जलदलेखन स्पर्धा ऑक्टोबर 2025
शीर्षक: "महापुरानंतरचा सूर्योदय"
रात्रीचे दहा वाजले होते. पळस गावाचे आकाश काळवंडले होते; ढगांतून काळ्या ओघांनी एकमेकांवर दडपेशी घेतलेल्या होत्या. वीजपुरवठा केंद्राच्या एका कोपऱ्यातील ट्रान्सफॉर्मरचा टणाटण आवाज त्या अनिश्चित शांततेतून कधीतरी बाहेर येत होता. घरात चोघच लोक भास्कर ,सुनंदा,त्यांची मुलगी राधिक, आणि छोटा मुलगा रोहित एकमेकांच्या जवळ बसले होते. घराच्या जुन्या चौकीवरून येणाऱ्या पावसाच्या ठिणकांचा आवाज इतका जोरात होता की, अंगावर शावर येत होता.
“आई, अजून झोपली नाहीस का?” राधिकने शाल घट्ट ओढून घेतली आणि आईकडे पाहिले.
सुनंदाने दिव्याकडे मिणमिणत बघत उत्तर दिले, “झोप येत नाही राधे. नंदाबाई म्हणत होती, नदीचा पाणी वाढतंय. या पावसाने काही तरी वेडा घालणार असं वाटतंय.”
राधिक खिडकीबाहेर पाहीत होती; लोखंडी पत्र्यांवर पावसाचे ठिणगींचे सोनं जसे क्षणात पाण्यात विलीन होतं, तसंच तिच्या हृदयात एक अनिश्चित भीतीही वाढत होती.
सुनंदाने दिव्याकडे मिणमिणत बघत उत्तर दिले, “झोप येत नाही राधे. नंदाबाई म्हणत होती, नदीचा पाणी वाढतंय. या पावसाने काही तरी वेडा घालणार असं वाटतंय.”
राधिक खिडकीबाहेर पाहीत होती; लोखंडी पत्र्यांवर पावसाचे ठिणगींचे सोनं जसे क्षणात पाण्यात विलीन होतं, तसंच तिच्या हृदयात एक अनिश्चित भीतीही वाढत होती.
रातभर पाऊस झिरपला नाही; तडकळून तो उजाडा होताच त्याचा स्वर वाढत गेला. गावाच्या पसरलेल्या शेतावर पाण्याचा विस्तार वाढत होता, नदीच्या काठावरून पाण्याच्या लाटा गटक्या-गटक्याने उफाळत होत्या. सकाळ झाल्यावर गावकरी घराबाहेर धावत बाह्य जीवनाला सामोरे पडत होते. शेतकरी त्यांच्या पिकांना उदासीन नजरेने बघत होते; पिकांचे तिन्ही वर्षांचे श्रम एका क्षणी पाण्यात विलीन होण्याच्या भीतीने डोळे भरत होते.
“बाबा घरात नाही का?” राधिकने घाबरून आईला विचारले.
“बाहेर गेले आहेत गावातील तलावाची स्थिती बघायला,” सुनंदाने उत्तर दिले पण तिच्या आवाजात काळजी होती.
“बाहेर गेले आहेत गावातील तलावाची स्थिती बघायला,” सुनंदाने उत्तर दिले पण तिच्या आवाजात काळजी होती.
दोन तासांत पाण्याने गावाचा प्रत्येक अंग काबीज केला. लोकांनी धावत शाळेकडे जाण्याचा मार्ग धरला शाळेच्या इमारतीत भरपूर लोक एकत्र येऊ लागले. थंडी आणि पाण्याची क्वचितच मिळणारी व्यवस्था हे सगळं लोकांच्या चेहऱ्यांवर दिसत होते. ग्रामसेवक धीर धरा सर्व नीट होइल असे बोलून लोकांना शांत करीत होते, “कुणीही बाहेर जाऊ नका, नदीकाठावर जाऊ नका!”हे वारंवार सांगत होते.
