सुहासला एकदम आठवलं. सदाच्या तोंडात कमळीचं नाव आल्याचं रेखा म्हणाली होती. म्हणजे कब्रस्तानात कमळीलाच पुरली होती तर . म्हणजे सदा रेखाचा खरा मामा. रेखाची आई ती आपली मावशी. खरं तर वाडा रेखाच्या आईचा. मग तो उत्तेजित होत म्हणाला " भाऊ, तुमची कमळी मी तुम्हाला देऊ शकतो. जाधवला एकदम आनंद झाला तो म्हणाला, "खरच ? " .... हो, पण जिवंत नाही, पुरलेली . आता तिचा सांगाडा उरलेला आहे. तुम्ही असं करा, उद्या वाड्यावर या. मी परवा जाणार आहे. मी तुम्हाला तुमची कमळी दाखवीन." सुहासने त्याला आश्वासन दिले. मग तो जड मनाने घरी गेला. वेगळ्याच गोष्टी कळल्याने सुहास परत वाड्यावर जायला निघाला. म्हणजे मामांनी कमळीवर जबरदस्ती करून मारून टाकली तर. एखाद्या स्त्रीवर बलात्कार करणं मुळातच चुकीचं. शिवाय तिचा जीव घेणं ?.... छे, छे, या मामाला जगायचा काही अधिकार नाही. खरं तर रेखाने वाडा सोडून जायला हवं. असल्या विचारांनी त्याचं डोकं भणाणून गेलं. ...... संध्याकाळचे पाच वाजत होते. मामा मुख्य दरवाजाशी उभे होते. त्यांच्या मुद्रेवर वेगवेगळे भाव दिसत होते. तो घरात शिरताच ते म्हणाले, " झालं का डोकं शांत ? रेखानी झटकला ना तुला ? अरे मला सगळं माहित आहे. " सुहासला असल्या हलकट आणि पाजी माणसाशी बोलण्याची इच्छाच नव्हती. त्याने रागातच विचारलं, " मामा, कमळी कुठे आहे ? " मामांच्या लक्षात आलं, याला कोणीतरी फितवलाय. तरीपण ते थंडपणे म्हणाले, " आपल्या कामाशी काम ठेव सुहास. चार दिवस आलायस , सुखानी राहा. वाड्याच्या (म्हणजे त्यांच्या) उलाढालीत डोकं घालू नकोस. .... .. परवा जायचय ना ? मंदी करता साडी आणि तुझ्या करता कपडा घ्यायचाय मला , तो तेवढा घेऊन जा. "
(क्रमशः)
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा