सुखाची ओंजळ... भाग 26 #मराठी-कादंबरी

सुमननी निधीला फोन केला...
“ हॅलो निधी.. निधी राजचा एक्सीडेंट झालाय ग, त्याच्या डोक्याला खुप मार लागलाय तो अजून शुद्धीवर आलेला नाही आहे...

 सुमन निधीला सांगता सांगता रडत होती

“ सुमन.. सुमन आधी शांत हो, सुमन शांत हो ,डोळे पूस..कसं झालं हे सगळ?....

“ आज सकाळी मला बरं वाटत नव्हतं म्हणून तो माझ्यासाठी मेडिसिन आणायला गेला होता आणि परत येतानी एक्सीडेंट झाला..

“ सुमन काळजी घे स्वतःची पण आणि राजची पण आणि काही लागलं पैसे वगैरे तर सांग आणि हो सुमन सॉरी ग आमच्या जवळच कोणीच तुझ्याजवळ नाही, आता तुला गरज आहे आणि आम्ही तिथे नाही आहोत...

“ मी घेईल काळजी, तुम्ही पण काळजी करत बसू नका.. मी फोन करत राहील...
 सुमनने फोन ठेवला...

रात्रभर सुमन त्याच्या उशाशी बसून होती...पहाटे पहाटे त्याला शुद्ध आली....
त्याने चारही बाजूने नजर फिरवली, त्याला सुमन त्याच्या उशाशी बसून दिसली, तिचा डोळा लागलेला होता..
राजनी हळूहळू त्याचा हात उचलण्याचा प्रयत्न केला आणि तिच्या डोक्यावर ठेवला...

तसे तिने डोळे उघडले,
राज तुला शुद्ध आली...कसा आहेस?...बर वाटतंय का तुला आता...

असा कसा रे तू वेन्धळा ..तुला काही झाल असत तर मी काय केलं असत....
तुझ्याशिवाय मी कशी राहिले असते...

राजनी तिच्या तोंडावर हात ठेवला आणि
“मला काहीही झालेलं नाही, ठणठणीत आहे मी, उद्याच कसा उभा राहतो बघ...
“राज ,मी खूप घाबरले होते, जेव्हा मी तुझ्या मोबाइल वर फ़ोन केला आणि त्या माणसांनी सांगितलं ना माझ्या हातून तर फोनच खाली पडला...

आणि मला सुचलही नाही काय करावं ते...
मी खूप घाबरले होते राज..मी खूप घाबरले होते..सुमनने त्याच्या हाताचे चुंबन घेतले...आणि सुमनचे अश्रू ओघडले...
राजने तिचे डोळे पुसत

“मला काहीही होणार नाही आहे, तू माझ्यासोबत आहेस तोपर्यंत मी  अगदी ठणठणीत राहील बघ...

आपण दोघे एकमेकांना कधीच सोडून जाऊ शकत नाही आपलं प्रेम आपल्या सोबत आहे...

तुझ्या प्रेमामुळेच तर आज मी वाचलोय...
तू आराम कर,मी सूप आणते..

सुमन गेली, तिनी सूप आणि काही फळ घेऊन आली..
राज डोळे मिटून होता..
राज मी गरम गरम सूप आणलंय ,उठ ..
“आता इच्छा नाही ग..
“चालणार नाही ...आता मी तुझं काहीही ऐकणार नाही आहे...तुला प्यावंच लागेल..

अस म्हणत सुमननी राजला थोडं वर टेकवून बसवलं आणि सूप पाजून दिला...
राज भावुक झाला....
सुमानला त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव दिसले..

“काय झालं राज?..
राज नकारात्मक मान हलवून.
“काही नाही...आज माझा एवढासा अक्सिडेंट झाला तर तू किती करत आहेस माझ्यासाठी..

आणि जेव्हा तुला गरज होती तेव्हा मी तुझ्याजवळ नव्हतो...आता जाणवतंय त्यावेळी तू किती त्रासातून गेली असशील...सुमन आय एम सॉरी...खरच ग सॉरी..
“राज वेडा आहेस का?...

आता हे सगळं बोलायची वेळ आहे का..तू जास्त बोलू नकोस, तुला त्रास होईल...तू आराम कर, मी डॉक्टरांना भेटून येते...
सुमन डॉक्टरांकडे गेली..त्यांनी सांगितलं अजून आठ दिवस तरी ठेवावं लागेल...

सुमन रोज त्याच्यासाठी काही खायला घेऊन जायची.. 
एक दिवस घास भरवतानी, 

“तू काही खाल्लस का?..
“हो..मी खाल्लय..
“तुला खोट बोलता येत नाही...नाही जेवलीस ना ..
सुमननी फक्त मान हलवली...

राजनी तिला घास भरवला..
सुमननी त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवत त्याला झोपवलं...राज शांत झोपला...सुमनही त्याच्या बाजूला बसून होती..

आठ दिवस राज हॉस्पिटलमध्ये होता...
 सुमन रात्रंदिवस त्याच्या जवळ बसून असायची...त्याच्यासाठी   तिनी सगळं केलं...

राजला डिस्चार्ज मिळाला, सुमननी सगळी प्रोसेस पूर्ण केली आणि राजला हॉटेलच्या रूम वर घेऊन गेली...

 जवळजवळ एक महिना राजला आराम करायला सांगितला होता राजच्या एक्सीडेंट मुळे सुमनची सर्जरी डेट समोर वाढली...

 एक महिना सुमनने सगळं केलं, राजला आता हळूहळू बरं वाटायला लागलं होतं,..
“ सुमन आता मला बरं वाटतं आपण डॉक्टरांशी बोलून तुझ्या सर्जरीसाठी तारीख ठरवून घेऊ...

“ काही दिवस आराम कर राज, माझ्या सर्जरीमध्ये तुझी धावपळ होईल आणि मग तुला बरं नाही वाटलं तर,नाही..नाही तुझी तब्बेत वाढायला नको... आपलं कोण करायला आहे, आधी तू पूर्णपणे बरा हो.. मग आपण माझा विचार करूया...