सुगंधाची सावली

पारिजाताच्या गंधाची सावली,
मूक निघते धरतीला कवळी।
पाकळ्यांच्या सोनेरी आठवणी,
दरवळून जाते मंद झुळूकांनी।

पडझडीच्या वाटेवरून झेप घेते,
मातीच्या कुशीत पुन्हा नांदते।
क्षणभराचं जीवन, पण किती अर्थपूर्ण,
हरवूनही राहते हळुवार सुगंध।

स्वर्गीय छटा, शांततेचा श्वास,
पारिजात, तू आहेस निसर्गाचा प्रकाश।
तुझ्या सावलीत विसावा सापडतो,
माझ्या कवितेला जीवंतपणा मिळतो।