सुखाची ओंजळ... भाग 22 #मराठी- कादंबरी

“निधी, काही दिवस तुझ्याकडे राहिल तर चालेल का गं?....
 “अरे वा मैत्रिणीकडे आली आणि   विचारते सुद्धा..
“ हो ग...

“ काय झालं सांग, मी तुझ्या हक्काची मैत्रीण आहे ना.. निधी माझ्या डोक्यात एक विचार घोळतोय...

 बोलू का मग बोल ना त्यात काय विचारायचं ?...

“आपण पुण्याला जाऊयात का?..
“ पुण्याला? पुण्याला कशाला....?

“ त्या ज्या राजच्या मित्राने फोन केला होता तो पुण्याला राहतो तर राजही तिथेच असेल, आपण जाऊन शोधुया का...
“ सुमन तुला खरंच वाटतं असं काही होऊ शकतं ...

“प्रयत्न करायला काय हरकत आहे निधी त्याचा मित्र म्हणाला ना की आम्ही दोघे सोबत राहतो पोलिसांनी जो पत्ता काढला आपण एकदा त्या कारखान्यात जाऊन बघू या... 

कारखान्यातून जर काही माहिती मिळाली तर....
“ दोन दिवस थांब, आपण विचार करू आणि जाऊ...

 दोन दिवसानंतर सुमन आणि निधी दोघीही पुण्यासाठी निघाल्या.. त्या पुण्याला गेल्या, तिथल्या त्या कापड कारखान्यात सुद्धा गेल्या.. तिथे त्यांना तो मुलगा भेटला पण राज भेटला नाही.. 

सुमननी त्याला विचारलं
“ राज कुठे आहे?.. तर म्हणाला कि राज काही दिवसापासून कुठे तरी गेला आहे.. सांगून गेलेला नाहीये....

दोघीही निराश आल्या..
आणि परत आल्या..

सुमन निधीकडे पंधरा-वीस दिवस राहुन पुन्हा आई-बाबा कडे परत आली...

आज सुमन घराजवळच्या पार्कमध्ये एकटीच जाऊन बसली..खूप वेळ पर्यंत ती एकटक बघत बसली होती, स्वता: च्याच विचारात गढलेली दिसत होती.. घराशेजारची मुलगी तिच्या बाजूला जाऊन बसली..

“ काय झाले सुमन ताई?.. इतका काय विचार करतेस?.. तेव्हाची बघत आता मी तुला खूप विचारात आहेस?.. काय झालं ताई?…

“ काही नाही ग, ठीक आहे सगळे..

 तेवढ्यात तिथे एक छोटी मुलगी झाली तिने सुमनचा हात पकडला आणि तिला म्हणाली आमच्या सोबत खेळशील..
 सुमन नाही म्हणणारच होती तर तिथे त्या मुलीची आई आली,
“ नाही नाही तिचे काय खेळण्याचे दिवस आहेत का.. ती नाही खेळणार...बाळा तिला बर नाही ह..

हो ना गं...
 बाळा तू जाऊन खेळ...

 खरंतर त्या बाईला तिच्या मुलीला सोबत खेळू द्यायचे नव्हते म्हणून ती पटकन उठून सगळं काही बोलून गेली, सुमनला वाईट नाही वाटले.. तिला आता सवय झाली होती त्यामुळे ती जास्त लक्ष देत नव्हती.. काही वेळ पार्क मध्ये बसून सुमन घरी आली....

 जेवण करून गच्चीवर फेरफटका मारायला गेली, खुप रात्र झाली होती सगळे झोपले..

  सुमन एकटीच गच्चीवर उभी होती...

 छान छंद वारा सुटलेला होता, आकाशातल्या चांदण्या टिमटिम करत होत्या
 थंड हवेचा झुडूप सुमन वर आला आणि तिची ओढणी हळूच खाली सरकली आणि खाली पडली...
 ओढणी उचलायला म्हणून सुमन खाली वाकली, तिला तिथे कोणीतरी आहे असा भास झाला...

 कानात आवाज गुंजला,
“सुमन, मी आलोय ..
तुझा राज आला सुमन...

 बघ, मागे वळून बघ...

 सुमननी मागे वळून बघितलं तर तिथे कुणीही नव्हतं सुमनला वाटलं की मला भास झाला असेल... थोडा वेळ गच्चीवर राहून सुमन तिच्या रूम मध्ये गेली तर रूम मध्ये टेबलावर तिला गुलाबाचं फूल ठेवलेल दिसल....

 सुमनने आश्चर्यचकित होऊन त्या फुलाकडे बघितले हे फूल तर इथे नव्हते, आता कस आलं ती विचारात पडली, तिने फुल हातात घेतला तसाच तिच्या बोटात काटा रुतला तिच्या हातातून फुल खाली पडला.. आता ही फुलं नकोत आणि काटेही नकोत असं म्हणत ते फुल बाहेर फेकून दिले.. आणि ती आपल्या बेडवर पडली थोड्याच वेळात तिला झोप लागली.  सकाळी उठली बघितलं तर तिच्या उशी जवळ  कागद फोल्ड करून ठेवलेला होता...

 तिने तो उघडला पानभर खूप काही लिहिलेलं होतं सुमननी वाचायला सुरुवात केली..

 प्रिय सुमन...

प्रियच म्हणेन मी कारण आजही मला तू मला तितकीच प्रिय आहेस...
 कशी आहेस?.. खरंतर हा प्रश्न मी विचारायला नको कारण माझ्याविना तू आनंदात राहूच शकत नाहीस... याची मला कल्पना आहे...
 तुझ्यासोबत इतकं सगळं काही घडलं, मला तुझ्या सोबत रहायला हवं होतं...पण मी गेलो पळपुट्या सारखा..मी तुला त्या अवस्थेत बघू शकलो नसतो.... मी निघून का गेलो, याची कारण मी तुला सध्या नाही सांगू शकत...पण सुमन मला आता यायचं आहे, मला परत यायचं आहे तुझ्या जीवनात ..माझ्या सुमनजवळ....मी तुझ्याविना अपूर्ण आहे ग...माझं जीवन तुझ्याविना अपूर्ण आहे...

मला तुझी माफी मागायची आहे, मला या चार-पाच वर्षात तुझी खुप आठवण आली..  मला प्रत्येक वेळी प्रत्येक क्षणात तुझी आठवण येत होती पण मी तुला फोनही नाही करू शकलो.. इच्छा असूनसुद्धा..  स्वतःला सावरले.... मला माफ करशील ना.... माझा स्वीकार करशील... माझा हात हातात घेशील..

ह्या सगळ्या प्रश्नांच्या उत्तराची मी वाट बघेल.. तुला जर खरच सांगावं वाटलं तर एक हाक मार, त्याक्षणी मी तुझ्यासमोर असेल..