त्या लिहिलेल्या सहा ओळी भाग २

चेहऱ्यावर थोड्याशा रागीट दिसणाऱ्या बाई वर्गात आल्या. सर्व विद्यार्थ्यांनी त्यांना उभे राहून अभिवादन केले. त्यांनी संपूर्ण वर्गावर नजर टाकली. विद्यार्थी बाकावर बसणार, इतक्यात बाई कडाडल्या. 'ए तू उभी रहा'! जया कडे बोट दाखवीत त्यांनी तिला उभे केले. 'का ग, काय ते ध्यान! संपूर्ण केस विंचरले नाहीस .आणि ते पण मोकळे सोडलेस... तुला वेणी घालता येत नाही कां? आणि काय ग! तुझ्या आईला सुद्धा वेळ नाही का तुझे केस विंचरा यला? चल हो वर्गाच्या बाहेर! घरी जा. केस नीटनेटके करून ये. ती मुकाट्याने वर्गाच्या बाहेर गेली. वर्गातील काही विद्यार्थ्यांना दया आली. तर काही तिच्यावर हसले सुद्धा.
त्या बाईंना हे कुठे ठाऊक, की तिला घरी जायला एक तास लागतो. तिचा चेहरा रडवेला झाला. काय करावे तिला सुचेना. ती तशीच थरथरत बाहेर उभी...
तास संपला. पुढच्या तासाची घंटा वाजली. तिच्या वर्ग शिक्षिका समोरून येताना तिला दिसल्या.'जया, इथे एकटीच बाहेर उभी? बाईंनी शिक्षा केली का? आणि कशासाठी?' त्यांना माहीत होते की, ही पोर दंगा करण्यात ली नाही. अभ्यासही वेळेत करणारी. मग हिला शिक्षा कशाबद्दल झाली असेल? जया घाबरतच म्हणाली, बाई घरच्या कामामुळे मी केस घाईने तसेच बांधून आले. बाई घरी जा म्हणतात .बाई, काय करू मी? तिच्या बाईंनी त्यावर उपाय शोधला. एका मुलीला वर्गातून बाहेर यायला सांगितले. शाळेच्या एका कोपऱ्यात शाळेच्या चौकीदारा ची खोली होती. तेथे तो कुटुंबासह राहत होता‌. त्या ठिकाणी दोघींनाही जायला सांगून केस विंचरून यायला सांगितले.