**लघुकथा: माणुसकीचा खरा अर्थ**
गावातील एका छोट्या गल्लीत नामदेव नावाचा साधा गृहस्थ राहत होता. त्याचं आयुष्य साधं-सुधं होतं—शेती आणि घरकाम यातच त्याचा दिवस निघायचा. परंतु त्याची एक खासियत होती, ती म्हणजे त्याच्या मनातली दया. कोणाचंही काही अडतंय, तर त्याला मदतीसाठी तत्पर धावून जाणारा तोच.
एक दिवस गावात एक गरीब म्हातारा माणूस आला. फाटके कपडे, उपाशी पोट आणि थकलेलं शरीर घेऊन तो सगळ्यांकडे मदतीची याचना करत होता, पण कोणाचंही त्याच्याकडे लक्ष जात नव्हतं. अखेर तो नामदेवाच्या घराकडे गेला. नामदेव त्याचं शेतातलं काम उरकत होता. म्हाताऱ्याची अवस्था पाहून त्याच्या मनातली दया जागी झाली.
"बाबा, आत या. अगोदर थोडं बसून विश्रांती घ्या," नामदेवने प्रेमाने म्हाताऱ्याला घरात बोलावलं. त्याला पाणी दिलं आणि त्याच्यासोबत थोडा वेळ गप्पा मारत बसला.
"तुम्ही काहीतरी खाल्लंय का?" नामदेवने विचारलं. म्हातारा डोळ्यात पाणी आणून म्हणाला, "तीन दिवस झालेत, बाळा. काहीतरी खाल्लं असं म्हणता येणार नाही."
हे ऐकून नामदेवच्या मनाला क्लेश झाला. तो पटकन उठला आणि बायकोला हाक मारली, "रेखा, या बाबांना थोडं जेवण वाढ."
रेखाने प्रेमाने गरम भाकरी, भाजी आणि थोडं तूप वाढलं. म्हातारा डोळ्यांत समाधान घेऊन जेवणावर तुटून पडला. कित्येक दिवसांनंतर त्याला पोटभर जेवायला मिळालं होतं.
"तुझं उपकार आयुष्यभर विसरणार नाही, बाळा," म्हातारा डोळे पुसत म्हणाला.
नामदेवने हसून उत्तर दिलं, "बाबा, उपकार नाहीत हे. आपण सारे एकमेकांना मदत करणं हेच माणुसकीचं खऱ्या अर्थानं कर्तव्य आहे."
म्हातारा समाधानाने तृप्त झाला. मनापासून आशीर्वाद देत तो निघून गेला. त्यादिवशी गावात एक गोष्ट पसरली: माणुसकीचा खरा अर्थ नामदेवसारख्या साध्या माणसाकडून शिकायचा.
*सर्व अधिकार लेखिकेकडे सुरक्षित आहेत कोणाला शेअर करायची असल्यास नावासहित शेअर करावी ही विनंती*
*-सौं.जान्हवी साळवे.(मुंबई)*
*-सौं.जान्हवी साळवे.(मुंबई)*
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा