द केस ऑफ द मर्डर ऑफ कैलाश मेथा भाग ३

“मला एक गोष्ट खटकते आहे. सांगू का?” – विशाल.
“अगदी बिनदिक्कत सांग. काहीही मनात ठेवू नकोस.” – धनशेखर.
“आमच्या घरात खोल्यांची दारं लावण्याची पद्धत नाहीये. फक्त रात्री ताईच्या खोलीचा दरवाजा बंद असतो. पण दिवसभर तो ही उघडाच असतो. बाबांनी कधी दार लावल्याचं मला तरी आठवत नाही. मग त्याच दिवशी त्यांनी दार का लावलं असेल? मला पक्क आठवते की ते झोपायला गेले तेंव्हा दार उघडं होतं. ” – विशाल.
“आणि तुम्ही जेंव्हा तिथे पोचलात तेंव्हा दार बंद होतं.” – धनशेखर.
“हो आणि साहेब,..” बोलणं अर्धवट टाकून विशाल रूम मधे धावला. नकळतच सर्वच त्यांच्यामागे गेले. वेळेकर खिडकीची पॅरापिट भिंग लावून तपासत होते.
“काय झालं विशाल?” – धनशेखर.
“साहेब इथेच या खिडकीवर मी ओझरता एक काळा पट्टा पाहिला. पण तेवढ्यात बाबांकडे लक्ष गेल्यामुळे माझं तिकडे पुन्हा लक्ष गेलं नाही. आणि नंतर तो आता दिसत नाहीये.” – विशाल.
वेळेकर त्यावर काही उत्तर देणार होते, पण धनशेखर साहेबांनी त्यांना थांबवलं. म्हणाले,
“ठीक आहे. वेळेकर हे विशाल काय म्हणताहेत, ते पण बघा.” – धनशेखर.
“हो सर.” – वेळेकर म्हणाले. त्यांना साहेबांचा इशारा लक्षात आला.
“हूं, चला आपण आपली चर्चा पुढे नेऊ.” – धनशेखर म्हणाले आणि हॉल मधे निघाले.
“विशाल तू एवढं मनाला नको लावून घेऊस. वेळेकर शोधून काढतील तू काय पाहीलंस ते. हां तर सुरेश भाई, तुम्ही कुठे होता घटना घडली तेंव्हा?” – धनशेखर.
धनशेखर असे अचानक त्यांच्याकडे वळतील असं सुरेश भाईला वाटलंच नव्हतं. तो क्षणभरच पण दचकला. टेबलावरचा ग्लास उचलून पाणी प्यायला. धनशेखरांनी एक गोष्ट टिपली. त्याने डाव्या हाताने ग्लास उचलला होता.
“मी मित्राकडे पार्टीला गेलो होतो. उर्मीलाचा फोन आल्यावर लगेच निघालो. मी आलो तेंव्हा पोलिस तपास सुरू होता.” – सुरेशभाई.
“किती जण होते पार्टीला?” – धनशेखर.
“आम्ही दोघंच. मी आणि भावेश.” – सुरेशभाई
“काय कारण होतं पार्टीचं?” – धनशेखर.
माझ्या मित्राला त्यांची कंपनी सहा महिन्या साठी अमेरिकेला पाठवत होती, तो त्याच दिवशी रात्रीच्या फ्लाइटने जाणार होता. म्हणून त्यानी बोलावलं होतं.” – सुरेशभाई
“म्हणजे तो आता भारतात नाही. कोणची कंपनी आहे त्यांची?” – धनशेखर.
“साहेब, या IT कंपन्यांची नावं खूप विचित्र असतात लक्षात नाही राहत.” – सुरेशभाई
“ओके. त्याचा पत्ता आणि फोन नंबर लिहून द्या.” – धनशेखर.
“साहेब त्याचा काय संबंध? आणि तो तर आता अमेरिकेत आहे. त्याचा तिथला नंबर अजून त्याने पाठवला नाही.” – सुरेशभाई
“जेंव्हा पोलिस तपास चालू असतो तेंव्हा आऊ चा भाऊ, भाऊचा काउ सगळे आमच्या परिघात येतात. तुम्ही त्याचा इथला पत्ता आणि इथला फोन नंबर लिहून द्या.” असं धनशेखर साहेब म्हणाले आणि लगेच साळुंकेनी एक नोटपॅड आणि पेन सुरेशभाई समोर ठेवला. त्याचा नाईलाज झाला आणि त्याने डाव्या हाताने लिहून दिलं. डावखोरा माणूस धनशेखरांनी मनातल्या मनात नोट केलं.