भास्कर त्यांच्या कुटुंबाला आणि बाकीच्यांना घेऊन थोड्यावेळात ते सर्व शाळेच्या वरच्या खोलीत बसले. राधिक आपल्या छोट्या हातात रोहितला घेऊन होती ; तो थरथरत होता. “आई, बाबा परत येतील ना?” राधिकने प्रश्न केला.
सुनंदाने जबरदस्तीने हसू फुलवले, “हो हो, ते परत येतील. बाबा आपल्याला असे एकटे सोडणार नाहीत.”
सुनंदाने जबरदस्तीने हसू फुलवले, “हो हो, ते परत येतील. बाबा आपल्याला असे एकटे सोडणार नाहीत.”
परंतु अचानक कधीच न पाहिलेली भीषण घटना घडली शाळेच्या एका बाजूच्या भिंतीचा एक भाग पाण्याच्या धडाक्याने खाली कोसळला. पाण्याच्या ओघात ती भिंत देखील वाहून जाऊ लागली तसे लोकांची गर्दी सगळीकडे धावू लागली . काही वृद्धांना रामराम करीत बाहेर काढत होते; काही लहान मुले रडू लागली. भास्करने धाडसाने दोघांनाही उचलून वरच्या खोलीत नेले आणि स्वतः खाली जाऊन मदत करू लागला.
त्यानंतर काय घडले ते काय म्हणजे स्वप्नासारखे बहुधा रस्ते, पूल सर्व वाहून गेले आणि काही घरं कोसळली. गावातला आवाज पुसून टाकणाऱ्या पावसाने सर्वत्र अंधार पसरविला. लोक एकमेकांच्या हातात हात देऊन धावत होते, इतर काही लोक आपत्कालीन नौकांनी वाचवले गेले. राधिकच्या डोळ्यात तिच्या लहान अंगणातील झोका, आईच्या हाताने बांधलेले स्वयंपाक घराचा छोटासा दगडी माळ,आणि पिकांची अविरत मेहनत ही चित्रे सतत फिरत होती.
भास्कर जो गेलेला तो अद्याप परत आला नव्हता. त्या रात्री गावभर शोधा शोध सुरू झाला.काही लोकांनी पाण्याच्या सागरात आपले सामान काही सापडते का त्या उद्देशाने लाकडी फणक्या आणि ट्रॅक्टर शोधले; दुसऱ्या बाजूने काही लोकांनी अंधारात दीप लावले. परंतु पाण्याच्या गर्जनेत आवाज हरवला जायचा; मनात एक वेदनादायी शांतता घर करून बसली.
पहिला दिवस संपला, दुसरा दिवस आला आणि तरीही भास्करचा काही पत्ता नव्हता. सुनंदाच्या डोळ्यातील चिंता सतत वाढत होती तिने प्रत्येक माणसांकडे बघत विचारले, “भास्करला कोणी पाहिलं का?”
तर सर्वजण “अद्याप नाही,” गावकरी शांतपणे परंतु तीव्र आळवणीने एकमेकांना आधार देत होते. परंतु हरवलेल्या माणसाचा शोध घेणे देखील चालूच होते.
तर सर्वजण “अद्याप नाही,” गावकरी शांतपणे परंतु तीव्र आळवणीने एकमेकांना आधार देत होते. परंतु हरवलेल्या माणसाचा शोध घेणे देखील चालूच होते.
माझी ही कथा कशी वाटली ते कमेंटमध्ये नक्की कळवा.
©®जान्हवी साळवे ला फोल्लो करा पुढील भाग मिस होऊ नये म्हणून!
तुमच्या प्रतिक्रिया, शब्द, प्रेम माझ्यासाठी अमूल्य आहेत.
©®जान्हवी साळवे ला फोल्लो करा पुढील भाग मिस होऊ नये म्हणून!
तुमच्या प्रतिक्रिया, शब्द, प्रेम माझ्यासाठी अमूल्य आहेत.
©️ कथा लेखनाधिकार जान्हवीकडे सुरक्षित. कृपया नावासह शेअर करा. लेखन चोरणे हा कायद्यानुसार गुन्हा आहे.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा