डिसेंबर -जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग ११
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग ११
स्टुडिओमध्ये उघडी डायरी आणि कॅनव्हासच्या मागे पडलेले आरवचे तुटलेले घड्याळ पाहताच मितालीच्या मनात संतापाची एक मोठी लाट उसळली. तिने ठरवले होते की 'कराराचे' पालन शांतपणे करायचे, पण आरवने पुन्हा एकदा तिच्या गोपनीयतेचा भंग केला होता. पहिल्यांदा त्याने फक्त ऐकले होते, पण यावेळी त्याने तिच्या अत्यंत खासगी भावना आणि स्वप्ने वाचली होती.
तिने ते तुटलेले घड्याळ उचलले. ते खूप महागडे, सिल्व्हर डायलचे आणि अतिशय आकर्षक होते. ‘व्यवसायी’ आरवसाठी हे घड्याळ किती महत्त्वाचे असेल, याची तिला कल्पना होती. तिने ते हातात घेतले आणि रागाच्या भरात ती आरवच्या बेडरूमकडे निघाली.
आरव बेडवर शांतपणे पडला होता. त्याचे डोळे मिटलेले होते, पण त्याचे मन शांत नव्हते. डायरीतील ते शब्द त्याच्या डोळ्यांसमोरून जात नव्हते. त्याला मितालीचा 'अनोळखी सावली' म्हणून जगायचा निर्णय आणि तिचे 'दीपक'वरील प्रेम स्पष्टपणे दिसत होते. तो स्वतःच्या प्रेमाच्या भावनेने आणि तिच्या 'परत जाण्याच्या' निर्णयाने पूर्णपणे हादरला होता.
मितालीने दारावर कोणताही आवाज न करता थेट आत प्रवेश केला.
"आरव!" तिचा आवाज कठोर होता.
आरव लगेच उठून बसला. तिला समोर पाहून, त्याच्या चेहऱ्यावर अपराधीपणा आणि वेदना स्पष्टपणे दिसत होत्या.
"तू इथे कशी आलीस?" त्याने स्वतःला सावरत विचारले.
"मी नाही आले, तुम्ही मला इथे यायला भाग पाडले," मितालीने ते तुटलेले घड्याळ त्याच्या दिशेने फेकले. घड्याळ बेडवर पडले आणि त्याचा धातूचा आवाज खोलीत घुमला. "हे घड्याळ माझ्या स्टुडिओमध्ये का होतं? आणि माझी डायरी उघडी का होती?"
आरवने शांतपणे खाली पाहिले. त्याला खोटे बोलण्याची गरज वाटली नाही. त्याचे प्रेम उघड झाले नसले तरी, त्याचा गोपनीयतेचा भंग उघड झाला होता.
"हो," आरव म्हणाला. "मी डायरी वाचली."
"तुम्ही पुन्हा 'कराराचा' भंग केला आहे!" मितालीचा आवाज आता अधिक चढला होता. "तुम्ही माझ्या वैयक्तिक आयुष्यात ढवळाढवळ करणार नाही, अशी स्पष्ट अट होती! तुम्हाला माझ्या कामाबद्दल, माझ्या वेळेबद्दल आणि माझ्या घरामध्येही पूर्ण स्वातंत्र्य मिळेल असे मी स्पष्ट केले होते. पण तुम्ही माझ्या भावना आणि माझी गोपनीयता वाचलीत. कोणत्या अधिकाराने?"
आरव शांतपणे तिच्याकडे पाहत होता. तो आता 'व्यवसायी' आरव नव्हता, तर प्रेमात पडलेला आणि निराधार झालेला एक माणूस होता.
"मला माफ कर," तो म्हणाला. त्याच्या आवाजात पश्चात्ताप होता. "मला माहीत आहे की मी चूक केली आहे, पण..."
"पण काय?" मिताली म्हणाली. "तुम्हाला माझ्याबद्दल शंका होती? मी कोण आहे, माझा भूतकाळ काय आहे, हे जाणून घ्यायचे होते? आता तुम्हाला कळाले असेल की मी कोण आहे! मी ती मुलगी आहे, जी इथे फक्त सहा महिन्यांसाठी 'करार' म्हणून आली आहे आणि माझ्या आयुष्यात दुसऱ्या व्यक्तीला, 'दीपक'ला, महत्त्व देते. आता तुम्हाला समाधान मिळालं?"
