स्त्रीला समजून घेणं खरंच कठीण आहे का हो

सहजच पण खोल विचारात गढून गेलो. आई, पत्नी, मुलगी तिन्ही अन्नपूर्णा पण तिघींच्या भावनांचा आवेग मात्र वेगळा. आईचं समरसून पदार्थ तयार करून भरभरून वाढणं. बायकोचं न चुकता मनापासून टिफिन तयार करून देणं. योग्यवेळी फोन करून \"जेवलात का? म्हणून विचारणं. मुलींनं स्वतःच्या हातांनी (कोणाच्या मदतीशिवाय) केलेल्या स्वंयपाकाबद्दल मत विचारणं आणि बाबांना टिफिन आवडला म्हणून आनंदानं बेभान होणं. खरंच कधी कधी प्रश्न पडतो, नातं वेगळं, रुप एकच पण भावनांचा पिसारा फुलवण्यांची यांची हातोटी पाहीली कि थक्क व्हायला होतं. माणसाच्या बालपणापासून ते वृद्धत्वापर्यंत कालांतरानं नात्यात कमी-जास्त अंतर पडतं अस म्हणतात, स्त्रींचं आईपासून ते मुलीपर्यंतचं हे नातं आणि त्यात येणारं अंतर जरी दिसलं तरी आमच्या आयुष्याचं अंतर वाढविण्याचं कौशल्य मात्र या तिघीत कितीतरी पटीनं अधिक असतं हे मात्र नक्की खरंय. स्त्रीच्या अशा अनेक कंगो-यांनी भरलेलं जीवन कधी कधी स्वतःलाच यथार्थ वाटतं . वयोमनापरत्वे नात्यांच्या अंतरातही या बायका आपल्या कंगो-यांना, कौशल्यांना विकसित करतच रहातात पण स्पर्धा म्हणून कधीच नाही. वेळप्रसंगी त्या अबोल राहुनही व्यक्त होत असतात भावनांनी मनातल्या स्पंदनानी. फक्त ही स्पंदनं आपल्याला जाणवली पाहिजेत. आणि एकदा ती जाणवली तर स्त्री समजून येईल. मी तर असं म्हणेन की स्त्रीला समजून नव्हे जाणून घेतलं पाहीजे अगदी आपल्या नेणीवेच्या पातळीपर्यंत. स्त्री गम्य नव्हे रम्यता आहे आपल्या जीवनाची, कारण
कुणी तरी म्हंटलयं
आजीः संपुर्ण घरावर मायेची पाखर घालते.
आई/पत्नी : सगळा संसार तोलून धरते.
मुलगीः सारं घर चैतन्यानं भरुन टाकते.
म्हणून तर स्त्रीला नेहमीच सलाम करावासा वाटतो कारण
मी माता मी कांता
शिक्षक मी सेवक मी
कलावती शास्त्रज्ञा
विविध गुणे मी नटते
मी विश्वाची प्रतिभा
मज मध्ये सम्रद्धी वसे
स्त्री माझे नाव असें.......
समाप्त.