स्वीकार.. द ॲक्सेप्टन्स भाग ४

त्यांचं बोलणं ऐकून प्रभाकर सुन्न झाला. कुसुम मटकन खाली बसली. तिला भोवळ आली होती. कसंबसं तिला सावरत प्रभाकर आणि कुसुम आयसीयूच्या बाहेर उभे राहिले. काचेतून वैदेही दिसत होती. चेहऱ्यावर काळेनिळे डाग, अंगभर जखमा, नाकावर ऑक्सिजन मास्क आणि डाव्या बाजूला एका हाताला सलाईन सुरू होतं. तिची ती अवस्था पाहून प्रभाकर आणि कुसुमच्या डोळ्यातले अश्रू थांबण्याचं नावच घेत नव्हते. वैदेहीची अवस्था पाहण्यासारखी नव्हती. दोन दिवसांनी वैदेही शुद्धीवर आली आणि तिने एक आर्त किंकाळी फोडली. कुसुम तिच्या डोक्यावर हात फिरवत होती. तिला समजावत होती. हा हा म्हणता ही बातमी साऱ्या देशभर पसरली. प्रसारमाध्यमांनी ह्या बातमीला उचलून धरलं होतं. सारा देश पेटून उठला. चर्चेला उधाण आलं. वैदेहीला थोडं बरं वाटल्यानंतर सगळ्या पोलिसी प्रक्रिया पूर्ण करून कुसुम आणि प्रभाकर वैदेहीला घरी घेऊन आले होते. साऱ्या घटनावळी प्रभाकरच्या डोळ्यासमोरून पुढे सरकत होत्या. डोळ्यातून आपोआप पाणी वाहू लागलं. इतक्यात शेजारच्या शांताकाकू घाईघाईने आत आल्या. त्यांच्या आवाजाने त्याची तंद्री भंग पावली.