तिचे बोलणे आरवाच्या हृदयावर वार करत होते. त्याने जे वाचले होते, ते ऐकणे अधिक वेदनादायक होते.
"हो," आरवने हळूच उत्तर दिले. "मला समाधान मिळालं."
मितालीला वाटले होते की आरव यावर भांडण करेल, तिला प्रश्न विचारेल किंवा तिला धमकावेल, पण त्याचे हे शांत उत्तर तिला अधिक अस्वस्थ करून गेले. त्याच्या चेहऱ्यावर कोणताही अहंकार नव्हता, फक्त एक प्रकारची गंभीर निराशा होती.
"मिताली," आरव म्हणाला. "मला माहित आहे की तू माझ्यावर विश्वास ठेवणार नाहीस. पण मी ती डायरी वाचल्यानंतर, मला माझ्या चुकीची जाणीव झाली आहे. यानंतर, मी तुझ्या कोणत्याही वैयक्तिक गोष्टीत ढवळाढवळ करणार नाही, हे माझं वचन आहे. तू तुझ्या पद्धतीने जगू शकतेस."
त्याने तुटलेल्या घड्याळाकडे पाहिले. "हे घड्याळ तुटलं, याची मला कल्पना नव्हती. पण आता मला याची किंमत कळली आहे. मला वाटले, मी फक्त एक घड्याळ गमावलं, पण मी त्यापेक्षा खूप मोठा 'विश्वास' गमावला आहे."
मिताली गोंधळली. आरव इतक्या शांतपणे हार मानत आहे, हे तिला अपेक्षित नव्हते. त्याचा आवाज इतका हळवा कधीच नव्हता. त्याच्या डोळ्यात तिला दिसणारी वेदना खरी होती, पण त्याचे कारण तिला 'तो विश्वास गमावला' हे वाटत होते, 'तो प्रेमात पडला' हे नाही.
ती काही क्षण शांत राहिली. तिने स्वतःला विचारले, 'मी या माणसाला 'दीपक'बद्दलचे खरे सत्य सांगावे का?' तिने त्याला सांगितले पाहिजे की दीपक हा तिचा प्रियकर नाही, तर तिचा भावासारखा मित्र आहे आणि ती फक्त तिच्या शिक्षणासाठी 'परत जाणार' आहे.
पण आरवच्या कठोर स्वभावाची आठवण झाली. जर त्याने ही 'गोपनीयता' इतक्या सहज मोडली, तर तो तिच्या भावनांना आणि परिस्थितीला समजून घेईल याची खात्री काय? कदाचित त्याला 'दीपक' अजूनही तिच्या आयुष्यात आहे, असा गैरसमज ठेवलेला बरा. निदान त्यामुळे तरी तो तिच्यापासून दूर राहील आणि ती या कराराचे पालन करू शकेल.
"ठीक आहे आरव," मिताली म्हणाली. तिच्या आवाजातला राग आता विझला होता आणि फक्त थंडगारपणा उरला होता. "तुम्ही तुमचा विश्वास गमावला आहे, याची किंमत तुम्हाला चुकवावी लागेल. मी आजपासून फक्त तुमच्या 'पत्नी'चे कर्तव्य आजोबा आणि समाजासमोर पार पाडेल. या घरामध्ये आपण दोघे अनोळखी राहू."
आरवने फक्त डोळे मिटून 'हो'कार दिला. त्याला माहीत होते, या तुटलेल्या विश्वासाची किंमत त्याला खूप मोठी चुकवावी लागणार आहे: मितालीचे प्रेम तो कधीच जिंकू शकणार नाही.
यापुढे आरव, मितालीचा विश्वास परत मिळवण्याचा प्रयत्न करेल, की तो आपल्या प्रेमाच्या भावना दाबून फक्त कराराचे पालन करेल? आणि मिताली त्याच्या या नवीन 'मौनाच्या स्वीकाराला' काय अर्थ देईल?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा