ते दोघं बर्याच वर्षांनी स्टेशनवर भेटले. गर्दीचा रस्ता असतानाही त्यांची नजर अचानक एकमेकांवर पडली. एक क्षणासाठी सर्व काही स्तब्ध झालं. गाडीच्या आवाजात, स्टेशनवरच्या गोंधळात, त्यांना काहीही ऐकू येत नव्हतं—फक्त एकमेकांचे चेहरे दिसत होते. अनेक अनकथित भावना त्यांना भारावून टाकत होत्या.
स्मृतींच्या खाणाखुणा मनात उफाळून आल्या. कधीकाळी एकत्र घालवलेले क्षण, न बोललेले शब्द, अधुऱ्या स्वप्नांची गोष्ट. पण आज... दोघंही शांत होते. शब्दांच्या कचाट्यातून त्यांना काहीतरी सोडवायचं नव्हतं. त्यांचा वेळ संपलेला होता—शेवटचं बोलण्याचं किंवा जुनं काहीच उकरून काढण्याचं.
ते फक्त एकमेकांकडे पाहात होते, जणू काही त्या दृष्टिक्षेपातच त्यांचं सगळं बोलून झालं होतं. त्यांची गाडी येऊन गेली, ट्रेनचा शिट्टीचा आवाज झाला आणि ती गाडी प्लॅटफॉर्मवरून निघूनही गेली. तरीही, ते एकमेकांपासून हलले नव्हते. ती ट्रेन गेल्याचं कुणालाच भान नव्हतं.
काही वेळानंतर, त्यांनी एक दीर्घ श्वास घेतला, आणि त्या शांततेतच, ते वेगवेगळ्या दिशांनी वळले. ना काही आश्वासनं, ना काही खेद, फक्त एक निरोप… न बोलता.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा