सुखासीन आयुष्य जगताना

आम्ही आश्रमात पोहोचलो आणि आश्रमाची जुजबी ओळख, व्यवस्था वगैरे पाहणं झालं. प्रत्येक विभागाचं काम पाहून छान वाटत होतं. आश्रमातील लोकांच्या कामाबद्दल ऐकून काहीसं कौतुकही वाटत होतं. मात्र खरी ओळख तर प्रत्येकासोबत संवाद साधताना झाली. एक काकू दोनच वर्षांपूर्वी तिथे दाखल झाल्या होत्या. त्यांच्यासोबत बोलताना समजलं की त्यांचा मुलगा वारल्यानंतर सुनेने घरातून बाहेर काढलं, कारण घर तिच्या नावे झालं होतं. एक काकी तर तीन दिवसांपूर्वीच आल्या होत्या. त्यांच्या मुलाने घराबाहेर काढल्यावर जेव्हा मुलीनेही थारा दिला नाही हे ऐकलं, तेव्हा मनात एकच विचार आला की यापेक्षा तर तो नटसम्राट कदाचित बराच होता नाही का! निदान तिथे मुलीने घरात घेतलं तरी होतं. इथे मात्र कोण आपलं आणि कोण परकं हा प्रश्नच उपस्थित झालेला. कधीकाळी चांगल्या नोकरी करणाऱ्या इतरही काही व्यक्तींना तिथे तसं हतबल पाहून मनात खळबळ माजली होती. कोणी आजाराने त्रस्त होतं तर कोणी मनातील एकटेपणाने! चेहऱ्यावरचे भाव बरंच काही सांगून जात होते. जरी त्या नव्या परिवारात ते सर्व जण आनंदाने राहत असतील, तरी त्यांच्या मनातला कल्लोळ आपण खरंच समजू शकतो का, असा प्रश्न मनात आला.