सुखान्त

सारांश व सान्वी, समर व स्वरश्री दोघेही आपापल्या संसारात खुश होते. पण नियतीला वेगळेच मंजूर होते. स्वरश्रीच्या लग्नाला एक वर्षही व्हायचे होते.अल्पशा आजाराचे निमित्त होऊन समरचा मृत्यू झाला. स्वरश्रीवर तर आभाळच कोसळले. मिनल व मंदाररावांनाही खूप मोठा धक्का बसला. आजी कल्पनाताईने तर अंथरूणचं पकडले. समीरच्या मृत्यूने स्वरश्री अगदी वेडीपिशी झाली होती. तिने स्वतःला घरात कोंडून घेतले. काय करावे कोणालाच कळेना. स्वरश्रीच्या सासूबाई सुलोचनाताई, "पांढऱ्या पायाची, माझ्या मुलाला हिने गिळले. असे अगदी मनाला वाटेल तसे बोलत. शिक्षित असूनही बुरसटलेल्या विचारांचे प्रदर्शन करून स्वरश्रीवर राग काढत होत्या. स्वरश्रीच्या दोन्ही नणंदा सपनाताई व सोनियाताई मात्र आईला समजावायच्या.