स्वप्नसखा _ भाग २०

अंजू लायब्ररीतून घरी आली तेव्हा सगळेच जण ओसरीवरच गप्पा मारत बसले होते. आज अंजुने अबोली रंगाची केशरी काठ असलेली कलकत्ता कॉटन ची साडी नेसली होती. ती तिच्या गव्हाळ रंगाला शोभून दिसत होती. केसांची पाठीवर सैलसर वेणी सोडली होती. कानातले झुमके तिच्या हालचालींबरोबर हलकेच हिंदकळत होते. शेखर आल्यापासून ती तिच्या साजशृंगाराकडे जास्तच लक्ष देत होती. ती आल्यावर तिने प्रथम शेखकडेच पाहिलं. तो तिच्याकडेच पाहत होता. त्याच्या मनात आलं अंजू खूप सुंदर नसली तरी तिच्यात एक प्रकारचा चार्म आहे. तिचे डोळे टपोरे आणि बोलके आहेत. बोलण्यात एक प्रकारचे मार्दव आहे. आताच काकू म्हणाल्या अंजू सुंदर गाते. खरं तर ती नुसती बोलते तेव्हा तिच्या आवाजातील गोडवा जाणवतो. शेखरला वाटलं अंजलीकडे आपण याआधी इतक्या बारकाईने पाहिलेच नाही कारण आपल्या डोळ्यांवर कल्पनाचे झापड होते. शेखर आणि अंजू दोघांचीही नजर एकमेकांत गुंतली होती. आजूबाजूला कोणी आहे हे त्यांच्या गावीही नव्हतं. त्या दोघांना भानावर आणण्या करता अनिता म्हणाली,