सुई आणि धागा 2

"बेबी आत्या, इतका वेळ तुम्ही बोलत होतात मला ऐकू येत होते; पण मी शांत राहिले. आता तुम्ही नाही ते शब्द वापरत आहात मी शांत राहू शकत नाही. तुम्ही एक तर इथे आमच्या कार्यक्रमात आनंदात सहभागी होण्यासाठी आला आहात. तुम्हाला आम्ही आमच्या आनंदात सहभागी करून घेण्यासाठी आमंत्रित केलं होतं; पण इथे येऊन तुम्ही नाही त्या गोष्टी बोलत आहात. आता यापुढे तुम्हाला बोलवायचं की नाही हे आम्हाला विचार करूनच ठरवावे लागेल. आला आहात तर जेवण करा आणि तुम्ही जाऊ शकता. खरंतर आमच्या आनंदात सहभागी होण्यासाठी इथे सर्वांना आमंत्रित केलं आहे. आमची उणीव, आमच्या चुका काढण्यासाठी बोलावले नाही. आम्ही मूल कधी जन्माला घालायचं हा सर्वस्वी आमचा निर्णय आहे. जिथे माझ्या आई-वडिलांनी आणि सासू-सासर्‍यांनी त्या गोष्टीबद्दल एकही शब्द काढला नाही तिथे तुम्ही नाही नाही त्या गोष्टी बोलून माझे मन दुखवण्याचा प्रयत्न केलात तो तुम्हाला कोणीच अधिकार दिला नाही. आतापर्यंत जे बोलला ते ठीक होतं. तुम्ही मोठ्या आहात म्हणून तुमचा मान राखून मी शांत बसले; पण ही गोष्ट खूप पुढे जात आहे त्यामुळे मला बोलावं लागलं. इथे तुमचे ऐकून घेऊन आमच्या आनंदावर विरजण सोडायचे नाही. अहो दोन वर्षात घर घेणं काही चेष्टा आहे का? आम्ही ते करून दाखवलं याबद्दल कौतुकाचे दोन शब्द तुमच्या तोंडून आले नाहीत आणि आमच्या चुका दाखवण्यासाठी इतकं भरभरून बोलत आहात. त्याऐवजी कौतुकाने जर तुम्ही आशीर्वाद दिला असता तर आम्हाला खूप बरं वाटलं असतं. तुमचं हे असलं बोलणं ऐकून मला खरंच वाईट वाटतंय." असे म्हणून श्वेताच्या डोळ्यातून अश्रू आले; पण तिने तो पुरेपूर थांबवण्याचा प्रयत्न केला कारण इतके लोकं जमले होते. त्यांच्यापुढे अशा आनंदाच्या प्रसंगी रडणं तिला आवडलं नसतं.