स्वप्नभूल.. भाग ९

“अगं असं काय बोलतेस? जे कोणी मानसोपचारतज्ञाची मदत घेतात, ते सगळे वेडे असतात का? एवढी शिकली सवरलेली तू आणि असा विचार करतेस? नंदू, जसं आपल्याला काही शारीरिक व्याधी होतात. शरीराला जखमा होतात, आपण आजारी पडतो तेंव्हा आपण डॉक्टरांची मदत घेतोच ना? त्यावर उपाययोजना करतोच ना? मनाचंही अगदी तसंच असतं. कधीकधी काही जुन्या गोष्टी आपल्या सुप्त मनात घर करून राहतात. काही जखमा, वेदना आपल्याला त्रास देत राहतात. मग मन दुःखीकष्टी होतं. चिडचिड होते. राग येतो. मनलाही आजार होऊ शकतो हे आपण मान्य का करत नाही हेच समजत नाही मला.. नंदू, सायकोलॉजिस्टची गरज पडणं चुकीचं नाहीये. प्रत्येकालाच वयाच्या एका टप्प्यावर मनाच्या डॉक्टरांची गरज पडते. प्रत्येकाला कोणीतरी आपल्याशी बोलण्याची, काउन्सलिंग करण्याची गरज असते. आपल्या मनात दडलेल्या सुप्त भावनांना बाहेर काढणं गरजेचं आहे आणि म्हणूनच त्यासाठी आपल्याला सायकोलॉजिस्टची मदत लागणार आहे. एक काम करू, आज आपण त्यांना भेटू आणि तुला जर योग्य वाटलं तरच पुढे जाऊ.. तुला लवकरात लवकर बरं वाटावं इतकीच माझी इच्छा आहे; पण तुला आवडणार नसेल तर तुझ्या मनाविरुद्ध मला काहीच करायचं नाही.”