द केस ऑफ द मर्डर ऑफ कैलाश मेथा भाग ४

द केस ऑफ द मर्डर ऑफ कैलाश मेथा
भाग ४
“गेले १० महीने मी अमेरिकेतच आहे. सुरेश भारतात. मग मागच्या आठवड्यात मी पार्टी कशी देणार? पण झालं काय साहेब?” – भावेश.
“कैलाशजींचा खून झाला आहे आणि त्या रात्री सुरेश तुमच्याबरोबर पार्टी करत होता असं त्याचं म्हणण आहे.” – धनशेखर.
“माय गॉड, तुमचं सुरेश वर संशय आहे की काय? नाही साहेब काही तरी चुकतंय सुरेशच्या हातून असं काही होणार नाही. तो खूप चांगला आहे.” – भावेश.
“सुरेश डावखोरा आहे का?” – धनशेखर.
“हो, पण बरेच लोकं डावखोरे असतात. त्याचं काय विशेष?” – भावेश.
“ओके भावेश आम्हाला सहकार्य केल्याबद्दल खूप खूप धन्यवाद. आपलं बोलणं झालं आहे यांची सुरेशला कल्पना देऊ नका. तुमच्यासाठी ते चांगलं आहे.” – धनशेखर.
दोन दिवस वेळेकर अथक प्रयत्न करत होते. सर्व माहिती गोला झाल्यावर ते आणि धनशेखर मीटिंग मधे बसले. साळुंके आणि सोमनाथ पण होते.
“बोला वेळेकर काय खबर?” – धनशेखर.
“सुरेशभाई बद्दल बरीच माहिती गोळा झाली आहे. सर्वांनीच त्यांच्या स्वच्छ चारित्ऱ्या बद्दल ग्वाही दिली. हा माणूस फ्रॉड नाहीये. पण एकच गोष्ट अशी आहे की जी खटकते आहे. हा माणूस शेयर बाजारात बरीच उलाढाल करतो आणि आज पर्यन्त त्याने बराच पैसा गाठीशी बांधला असावा असं बाजारातले त्याला ओळखणारे लोक बोलतात. असं कळलं की त्याने चांदीत बरेच पैसे गुंतवले होते. पण चांदीच मार्केट क्रॅश झालं सरळ ७५००० वरुन ४५००० वर कोसळलं. यात सुरेशभाईंना प्रचंड लॉस झाला. ते कर्ज बाजारी झालेत आणि सध्या जिवाच्या भीतीच्या छाये खाली जगत आहेत. याच्यातून मार्ग काढण्यासाठी कदाचित त्याने कैलाशजींचा कांटा काढला असावा. त्यांच्यानंतर निदान काही वर्ष तरी तोच सर्वाधिकारी बनणार होता, कारण सर्वांचाच त्यांच्यावर पूर्ण विश्वास होता.” – वेळेकर.
मग धनशेखरांनी त्यांना जी माहिती भावेश कडून मिळाली होती, ती त्यांनी सांगितली. ते पुढे म्हणाले,
१ खून डावखोऱ्या व्यक्तीने केला.
२ सुरेशभाई डावखोरे आहेत.
३ सुरेशभाई पार्टीला गेलेच नव्हते.
४. सुरेशभाईंना प्रचंड नुकसान होऊन ते कर्जबाजारी झाले.
“आता सुरेशभाईंशी कुठलाही किंतु परंतु न बाळगता बोलावं लागणार आहे.” – धनशेखर.
“साहेब, त्यांना बोलावून घेऊ. इथे सर्व पोपटासारखे बोलायला लागतात.” – साळुंके.
“नाही. इतक्यात नाही. मोठ्या व्यावसायिकांचा खून झाला आहे. त्यांच्या जावयाला असं घाई घाईने पकडता येणार नाही.” – धनशेखर.
“पण साहेब, ते डावखोरे आहेत आणि ते पार्टीला गेलेच नव्हते. एवढं पुरेसं नाहीये का? कर्जा मुळे त्यांना पैश्यांची गरज होती. हा मोटीव्ह पण आहे.” – साळुंके.
“साळुंके सुरेशभाई पार्टीला गेले नव्हते हे पुरेसं नाहीये, तर ते घटनेच्या वेळेस जागेवर होते हे शाबीत करावे लागणार आहे. डावखोरे आणि कर्जबाजारी अनेक लोकं असतात. आपली काय थियरी आहे? सुरेषभाईने खून केला आणि ते खिडकीतून पसार झाले. हे आपण सिद्ध करू शकलो तर ह्या गोष्टी पुरावा पक्का करतील.” – धनशेखर.
“मग आता काय करायचं तुमच्या मनात काही योजना आहे का?” – वेळेकर.
“साळुंके आणि सोमनाथ तुम्ही दोन टीम बनवा. साळुंके तुम्ही क्लॅम्प कुठे बनवला गेला हे शोधा. त्याला सुरेशभाईचा फोटो दाखवा. सोमनाथ तुम्ही साठ सत्तर फुट लांबीची दोरी कुठून विकत घेतली ते बघा. माहीम आणि अंधेरी दोन्ही ठिकाणी बघा.” – धनशेखर
“साहेब आम्ही दोघंच आहोत हे कसं करणार आम्हाला अजून काही माणसं बरोबर असली तर काम झपाट्याने होईल.” – साळुंके.
“इंस्पेक्टर शेंडे साहेबांना विचारा. आणि आपले नवे, जूने सगळे खबरी अॅक्टिवेट करा. आणि वेळेकर, तुम्ही सुरेशभाई त्या दिवशी पार्टीला गेला नव्हता, तर नेमका कुठे होता ते शोधून काढा. माझ्या अंदाजा नुसार तो घराच्या जवळच कुठेतरी घुटमळत असावा. ही माहिती मिळाली की मग आपण त्याला जेरबंद करू.” – धनशेखर.
सगळेच कामाला लागले आणि धनशेखर कमिश्नर साहेबांना अपडेट देण्यासाठी कमिश्नर ऑफिस मधे निघाले.
तीन दिवस तसेच काही न घडता गेले. पण चौथ्या दिवशी मात्र दोन्ही गोष्टींचा पत्ता लागला. सुरेशभाईंचा त्या रात्रीचा पूर्ण ठाव ठिकाणा मिळाला वेळेकर आणि धनशेखर ऑफिस मधे आढावा घ्यायला बसले.
“साहेब, माहीम मधल्या एका छोट्याश्या वर्कशॉप मधून हा क्लॅम्प बनवला आहे. त्याने सुरेशभाईचा फोटो पण ओळखला. मी त्याला हे पण विचारलं की तो कोर्टात साक्ष द्यायला येईल का? तर हो म्हणाला.” – साळुंके.
“गुड जॉब साळुंके. सोमनाथ तुमचं काय?” – धनशेखर.
“सर अंधेरीला एका आडबाजूच्या दुकानातून १०० फुट जाड दोरीचं आणि १०० फुट बारीक दोरीचं बंडल सुरेशभाईने विकत घेतलं. त्याचा फोटो दाखवला आणि दुकानदाराने तो ओळखला. तो पण साक्ष द्यायला तयार आहे.” – सोमनाथ.
“वा वा वेळेकर आपली ही दोघं जण चांगलीच तयार झाली आहेत. शाबास.” – धनशेखर.
“साहेब,” आता वेळेकर बोलले. सुरेशभाई त्यावेळेस अंधेरी स्टेशनच्या प्लॅटफॉर्म १ वर काही वेळ आणि प्लॅटफॉर्म २ वर काही वेळ बसून होते. CCTV मधे हे रेकॉर्ड झालं आहे. त्या दोन्ही क्लिप मी घेतल्या आहेत.” – वेळेकर.
“क्लॅम्प आणि दोऱ्या यांची विल्हेवाट कशी लावली हे सुरेशभाई कडून वदवून घेऊ आणि त्या दोन्ही गोष्टी ताब्यात घेऊ. हे झालं की चार्जशीट तयार करायला आपण मोकळे. वेळेकर उद्या सकाळी सात वाजता आपण त्यांच्या घरी जाणार आहोत. तो दुकानात जायच्या अगोदर.” – धनशेखर.
“साहेब, एक गोष्ट आहे, जी आपल्याला माहीत नाही.” – वेळेकर.
“काय?” सुरेश पळाला हे आपण शोधून काढलं पण तो रूम मधे केंव्हा शिरला ते नाही कळलं. तो रूम मधे गेलाच नाही हे तो सिद्ध करू शकला, तर आपला सर्व पायाच ढासळेल. आणि केस खारीज होईल.” – वेळेकर.
“पॉइंट आहे. वेळेकर बरोबर आहे तुमचं म्हणण. मग याबद्दल काही विचार केला का? काय करायच? – धनशेखर.
“गेले दोन दिवस मी याचाच विचार करत होतो. मनातल्या मनात मी एक घटनाक्रम निश्चित केला आहे. असच घडलं असावं असं मी खात्रीपूर्वक म्हणू शकतो.”- वेळेकर
मग सर्वांनी वेळेकरांचं म्हणण ऐकलं. सर्वांनाच पटलं आणि मग योजना तयार झाली.
सकाळी साडे सात वाजता टीम कैलाशजींच्या घरी पोचली.
“या या साहेब, आज इतक्या सकाळी सकाळी? अजून काही माहिती हवी आहे का? काही तपास लागला का मारेकऱ्यांचा?” – विशाल.
“सकाळी यांच्या साठी की सर्व घरी भेटतील म्हणून. तुम्ही जे काही सांगितलं, त्यांची पुन्हा एकदा उजळणी करायची आहे. एखादी गोष्ट सांगायची राहून गेली असेल तर सांगा.” – धनशेखर.
“उर्मिलाबेन त्या दिवशी तुम्ही झोपायला केंव्हा गेलात? आणि दार बंद केलं होतं का?” – वेळेकर.
“नऊ वाजता. माझा लहान मुलगा आहे म्हणून मी दार लगेच बंद केलं” – उर्मिला.
विशाल तुम्ही पण अभ्यासाला बसला होता आणि दार बंद होतं?” – वेळेकर.
“हो.” – विशाल.
“कैलाशजी साडे दहा पावणेअकरा पर्यन्त टीव्ही बघतात आणि मग झोपायला जातात. आणि त्यांच्या बेडरूमचं दार उघडच असतं.” – वेळेकर.
“हो बरोबर आहे.” – विशाल.
“आता मला सांगा, साडेदहा च्या अगोदर जर कोणी व्यक्ति ड्यूप्लिकेट किल्ली वापरुन घरात आली आणि मांजराच्या पावलांनी कैलाशजींच्या बेडरूम मधे जाऊन लपून बसली. हे शक्य आहे का?” – वेळेकर.
शांतता.
“शक्य आहे. पण असं कोण करेल? बाबांच्या वाइटावर कोण कोणी असेल असं वाटत नाही.” – विशाल आणि संदीप.
“बाबांचा खून झाला आहे हे तर सत्य आहे?” – वेळेकर.
“ठीक. सुरेशभाई तुम्ही पार्टीला साडे आठ वाजताच घरातून निघालात. बरोबर?”– वेळेकर.
“हो.” – सुरेश भाई.
“पण तुम्ही पार्टीला गेलाच नाहीत. काही प्रॉब्लेम झाला का?” – वेळेकर.
सुरेश दचकला. त्यांच्या चेहऱ्यावरचे फेरफार सर्व टिपत होते.
“उर्मीलाचा फोन आला तेंव्हा मी पार्टी करत होतो. हे मी तुम्हाला त्याच दिवशी सांगितलं आहे.”-सुरेशभाई
“पार्टी कोणा बरोबर केली?” – वेळेकर.
“तेच तेच काय विचारता? माझा मित्र भावेश अमेरिकेला जाणार होता म्हणून त्याने बोलावलं होतं.” – सुरेशभाई आता त्यांची चीड चीड व्हायला लागली होती.
“असं असेल तर आत्ता तुम्ही अमेरिकेत असायला हवं होतं.” – वेळेकर.
“अमेरिकेत आहे तो भावेश. मी सर्वेश बद्दल बोलतो आहे.” – सुरेशभाई
“तुम्ही आत्ता सुद्धा भावेशचंच नाव घेतलं. पण हरकत नाही सर्वेश चा नंबर आणि पत्ता द्या. तो कोणच्या कंपनीत काम करतो ते ही सांगा.” – वेळेकर.
हा सर्व संवाद चालला होता तेंव्हा उर्मिला, विशाल आणि संदीप च्या चेहऱ्यावरचे भाव क्षणाक्षणाला बदलत होते. त्यांना कळतंच नव्हतं की हे सर्व कुठल्या दिशेने चाललं आहे ते.
माझ्यावर संशय घेत आहात? अहो मी जावई आहे त्यांचा. ही उर्मिला त्यांची मुलगी, माझी बायको आहे. साहेब, खूनी शोधायचा सोडून तुम्ही आमच्याच मागे लागता? मी तक्रार करेन तुमची” – सुरेशभाई आता थरथरत कदाचित भीतीने कदाचित रागाने.
क्रमश:--
दिलीप भिडे