त्या आठवणी भाग -1

प्रस्तावना - हि कथामालिका सत्य घटनेवर आधारित आहे . यातले काही पात्रांचे नाव खरे आहेत आणि काही पात्रांचे नाव काल्पनिक आहेत . नाव काल्पनिक असले तरी ते पात्र खरे आहेत . खरे नाव असलेले पात्रांचे नाव उप्योगण्याकरिता त्यांची परवानगीही घेतली आहे . धन्यवाद ...

-------------------------------------------------------------



       पावसाळ्याचे दिवस होते . ओल्या रस्त्यावरून लालपरी वेगाने धावत होती. आजूबाजूला हिरवळ थोडी जास्त वाटत होती . नुकताच पाऊस पडून गेला असावा . विवान मोबाईलच्या स्क्रीनकडे बघत होता . मॅपमध्ये  पुढची वळण आणि रस्ता बघत होता . बाजूला त्याचे बाबाही बसले होते . ग्रॅजुएशन संपल्यावर विवान पुढील शिक्षण घेण्यासाठी दुसऱ्या शहराकडे जाण्याचा निर्णय घेतला होता . अनोळखी शहरात विवान कसा राहील ? तिथला कॉलेज कसा  असेल ? तिथली वातावरण कसा असेल ? हे पाहण्यासाठी विवानचे बाबा आले होते . 


       काही मिनिटानंतर ती बस सांगलीमध्ये आली होती . मॅप बघत विवान आणि त्याचे बाबा कॉलेजजवळ जाऊ लागले. सांगली -मिरज हायवे वरच ती कॉलेज होती . शेवटी ते त्या कॉलेजच्या गेटसमोर आले होते . त्या गेटच्या वर मोठ्या अक्षरात कॉलेजचं नाव लिहिलेल होत . ' विल्लिंगडन कॉलेज ...


       आत मध्ये गेल्यावर मुख्य  इमारतीकडे जाण्यासाठी मोठा रास्ता जात होता . त्या रस्त्यावरून जात असताना काही पाट्या रस्त्याच्या बाजूला लावलेले होते . पहिला ' मुलांचं हॉस्टेल ' अशी बोर्ड होती . त्या दिशेनी पाहिलं तर एक पडीक वाड्यासारखं हॉस्टेल होत . तिथे कोण राहतंय का नाही ? असा प्रश्न विवानच्या मनात येऊन गेलं . थोडं पुढ गेल्यावर ' मुलींचं हॉस्टेल ' अशी बोर्ड होती . त्या बोर्डच्या दिशेनी पाहिलं तर नवीन केलेली इमारत होती . सगळी व्यवस्था तिथे असल्याचं जाणीव होत होती . विवानच्या मनात अजून एक प्रश्न आलं कि मुलांचं हॉस्टेल एकदम पडीक असलेली आणि मुलींचं हॉस्टेल अशी का ?


        तसेच त्या रस्त्यावरून पुढे मुख्य इमारतीकडे पोहचले . तिथे एक बोर्ड लावलेली होती . ' गणिताच्या ऍडमिशनसाठी या दिशेनी जावे .' ती बोर्ड वाचून विवान आणि त्याचे बाबा त्या दिशेनी जाऊ लागले . आजूबाजूचं वातावरण अगदी प्रसन्न वाटत होत . झाडाखाली काही मुलंमुली बसलेली होती  . गप्पा मारणे , सोबत आणलेले टिफिन खाणे असे वेगवेगळे काम ते करत होते . गणिताचं विभाग अगदी वेगळी होती . म्हणजे हि एकमेव विभाग होती , ज्याला वेगळी अशी जागा होती . ती एक कौलारू घरासारखं होत . ज्याला दोन क्लास रूम होती , एक स्टाफरूम होती आणि एक कोरिडोर सारखी रूम होती . विवानला हि डिपार्टमेंट चांगली वाटली . एका क्लास रूममध्ये लेक्चर चालू होत. विभागामध्ये ऍडमिशन बाबतीत विचारलं असता कळाल कि जेवणाचं वेळानंतर प्रक्रिया चालू होईल . 


      तशीही दुपार होत आली होती . सकाळपासून प्रवासात असल्याने काहीही खाल्या नसल्याने कँटीनला जाण्याचं ठरलं. कँटीन तस बरा होता . वर्दळ जास्त नव्हती . काही जण चहा पित होते , तर काहीजण नाष्टाच आस्वाद घेत होते . विवान हि असेच काही नाश्त्यासाठी घेतला . विवान आणि त्याचे बाबा तिथेच बसले आणि नाश्ता करू लागले .


बाबा -" इथे रमेल तुला ?"


विवान -" रमेल कि ... "


बाबा -" बघ .. नाहीतर सोलापूर विद्यापीठाला ऍडमिशन घ्यायचं ?"


     विवान ओळखून होता . बाबांना त्याची काळजी वाटत होती . पहिल्यांदा तो घर सोडून बाहेर राहणार होता , त्यामुळे त्याच्या बाबांना काळजी वाटत होती . 


विवान -" नाही ... रमेल इथे ."


      नाश्ता करून झाल्यावर परत गणिताच्या विभागाकडे गेले . तिथले पिउन ऍडमिशनसाठी फॉर्म दिले . विवान कॉरिडॉर मध्ये बसून तिथल्या एका बेंचवर बसला आणि फॉर्म भरू लागला . त्याचे बाबा जवळच बसले होते . फॉर्म भरून झेरॉक्स चे जुळवाजुळव तो करत होता . सगळ काही झाल्यावर तेच फॉर्म ऑनलाईनही भरायची होती म्हणून कॅफेकडे जावं लागणार होत . विभागाच्या बाहेर आल्यावर तिथेही काही जण उभे होते आणि विभागाच्या बाहेर पडल्यास मैदान लागत होती. तिथे काहीजण उभे होते . विवान आणि त्याचे बाबा तिकडे गेले. तिकडे दोघे विवानच्या वयाचे होते आणि त्यांचे बाबा ही तिथे उभे होते , असे प्रथम दर्शनी लक्षात येत होतं . 

विवानचे बाबा - " तुम्हीही ऍडमिशन साठी आलाय काय ?" 

ती व्यक्ती -" हो .. पण आम्हाला इथे घ्यायचं नाहीये ."

विवानचे बाबा -" का ?"