्याचं दहा-बारा वर्षाचं मन एकसारखं विचार करीत होतं... पक्षिणिने तिच्या पिलांना जवळ घेतलं असेल का? माणसाचा हात जर पक्षाला लागला तर त्या पक्षाला इतर पक्षी चोचीने मारून टाकतात. असं त्याने ऐकलं होतं. त्यामुळे त्याचं कशातच मन लागेना...
तो विषण्ण मनाने घरी आला. त्याला महेश सोबत शेतात जाण्याचा पश्चताप झाला. त्याला त्यादिवशी जेवण सुद्धा गेले नाही, की झोप सुद्धा आली नाही.