स्वतःशी जिंकलेली लढाई....
रेल्वे रुळांच्या शेजारी वसलेल्या वस्तीत एक लहानसं घर होतं. टिनाचं छप्पर, भिंतींवर ओलसर डाग आणि दरवाज्यात अडकवलेला जुनाट पडदा, हेच त्या घराचं विश्व. त्या घरात राहत होता अमोल. वय अवघं अठरा, पण जबाबदाऱ्यांचं ओझं मात्र खूप मोठं.
वडील आजारी, आई घरकाम करणारी, आणि धाकटी बहीण शाळेत शिकणारी. अमोल सकाळी कॉलेजला जायचा आणि संध्याकाळी एका छोट्या दुकानात काम करायचा. दिवस संपायचा, पण प्रश्न मात्र संपत नव्हते,
“मी हे सगळं आयुष्यभर असंच करत राहणार का?”
“मी हे सगळं आयुष्यभर असंच करत राहणार का?”
कॉलेजमध्ये अमोल फारसा कुणाच्या लक्षात नसायचा. अभ्यासात ठीकठाक, पण आत्मविश्वास कमी. मित्र मोठ्या स्वप्नांबद्दल बोलायचे, परदेश, मोठ्या गाड्या, मोठे पॅकेज. अमोल मात्र शांतपणे ऐकायचा. त्याच्या स्वप्नांना आवाजच नव्हता.
एक दिवस कॉलेजमध्ये सेमिनार होता. विषय होता, “अपयश आणि यश यांच्यातला फरक”. वक्ता म्हणाला,
“अपयश हे थांबवण्यासाठी नसतं, तर शिकवण्यासाठी असतं.”
“अपयश हे थांबवण्यासाठी नसतं, तर शिकवण्यासाठी असतं.”
ते वाक्य अमोलच्या मनात खोलवर रुतलं.
त्या रात्री दुकानातून घरी येताना त्याने स्वतःलाच प्रश्न विचारला, “मी रोज थकतो, झगडतो… पण माझ्या आयुष्यात बदल घडवण्यासाठी मी नेमकं काय करतोय?”
त्या दिवसापासून अमोलने ठरवलं, दररोज स्वतःसाठी एक तास द्यायचा. थकवा असो, परिस्थिती असो, तो तास फक्त शिकण्यासाठी.
तो मोबाईलवर मोफत अभ्यासक्रम पाहू लागला, पुस्तकं वाचू लागला, नोट्स काढू लागला. सुरुवातीला काहीच समजत नव्हतं. अनेकदा वाटायचं, “हे माझ्यासाठी नाही.”
पण तो थांबला नाही.
पण तो थांबला नाही.
आई त्याला रात्री उशिरापर्यंत अभ्यास करताना पाहायची. एकदा तिने विचारलं, “एवढं कशासाठी कष्ट करतोस रे?”
अमोल हसून म्हणाला, “आई, मला माझं आयुष्य बदलायचं आहे.”
अमोल हसून म्हणाला, “आई, मला माझं आयुष्य बदलायचं आहे.”
महिने गेले. अमोल बदलू लागला. आत्मविश्वास वाढू लागला. कॉलेजमध्ये तो प्रश्न विचारू लागला, चर्चेत सहभागी होऊ लागला. हळूहळू लोकांनी त्याची दखल घ्यायला सुरुवात केली.
अंतिम वर्षात एक मोठी संधी आली, इंटर्नशिपची. स्पर्धा मोठी होती. अमोल घाबरला, पण अर्ज केला. मुलाखतीच्या दिवशी त्याचे हात थरथरत होते, पण त्याने सत्य सांगितलं, आपला संघर्ष, आपली मेहनत, आणि शिकायची तयारी.
निकाल आला. अमोलची निवड झाली. तो दिवस त्याच्यासाठी चमत्कारासारखा होता. पहिल्यांदा त्याला वाटलं, “मी काहीतरी करू शकतो.”
आज अमोल अजूनही मोठ्या पदावर नाही, आयुष्य अजूनही सोपं नाही. पण फरक इतकाच आहे, आता तो परिस्थितीला दोष देत नाही, तर स्वतःला घडवत राहतो.
कारण त्याने एक महत्त्वाची लढाई जिंकली आहे, स्वतःशी केलेली लढाई.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा