द केस ऑफ मर्डर ऑफ कैलाश मेथा

द केस ऑफ द मर्डर ऑफ कैलाश मेथा
भाग १
रात्री अकरा वाजता एक फटाका फुटल्या सारखा आवाज आला, आणि पाठोपाठ कैलाशजींची किंचाळी ऐकू आली. बाजूच्याच खोलीत अभ्यास करत असलेले कैलाशजींचे दोन्ही मुलं विशाल आणि संदीप धावत बाहेर आली. आणि त्यांनी कैलाशजीच्या खोली कडे धाव घेतली. दरवाजा आतून बंद होता. विशालने दरवाजा ठोठावला, आतून काहीच प्रतिसाद आला नाही. मग संदीपने ठोठावला पण उत्तर नाही, दोघेही बाबा बाबा अशी सतत हाक मारत होते, पण आतून काहीच हालचाल झाली नाही तेवढ्यात पलीकडच्या रूम मधे झोपलेली कैलाशजींची मोठी मुलगी उर्मिला पण धावत आली.
“काय झालं? कसला आरडा ओरडा चालू आहे ” – उर्मिला.
“आम्ही अभ्यास करत होतो, बाबांची किंचाळी ऐकू आली म्हणून आम्ही धावत आलो. पण आतून काहीच रिस्पॉन्स येत नाहीये.” – विशाल.
मग उर्मीलाने पण दोन तीन हाका मारल्या. उत्तर नाही.
“बाबा कदाचित तोल जाऊन पडले असतील आणि शुद्ध हरपली असेल. दरवाजा आतून लॉक आहे. आपल्या जवळ किल्ल्यांचा जुडगा आहे तो विशाल घेऊन ये. आपण दार उघडू.” – उर्मिला.
विशालने जुडगा आणला दहा बारा किल्ल्या होत्या. थरथरत्या हाताने तो लॅच उघडण्याचा प्रयत्न करत होता. शेवटी एकदाची एक किल्ली लागली आणि दरवाजा उघडला. विशाल आणि संदीप रूम मधे धावले. आणि समोरचं दृश्य पाहून जागच्या जागीच थबकले. त्यांच्या पाठोपाठ उर्मिला पण खोलीत आली आणि समोरचं दृश्य पाहून तिला चक्करच आली. कसंबसं तिने स्वत:ला सावरलं, आणि खुर्चीवर मटकन बसली.
समोरचं दृश्य भयंकर होतं. रक्ताच्या थारोळ्यात कैलाशजी पडले होते. शेजारीच एक पिस्तूल पण पडलं होतं. संदीपने वडिलांकडे धाव घेतली पण विशालने त्याला मध्येच रोखलं.
“संदीप थांब. आधी बाबांचा श्वास चालू आहे का ते बघू दे.” – विशाल.
मग विशालने चादरीचा एक धागा ओढून काढला आणि तो कैलाशजींच्या नाका पाशी धरला. धागा तसुभरही हालला नाही. विशाल उभा राहिला, म्हणाला,
“बाबा जीवंत नाहीत. आता कोणीही त्यांच्याजवळ जाऊ नका. आधी पोलिसांना फोन करावा लागेल. ते आल्यावर बघतील काय करायचं ते. पण बाबांनी आत्महत्या का करावी? असं इतकं भयंकर संकट अंगावर आल्याचं कधी बाबांच्या वागण्यावरून जाणवलंच नाही. दीदी, सुरेशभाई कुठे आहेत?” – विशाल.
सुरेशभाई म्हणजे उर्मीलाचा नवरा, कैलाशजींचा जावई.
“ते पार्टीला गेले आहेत. त्यांना आत्ताच फोन करते.” – उर्मिला.
विशालने १०० नंबरला फोन करून परिस्थितीची कल्पना दिली. त्यांनी पत्ता विचारला आणि संबंधित पोलिस स्टेशनला काळवतो म्हणाले.
“१५ मिनिटांत पोलीस टीम तिथे पोहोचेल. तुम्ही कशालाही हात लावू नका. आणि जवळ जाण्याचा प्रयत्न पण करू नका महत्वाचा पुरावा नष्ट होण्याची भीती असते. रूमच्या बाहेरच थांबलात तर जास्त बरं होईल.”-कंट्रोल रूम
२० मिनिटात पोलिस येतात. रूम चं निरीक्षण करतात, मामला गंभीर आहे हे बघून रूम लगेच कॉर्डन ऑफ करतात. शेंडे इंस्पेक्टर मग ACP साहेबांना फोन करून अपडेट देतात. ते लगेच घटनास्थळी यायला निघतात.
ACP साहेबांनी आल्याआल्या फॉरेन्सिक लॅब मधे फोन केला, आणि लगेच एक टीम पाठवण्याची विनंती केली. रात्रपाळीची ऑन कॉल रोटा वर असलेली टीम लगेच निघाली.
फॉरेन्सिक टीमने आल्यावर लगेच रूमचा ताबा घेतला. रक्ताचे नमुने, पिस्तुलावरचे ठसे, जखमेचा आकार आणि गोली शरीरामधे किती आत घुसली यांचा अंदाज घेतला. गोळी अजून आतच आहे हे निरीक्षण नोंदल्या गेले. सगळ्या वस्तूंवरचे ठसे घेऊन झाले, बॉडी भोवती आउटलाइन काढून झाली. मग बॉडीचं इन्सपेक्शन. ते करण्या साठी पोलिसांनी शेजारच्या दोन तीन घरातून पंच आणले, आणि त्यांच्या समोरच इन्सपेक्शन झालं. पंचनामा तयार करून पंचांच्या सह्या घेतल्या गेल्या. आता फॉरेन्सिकचं काम आटोपलं होतं त्यांनी बॉडी पोस्ट मार्टेम ला पाठवण्याच्या सूचना देऊन ते चालले गेले.
मधल्या काळात पोलिसांनी चौकशीचं काम चालू केलं होतं.
“घटनेच्या वेळेस इथे कोण कोण हजर होतं.?” – ACP
“मी विशाल, हा माझा भाऊ संदीप आणि माझी बहीण उर्मीला.” – विशालने सांगीतले.
“हे कोण?” - ACP
“हे सुरेश भाई, उर्मीलादीदीचा नवरा. पण हे त्यावेळेस इथे नव्हते. पार्टीला गेले होते. आम्ही फोन केल्यावर आले.” -विशाल.
“नेमकं काय घडलं ते अगदी बारीक सारिक गोष्टींसह सविस्तर सांगा.” – ACP
प्रत्येकाने थोड्या फार फरकाने तेच सांगितलं.
कैलाशजींचा व्यवसाय काय होता?” – ACP
“आमची ज्वेलरी ची दोन दुकान आहे. मोठं दुकान ओपेरा हाऊस ला आहे तिथे बाबा बसत होते. दुसरं लिंकिंग रोड वर आहे तिथे हे सुरेश भाई बसतात.” – विशाल.
मग शेजारचे जे लोकं आले होते त्यांची विचारपूस सुरू झाली. पण कोणालाच काही माहीत नव्हतं. पोलिसांनी पंचनाम्यासाठी बोलावलं तेंव्हाच कळलं होतं. त्यामुळे त्यांच्याशी बोलून माहितीत काहीच भर पडली नाही. मग ते पुन्हा खोलीत शिरले.
खोलीत संशयास्पद असं काहीच नव्हतं. चार भिंती, एक पलंग दोन कपाटं, आणि खिडकी. कैलाशजीचा फ्लॅट ११ मजली बिल्डिंगच्या सहाव्या मजल्यावर असल्याने त्यांच्या खोलीच्या खिडकीला ग्रिल नव्हतं. ACP खिडकी जवळ गेले आणि खिडकीच्या बाहेर काही दिसतं का ते पाहीलं. एकदम क्लीन. खिडकीवर काही ठसे असतील तर लॅब मधून रीपोर्ट आल्यावरच कळणार होतं. गोळी कानाखाली लागली होती आणि ती डोक्यात जाऊन अडकली होती. पिस्तूल पॉइंट ब्लॅंक रेंज वरुन म्हणजे जेमतेम सहा इंचा वरून झाडल्याचा अंदाज फॉरेन्सिक टीम ने प्रथम दर्शनी वर्तवला होता. डीटेल रीपोर्ट येईल तेंव्हाच सर्व कळणार होतं. पोलिसांनी खोली सील केली आणि ते परत गेले. प्रथमदर्शनी मामला आत्महत्येचा दिसत होता.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ACP आणि इंस्पेक्टर शेंडे कैलाशजींच्या मृत्यू बद्दल बोलत होते.
“खोली मधे काहीही संशयास्पद आढळलं नाही. दरवाजा आतून बंद होता. तो सुद्धा मुलांनी किल्लीने उघडला, त्यामुळे दरवाजावर सुद्धा काही लक्षणीय खुणा दिसल्या नाहीत. खिडकीला गज नसले तरी ती सहाव्या मजल्यावर आहे. आपण पुन्हा एकदा ती खोली नजरे खालून घालायला हवी. मुलांबद्दल शेंडे तुम्हाला काय वाटतं?” – ACP
“साहेब बरोबर आहे तुमचं आत्ताच जायचं का?” – शेंडे.
“चला.” - ACP
क्राइम सीन वर पोचल्यावर, ACP खिडकी पाशी गेले आणि वाकून बघितलं.
“शेंडे खिडकीवर कोणी चढल्याच्या किंवा उतरल्याच्या खुणा नाहीत. खिडकी अगदी स्वच्छ आहे. आजू बाजूला कोणचाही पाइप नाहीये, त्यामुळे कोणाला खिडकीत येणं आणि पळून जाणं शक्य होईल असं वाटत नाही.” – ACP
शेंडे इंस्पेक्टरांनी सुद्धा खिडकीचं बारकाईने निरीक्षण करून ACP साहेबांच्या म्हणण्याला दुजोरा दिला. ते डोक बरंच बाहेर काढून वाकून आणि आजूबाजूला बघत होते.
“काय बघता आहात शेंडे?” – ACP
“आजू बाजूला, खाली, वरच्या बाजूला चार पांच फुटांवर एखादी गॅलरी किंवा खिडकी आहे का बघत होतो. पण खिडक्या कमीत कमी १० फुटांवर आहेत. सहाव्या मजल्यावर इतक्या दूर उडी मारून या खिडकीत येणं आणि खून करून परत जाणं शक्य होईल असं वाटत नाही.” – शेंडे.
“शेंडे, बाजूची खिडकी कोणाची आहे हे बघायला पाहिजे.” – ACP
“डाव्या बाजूची खिडकी विशाल आणि संदीपच्या खोलीची आहे. आणि उजव्या बाजूची एका शेजाऱ्याची आहे. पण तो शेजारी काल पंचनाम्याच्या वेळेस बोलवायला गेलो होतो, तेव्हा नव्हता. ते लोकं गावी गेले आहेत असं दूसरा म्हणत होता.” – शेंडे
“शेंडे उजव्या बाजूच्या अगदी खिडकी जवळून एक पाइप खाल पासून वर पर्यन्त जातो आहे. पण तो सुद्धा १० फुट दूर आहे. आता एका पाइप वर चढून १० फुट दूर असलेल्या खिडकीत उडी मारून यायचं म्हणजे काही तरी साधन असल्या शिवाय शक्य नाही.” – ACP असं म्हणाले आणि ते खिडकीच्या बाहेर डोकावून बघायला लागले.
“साहेब मला पण असंच वाटलं होतं म्हणून मी डोकावून बघत होतो. मला वाटलं की दोरी अडकवण्या साठी काही खुंटी वगैरे असेल, पण तसं काही असल्याच्या कसल्याच खुणा दिसत नाहीयेत. भिंत अगदी साफ आहे.” – शेंडे.
“म्हणजे कैलाशजींनी आत्महत्या केली असाच निष्कर्ष निघतो. तुमचा काय अंदाज आहे? या बाबतीत विशाल आणि संदीपशी बोलायला पाहिजे.” – ACP
“साहेब, काल मुलांशी बोलता बोलता कळलं की कैलाशजी जवळ त्यांचं स्वत:चं पिस्तूल होतं. पण त्याच्याविषयी त्यांना काहीच माहिती नव्हती. आता लॅबमधे त्यांची पडताळणी होईलच त्यांच लायसन्स आहे का नाही हे पण मुलांना माहीत नाही. आपल्याला पण मिळालं नाही. पण तरी सुद्धा सर्व परिस्थिती हेच दर्शवते आहे की ही आत्महत्याच आहे.” – शेंडे.
“शेंडे तुम्हाला त्या सुरेशभाई बद्दल काय वाटतं? त्याचा हात असू शकतो का? काही प्रॉपर्टीचा मामला असू शकतो का?” - ACP
“साहेब, मी यांची खोलात जाऊन चौकशी करतो. आपले खबरी अॅक्टिवेट करतो. एक दोन दिवसांत हा माणूस कसा आहे यांची माहिती मिळून जाईल.” – शेंडे.
क्रमश: ---
दिलीप भिडे