आठवणींची जखम

पण आयुष्य नेहमीच अपेक्षेप्रमाणे वागत नाही. काही ही नसताना एक वा अनेक *गैरसमज* झालेत...पण त्यासोबत जबाबदाऱ्यांचा ताण वाढला. समाज, परिस्थिती आणि अहंकार यांच्या ओझ्याखाली नातं हळूहळू हरवत गेलं. एकमेकांवर प्रेम असूनही दोघे वेगळ्या वाटांवर गेले.
आज अनेक वर्षं उलटून गेली होती. प्रिती तिच्या आयुष्यात स्थिरावली होती. सुनिलही आयुष्यात पुढे गेला होता.."फक्त दिसायला तरी".... पण रात्री, शांततेत, त्याच्या लेखणीपेक्षा आठवणी अधिक वेगाने मनात धावायच्या.
एक दिवस ऑफिसमधून परतताना रेडिओवर एक जुनं गाणं लागलं. आणि पुन्हा सगळं जिवंत झालं, प्रितीचं हसणं, तिचा तो क्षणिक किस, आणि अपूर्ण राहिलेलं नातं.
तो स्वतःलाच विचारू लागला..
“इतकी वर्षं झाली, तरी हे अजूनही का टोचतं?”
कारण आठवण म्हणजे भूतकाळ नसतो; ती अपूर्णतेची जाणीव असते. जे पूर्ण व्यक्त करता आलं नाही, जे शेवटपर्यंत जपता आलं नाही, तेच आठवण बनून मनाला बोचत राहतं.
त्या रात्री सुनिलने वही उघडली.
लेख लिहायला घेतला… पण शब्द नेहमीसारखे उतरले नाहीत.
कारण आज लेखणीपेक्षा आठवण जास्त जड होती.
त्याला जाणवलं
काही माणसं आयुष्यात येतात ती सोबत राहण्यासाठी नाही,
तर आपल्यात काहीतरी कायमचं जागं करून जाण्यासाठी.
प्रिती त्याच्या आयुष्यात राहिली नाही,
पण तिच्या अस्तित्वाने त्याला अधिक संवेदनशील केलं.
एक चांगला मॅनेजर बनवण्याआधी,
तिने त्याला अधिक खोलवर विचार करणारा लेखक बनवलं.
तो नकळत दिलेला किस
आजही त्याच्या मनावर उमटलेला होता,
स्पर्श म्हणून नाही,
तर आठवण म्हणून…
जी कधीही पुसली जाणार नव्हती.
सुनिलला कळून चुकलं होतं,
की काही नाती अपूर्ण राहूनही पूर्ण असतात.
कारण ती आयुष्यभर साथ देतात आठवणीच्या रूपाने.
आणि म्हणूनच…
आयुष्याला सर्वात जास्त टोचणारी गोष्ट
वेदना नाही,
एकटेपणा नाही,
तर आठवण असते.