Login

महापुरानंतरचा सूर्योदय भाग -३

महापुरानंतरचा सूर्योदय
जलदलेखन स्पर्धा ऑक्टोबर 2025

शीर्षक: "महापुरानंतरचा सूर्योदय"भाग -३

एक दिवस, जेव्हा पुन्हा पाऊस सुरू झाला, राधिक खिडकीत उभी राहून बाहेर पाउसाकडे पाहात होती. पावसाचा आवाज आधीप्रमाणेच जोरात होता, परंतु त्यावेळी तिचा हात आईच्या हातात होता आणि त्या हातात भास्करचा विश्वास दृढ होता. त्याने हसत तिला पाहिले आणि म्हटलं, “राधे, आज आपण या पावसात सुरक्षित आहोत.

राधिकने खिडकीबाहेर पाहत मनात बोलली, “निसर्ग जेव्हा रागावतो, आपण लहान असतो; परंतु प्रेम आणि एकतेने आपण पुन्हा उभे राहतो.” तिच्या डोळ्यांमध्ये थोडे पाणी आले हे सुखद अश्रू होते. तिला आता माहित होतं की घराच्या भिंती पुसल्या जाऊ शकतात, शेतांची माती वाहून जाऊ शकते, पण माणसांचे नाते, आईबाबांचा आधार, आणि कुटुंबाचं अनमोल नातं हे कधीही प्रवाहास दाबून नेत नाही.

वर्षानुवातीने पळस गावी नव्याने जीवन उमटले आणि त्या संकटाच्या आठवणीने लोकांचा संबंध अधिक घट्ट केला. गावातील सगळे लोक एकमेकांशी अधिक प्रामाणिक झाले, एकमेकांना अधिक मदत केली. एका घरातले कितीही नुकसान झाले असले तरी, तो घरांमध्ये नवा उत्साह, नवी उमेद आणि नविन स्वप्न उगवत राहिले.

आणि प्रत्येक वर्षी, पावसाळा सुरू होताच, सुनंदा देवासमोर दिवा लावते आणि चुपचाप म्हणते, “देव हो, पाणी येऊ दे, परंतु पुन्हा कुणाचं घरं वाहू नको दे.” ती प्रार्थना जरी लहान वाटत असेल, तरी त्या आवाजात एक मोठा अर्थ होता त्या अर्थात होता विश्वासाचा, सहकार्याचा आणि प्रेमाचा.

राधिकच्या आयुष्यात हा महापूर एक वेळचा कसोटीचा अनुभव राहिला, पण तो तिच्यातून जिद्दीची, धैर्याची आणि सहानुभूतीची बीज रुजवून गेला. ती आता प्रत्येक वर्षी पावसाळा येण्याची काळजी घेत होती, पण भीती नव्हती. तिने शिकलं होतं की संकटे येतात आणि जातात; परंतु घर उध्दार करणारे नाते, हातात हात देण्याची शक्ती आणि परस्पर प्रेम हे कायम टिकते.

जरी काळाने बरेच काही बदलले, पण त्या एका रात्रीचा आवाज ट्रान्सफॉर्मरचा टणाटण, पावसाचा गर्जना, आईचा हात, बापाचं धैर्य राधिकच्या आठवणींमध्ये नेहमीच जिवंत राहिला. आणि ती आठवण तिच्या आयुष्यात एक अशी शिकवण बनून राहिली संकट आल्यावर भय न बाळगता, प्रेमाने आणि ऐक्याने संघर्ष करणे, आणि दुसऱ्यांना आधार देणे हाच खरा मनुष्याचा दागिना आहे.

अशा प्रकारे पळस गावाने पुन्हा उभं राहिलं नव्याने बांधलेली घरं, नव्याने शिकलोले धडे, आणि अधिक घट्ट झालेले नाते. पावसाळा आला, गेला; परंतु त्या कुटुंबाने आणि गावाने जे शिकले ते आयुष्यभर त्यांना साथ देत राहिले. आणि त्या शिकवणीनेच त्यांना पुन्हा हसण्याची, पुन्हा मेहनत करण्याची आणि पुन्हा स्वप्न बघण्याची शक्ती दिली.

या कथेमध्ये आपल्याला एकच गोष्ट स्पष्ट होते निसर्गाचे रौद्र रूप भयानक असू शकते, परंतु मनुष्याच्या प्रेमात आणि एकमेकांवर अवलंबून राहण्याच्या क्षमतामध्ये एक अद्भुत पुनरुज्जीवन असते. राधिक, सुनंदा, भास्कर आणि संपूर्ण पळस गाव ते सर्व हेच प्रदर्शित करतात की संकटे कितीही घातक असोत, मनुष्याची आत्मशक्ती आणि एकमेकांसाठीची माया प्रत्येक अडथळा पेलू शकते.


माझी कथा कशी वाटली ते कमेंटमध्ये नक्की कळवा.
©®जान्हवी साळवे ला फोल्लो करा पुढील भाग मिस होऊ नये म्हणून!
तुमच्या प्रतिक्रिया, शब्द, प्रेम  माझ्यासाठी अमूल्य आहेत.

©️ कथा लेखनाधिकार जान्हवीकडे सुरक्षित. कृपया नावासह शेअर करा. लेखन चोरणे हा कायद्यानुसार गुन्हा आहे.

0

🎭 Series Post

View all