“तुम्ही पार्टी साठी घरातून केंव्हा बाहेर पडलात?” – धनशेखर.
“मी साडे आठला बाहेर पडलो आणि उर्मीलाचा फोन आल्यावर साडे अकरा वाजता परत आलो.” – सुरेशभाई
वेळेकर त्यांचं काम आटोपून हॉल मधे आले होते, धनशेखर साहेब पण उठले म्हणाले, “आत्ता साठी एवढं पुरे. जरूर पडली तर पुन्हा येऊ.” – धनशेखर.
ऑफिस मधे पोचल्यावर धनशेखर वेळेकरांना म्हणाले,
“काय सांगणार होते तुम्ही वेळेकर? तुमचा चेहराच सांगत होता की ब्रेक थ्रू मिळाला आहे. म्हणूनच मी तुम्हाला थांबवलं. आता सांगा.” – धनशेखर.
“काय सांगणार होते तुम्ही वेळेकर? तुमचा चेहराच सांगत होता की ब्रेक थ्रू मिळाला आहे. म्हणूनच मी तुम्हाला थांबवलं. आता सांगा.” – धनशेखर.
“सांगतो साहेब. मी खिडकी तपासत होतो. खिडकीच्या खाली भिंतीवर काही अस्पष्ट ओरखडे दिसत होते. मी भिंग लावून पाहिल्यावर लक्षात आलं की एखादी C आकाराची लोखंडी पट्टी खिडकीत अडकवली तर अश्या प्रकारच्या खुणा भिंतीवर उमटतील. बाहेरून पण अशाच खुणा आहेत. या पट्टीला दोर बांधून मारेकरी खिडकीतून पसार झाला असावा. खाली उतरल्यावर त्याने दोर आणि पट्टी खेचून घेतली असावी. पोलीस पार्टी येणार म्हणून या लोकांनी खोली लॉक करून ठेवली होती त्याच वेळेस हे सर्व घडलं असावं, आणि मारेकरी पसार झाला असावा.” – वेळेकर.
“आणि हीच पट्टी विशालने तेंव्हा बघितली असावी. तो जर त्या वेळेस खिडकीजवळ गेला असता तर मारेकरी दोरी पकडून भिंतीच्या आधाराने उतरतांना दिसला असता.पण त्यावेळेची परिस्थिती अशी होती की त्याने तिकडे लक्ष दिलं नाही.” – धनशेखर.
“वेळेकर,” धनशेखर म्हणाले,” मारेकरी उतरला इथपर्यंत ठीक आहे पण त्याने हा लोखंडी क्लॅम्प् काढला कसा? कारण नंतर तिथे तो क्लॅम्प् नव्हता.” – धनशेखर.
“तेच शोधत होतो. तिथे खिडकीच्या बाहेर वरच्या बाजूला एक छोटा हुक फिट केला आहे. तो आत मधून दिसत नाही. क्लॅम्प्च्या वरती सुद्धा एक हुक लावला असावा. आणि त्या दोन्ही हुक मधून एक बारीक दोरी खालपर्यंत नेली असावी. खाली उतरल्यावर ही बारीक दोरी खेचली तर क्लॅम्प् मोकळा होईल आणि सर्वच खाली खेचता येईल.
“वा वेळेकर तुम्ही तर पहिल्याच ओवर मधे सिक्सर मारला. गुड थियरी. आपण याच दिशेने पुढे जाऊ. अजून मला वाटतं की आपण घटना रिक्रिएट करायला पाहिजे. असं करा, साळुंके तुम्ही या तुमची ऊंची साडेपांच फुट आहे आणि वेळेकर सोमनाथला बोलवा. तो सहा फुट आहे.” – धनशेखर.
“फॉरेन्सिक रीपोर्ट प्रमाणे कैलाशजींना मारेकऱ्यांची जाणीव व्हायच्या आत ते खाली कोसळले. तर आता करा सुरवात. ट्रॅजेक्टरी कशी आहे ते बघा. वेळेकर फळ्यावर गोळी मस्तकात कुठून शिरली आणि कुठे गेली, आणि त्याचा अॅंगल काय होता ते व्यवस्थित काढा. त्या प्रमाणे साळुंके तुम्ही सोमनाथच्या कानाखाली पिस्तूल टेकवा.”– धनशेखर.
