सुमित्रा

शाळेत एकत्र काम करत असल्याने सुमित्राबाईंनी नाईलाजास्तव का होईना चहाचे आधण गॅसवर चढवले.त्यांच्या मागोमाग रमाबाई आत स्वयंपाकघरात गेल्या.त्या आत आलेल्या पाहून सुमित्रा बाई जरा कावऱ्याबावऱ्या झाल्या हे रमाबाईंच्या नजरेतून सुटले नाही.
चहा उकळेपर्यंत दोघींच्या अवांतर गप्पा सुरू होत्या.शाळेतील घडलेल्या गोष्टींवर बोलत बोलत त्यांनी दोघींना कपबशीत चहा गाळला.त्या चहा गाळत असताना बाथरुममधून कसला तरी अस्पष्टसा आवाज ऐकू आला.पण बोलण्याच्या नादात रमाबाईंच्या लक्षात आले नाही. सुमित्रा बाईंनी नातवंडांसाठी थोडा चहा व थोडे दूध मिक्स करुन कपांमध्ये ओतले व बशीत बिस्कीटे काढून एक बिस्कीटांची बशी व चहाची कपबशी रमाबाईंकडे सरकवली व नातवंडांना आतल्या रुममध्ये चहा बिस्किटे घेऊन गेल्या.
तेवढ्यात आत स्वयंपाकघराजवळ असलेल्या बाथरुम मधून कसला तरी आवाज आला.कसला आवाज येतोय याचा कानोसा घेतला, पण रमाबाईंना नीटसे कळले नाही. तेवढ्यात सुमित्रा बाई परत आल्या.दोघींनी चहा घेतला.रमाबाईंचे सगळे लक्ष बाथरुमकडे लागले होते.परत काही आवाज येतोय का यासाठी त्या कान टवकारुन ऐकत होत्या.
सुमित्रा बाईंना आपल्याला निरोप द्यायची फार घाई झाली आहे हे त्यांच्या लक्षात आले.त्यामुळे चहा पिऊन होताच हळदीकुंकवाचा करंडा घेऊन त्या हळदीकुंकू लावण्यासाठी समोर उभ्या राहिल्या तेव्हा नक्कीच काहीतरी पाणी मुरतेय हे रमाबाईंच्या लक्षात आले.त्यांनी एकमेकींना हळदीकुंकू लावले आणि रमाबाईंनी आपली पर्स उचलली हे पाहून सुमित्रा बाईंनी निःश्वास सोडला हे रमाबाईंच्या नजरेतून सुटले नाही.
रमाबाईंनी उचललेली पर्स परत टेबलावर ठेवली . त्या टाॅयलेटच्या दिशेने चालू लागल्या हे पाहून सुमित्रा बाई गडबडल्या.
"कुठे चाललात"? असे त्यांनी रमाबाईंना विचारले.
"अहो मला शुगरचा त्रास आहे, तुम्हाला माहीतच आहे.जरा जाऊन येते". असे करंगळी दाखवत रमाबाई म्हणाल्या. सुमित्रा बाई तिथेच उभ्या राहिल्या.रमाबाई दार उघडून बाहेर येईपर्यंतचा काळ त्यांना युगानुयुगाचा वाटला.त्या बाहेर आल्या तेव्हा सुमित्रा बाईंना हायसे वाटले.पण त्या जेव्हा बाथरुम कडे वळल्या तेव्हा सुमित्रा बाई जोरात ओरडल्या,"बाथरुम कडे जायचे नाही".
प्रश्नार्थक मुद्रेने सुमित्रा बाईंकडे पहात रमाबाई तिथेच थांबल्या.
"अहो, मला पायावर पाणी घ्यायचेच.घरी जाताना मी विष्णू मंदिरात जाणार आहे.अशीच कशी जाऊ"?
यावर सुमित्रा बाई म्हणाल्या,"ते काही मला माहीत नाही.पण बाथरुम कडे जायचे नाही".
"का बरं? यापूर्वी अनेकदा गेलेय की तुमच्या बाथरुममध्ये"?
"पण आज जायचे नाही".
"पण का"?
यावर सुमित्रा बाईंना अचानक कारण सुचले.त्या म्हणाल्या, "बाथरुममध्ये फरशा निघाल्या होत्या म्हणून बसवलेत.त्यावर पाणी पडू द्यायचे नाहीय.तुम्ही बाहेरच्या नळावर पाय धुवा".
तेवढ्यात बाथरुम मधून हळू आवाजात हुंकारल्याचा आवाज आला.तो ऐकून रमाबाईंनी ठरवले आता काहीही झाले तरी बाथरुमचे दार उघडायचेच.एवढे सांगूनही रमाबाई पुन्हा बाथरुमकडेच वळलेल्या पहाताच सुमित्रा बाईंच्या तळपायाची आग मस्तकात गेली.रमाबाईंच्या हाताला धरुन त्यांना तेथून बाहेर ओढण्याचा प्रयत्न त्या करु लागल्या.त्यामुळे तर रमाबाई अधिकच हट्टाला पेटल्या व सुमित्रा बाईंच्या विरोधाला न जुमानता त्यांनी झटापट सुरू असतानाही चपळाईने बाथरुम ची कडी काढली व जोराने दार ढकलले.आता सुमित्रा बाईंचा विरोध लटका पडला होता,कारण समोरचे दृश्य पाहून रमाबाई अचंबित झाल्या होत्या.