स्वरागिनी भाग 3

रागिनी ने गाणं विसरायचं ठरवलं होतं पण बाबांचं स्वप्न आणि गाणं काही तिच्या मनातून जात नव्हतं. तशातच तिला आधार मिळाला तो तिच्या सासर्‍यांचा. (मधुकर रावांचा).
मधुकरराव स्वभावाने चांगले होते.घरात घडणाऱ्या गोष्टींकडे त्यांचे बारीक लक्ष होते पण आनंदी ताई समोर त्यांचं काही चालायचं नाही. सुरुवातीला त्यांनी त्यांच्या परीने विजयला समजवण्याचा प्रयत्न केला होता पण उपयोग झाला नाही म्हणून मग त्यांनी स्वतःच एक युक्ती लढवली होती.
विजय आणि आनंदी ताई घरात नसताना मधुकरराव आणि रागिनीची गाण्याची मैफल जमत जमत होती. रागीनी ला गाताना पाहून मधुकर रावांना ही खूप समाधान वाटे. मधुकर रावांच्या रूपाने आपले बाबाच आपली हौस पूर्ण करतात या विचाराने रागिनी ही खुश होती. पण बाबांचे स्वप्न अपूर्ण राहिल्याचे दुःख मात्र तिच्या मनात दाटून येई. आपण एवढेही करू शकलो नाही याची खंत तिला आतून सतत टोचत होती.
*****
दिवसा मागून दिवस गेले, वर्षा मागून वर्ष. आई आई म्हणणारी रागिनी आता स्वतःच आई झाली होती.
पहिला मुलगा झाल्यामुळे आनंदी ताई खुश होत्या. विजयने आपल्या मुलाचे नाव विकास ठेवले होते. विकास नंतर दोन वर्षांनी अजून एका किलकारीने घर गजबजून गेले होते. यावेळी च्या किलकारीने रागिणीच्या हृदयाची धडधड वाढविली होती. तिच्या चेहऱ्यावरचा आनंद ओसंडून वाहत होता कारण तिला या किलकारीत सुरांचा आवाज ऐकू येत होता. तिचे मन तिला सांगत होते की ही माझी मुलगी माझ्या बाबांचे स्वप्न पूर्ण करेल आणि मोठी गायिका होईल. मुलीच्या जन्माबरोबरच तिने हे पक्के केले होते की कितीही विरोध झाला तरी तिला गाणं शिकवायचं.
रागिनी कन्येचे नाव स्वरा ठेवले.
******
दोन्ही मुलं मोठी होऊ लागले.विकास चे सगळे लक्ष खेळात असायचे.लाडका नातू म्हणून आनंदी ताई त्याला मनासारखे वागू द्यायच्या. स्वरा मात्र आईचा पदर धरून मागे - मागे फिरायची. या दरम्यानच रागिनिने तिला सुरांची ओळख करून द्यायला सुरुवात केली. स्वराही सुरांकडे ओढली जात होती.एखादे गाणे तिच्या कानावर पडले की ते ती अगदी शांत चित्ताने ऐकायची. स्वराला गाणं शिकवण्याविषयी ती मधुकर रावांशीही बोलली होती.
स्वरा सात वर्षांची झाली होती.एक दिवस संध्याकाळी चार वाजता विजय आणि आनंदी ताई हॉल मध्ये बसले होते.रागिणी स्वराला घेऊन बाहेर निघाली होती.