निरनिराळ्या प्रकाराने अॅक्शन करून झाली पण सोमनाथाला साळुंके लगेच दिसायचे आणि गोळीचा कोन पण साधत नव्हता.
“साहेब, डाव्या हाताने करून पाहू का?” – साळुंके.
आणि एकदम सर्व काही परफेक्ट जमलं. म्हणजे मारेकरी डावखोरा असला पाहिजे. हे सगळ्यांच्याच लक्षात आलं.
“आता डावखोरा माणूस कुठे शोधायचा?” – वेळेकर.
“शोधायला कशाला पाहिजे, तो आहेच आपल्या डोळ्या समोर.” – धनशेखर.
“डोळ्यासमोर? कोण?” – वेळेकरांनी आश्चर्याने विचारले.
“सुरेशभाई. तुम्ही बघितलं नाही का? त्याने डाव्या हाताने पाण्याचा ग्लास उचलला आणि मित्राचा पत्ता पण डाव्या हातानेच लिहिला.” – धनशेखर.
“अरे बापरे, म्हणजे साहेब तुमचा सुरेशभाई वर संशय आहे?” - वेळेकर.
“सध्या तरी संशयच आहे. वेळेकर आपली सर्व माणसं आणि खबरी कामाला लावा. या माणसाची पूर्ण कुंडली आपल्याला पाहिजे. आणि ती ही ताबडतोब. अगदी त्यांच्या आर्थिक स्थिती सह. कुठल्या लफड्यात अडकला आहे का ते बघा. प्रॉपर्टीचा मुद्दा पण तपासून बघा.” – धनशेखर.
“साहेब, इंस्पेक्टर शेंडे यांनी हा सगळा रिसर्च केला आहे आणि तो फाइल मधे नमूद आहे. कुठेही अगदी बोट ठेवायला जागा नाहीये.” – वेळेकर.
“वेळेकर, डावखोरा माणूस हा अॅंगल नवीन आलेला आहे. पुन्हा सर्व आपल्या परीने हा अॅंगल विचारात घेऊन तपासून पहा. माझी खात्री आहे की काही तरी सुगावा मिळेल. त्या शिवाय आपण सुरेशभाईला हात लावू शकत नाही. हे खूप जरुरीचं आहे.” – धनशेखर.
“ठीक आहे साहेब. लगेच कामाला लागतो.” – वेळेकर.
वेळेकर कामाला लागले. धनशेखर आणि साळुंके सुरेशभाईने जो पत्ता दिला होता त्या पत्त्यावर निघाले. त्याच फोन नंबर अर्थातच स्विच ऑफ होता. गोरेगावच्या पत्त्यावर धनशेखर पोचले. अपेक्षे प्रमाणे त्याच घर बंद होतं. शेजारी चौकशी केल्यावर त्यांच्या कंपनीचा पत्ता आणि नाव मिळालं. धनशेखर साहेबांनी कंपनीच्या ऑफिस मधे फोन करून भावेशचा फोन नंबर घेतला आणि सांगितलं की माझा फोन जाईल त्याला तेंव्हा त्याला तो घ्यायला सांगा. हे अतिशय महत्वाचं आहे आणि मी सांगायला विसरलो हे कारण चालणार नाही.
धनशेखर साहेबांनी रात्री ११ वाजता भावेशला फोन केला. तो भावेश ने घेतला.
“सुरेशभाई तुमचे मित्र आहेत का?” – धनशेखर.
“हो. पण तुम्ही असं का विचारता आहात? काय झालं आहे?” – भावेश.
“ज्या दिवशी तुमची अमेरिकेची फ्लाइट होती त्या रात्री तुम्ही आणि सुरेशभाई पार्टी करत होते का?” – धनशेखर.
“हा काय प्रश्न आहे? हो आम्ही पार्टी केली पण या गोष्टीला ९-१० महीने उलटून गेले आहेत.” – भावेश.
“म्हणजे तुम्ही मागच्या आठवड्यात पार्टी दिली नाही?” – धनशेखर.
“गेले १० महीने मी अमेरिकेतच आहे. सुरेश भारतात. मग मागच्या आठवड्यात मी पार्टी कशी देणार? पण झालं काय साहेब?” – भावेश.
“कैलाशजींचा खून झाला आहे आणि त्या रात्री सुरेश तुमच्याबरोबर पार्टी करत होता असं त्याचं म्हणण आहे.” – धनशेखर.
क्रमश:--