डिसेंबर- जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग-१
आरवच्या केबिनमध्ये शांतता होती, पण ती वादळापूर्वीची शांतता होती. काचेच्या खिडकीतून दिसणाऱ्या इमारतींवर त्याचे लक्ष नव्हते. त्याच्या मनात फक्त दोन आठवड्यांपूर्वी घडलेला प्रसंग आणि आजोबा सुधाकरराव यांचे शब्द घुमत होते. "आरव, मला फक्त तुझ्या लग्नाची गाठ बांधलेली बघायची आहे. नाहीतर..." आजोबांचे अश्रू आरवला कधीच सहन झाले नव्हते.
आरवच्या केबिनमध्ये शांतता होती, पण ती वादळापूर्वीची शांतता होती. काचेच्या खिडकीतून दिसणाऱ्या इमारतींवर त्याचे लक्ष नव्हते. त्याच्या मनात फक्त दोन आठवड्यांपूर्वी घडलेला प्रसंग आणि आजोबा सुधाकरराव यांचे शब्द घुमत होते. "आरव, मला फक्त तुझ्या लग्नाची गाठ बांधलेली बघायची आहे. नाहीतर..." आजोबांचे अश्रू आरवला कधीच सहन झाले नव्हते.
आरव (वय २८), यशस्वी आर्किटेक्ट, शिस्तीचा आणि कामाचा भोक्ता. त्याचे संपूर्ण आयुष्य व्यवस्थित आखलेले होते, आणि त्या प्लॅनमध्ये पुढील पाच वर्षे लग्नाला जागा नव्हती. पण आता अचानक आजोबांनी घातलेली अट त्याला हा प्लॅन मोडीत काढायला लावत होती. तो हताश होऊन खुर्चीवर रेलला.
“सर, मिताली साळवी आतमध्ये वाट बघत आहेत,” असिस्टंटने हळूच माहिती दिली.
आरवने स्वतःला सावरले आणि तिला आत यायची परवानगी दिली. मिताली (वय २५), साधी, शांत, पण डोळ्यांत एक अनामिक वेदना घेऊन उभी होती. तिच्या वडिलांची आणि आरवच्या वडिलांची मैत्री जुनी होती आणि याच मैत्रीमुळे आर्थिक संकटात असलेल्या मितालीच्या कुटुंबाने आरवच्या कुटुंबाचा हा 'प्रस्ताव' स्वीकारला होता.
मिताली समोरच्या खुर्चीवर बसली. दोघांमध्ये काही क्षण भयाण शांतता पसरली.
"मी वेळ वाया घालवत नाही," आरवने गंभीर स्वरात सुरुवात केली. त्याने तिच्याकडे पाहण्याचीही तसदी घेतली नाही. "मिताली, आपण इथे एका अपघाताने एकत्र आलो आहोत. मी तुला स्पष्ट सांगतो, मला प्रेम किंवा लग्नात रस नाही. मी माझ्या कामावर प्रेम करतो. माझ्या आयुष्यात प्रेमासाठी जागा नाही. पण... आजोबांसाठी मला हे करावं लागेल."
मितालीने मान वर करून त्याला पाहिले. तिच्या चेहऱ्यावर कोणताही भाव नव्हता. ती शांतपणे म्हणाली, "मला माहितीये आरव. माझ्याही काही वेगळ्या इच्छा होत्या. स्वप्नं होती. पण काही वेळा नशिबापुढे..." तिने आपला विचार अर्धवट सोडला, जणू नशिबाने तिला इथे आणून उभे केले होते आणि तिच्या हातात काहीच नव्हते.
आरवने तिच्या शांत स्वभावाचा आणि तिच्या डोळ्यांतील निरागसतेचा अर्थ लावण्याचा प्रयत्न केला. इतकी मोठी गोष्ट ती इतक्या सहजपणे कशी स्वीकारू शकते?
त्याने एक कागद तिच्यापुढे सरकवला. "मी काही अटी तयार केल्या आहेत. हा एक कायदेशीर 'करार' असेल, लग्न नाही. आजोबांना बरं वाटेपर्यंत, म्हणजे साधारण सहा महिने, आपण पती-पत्नी म्हणून जगासमोर राहू. यानंतर आपण... घटस्फोट घेऊ."
मितालीने कागदावरची पहिली अट वाचली. 'या सहा महिन्यांच्या काळात, आपण एकमेकांच्या वैयक्तिक आयुष्यात हस्तक्षेप करणार नाही.'
तिने पेन हातात घेतला, पण सही करण्यापूर्वी आरवाकडे पाहिले. "मला एक अट घालायची आहे."
आरवने भुवया उंचावल्या. "बोल."
मितालीचा आवाज थोडा थरथरला, पण ती ठामपणे म्हणाली, "माझी अट ही आहे, की मी माझ्या मनाप्रमाणे जगू शकेन. तुमचं आयुष्य तुमच्या कामात असेल, तसंच माझं आयुष्य माझ्या कला आणि स्वप्नांमध्ये असेल. तुम्ही मला कशासाठीही बांधू शकणार नाही... मान्य आहे?"
आरवने शांतपणे तिला पाहिले. तिची अट त्याच्या अटींना पूरकच होती. तो फक्त सहा महिने कुटुंबाला दाखवण्यासाठी पत्नी मागत होता, नियंत्रण नाही. त्याने फक्त मान हलवून 'हो'कार दिला.
मितालीने कागदावर सही केली. 'अपघाताने झालेलं लग्न' आता एका 'करारात' बदललं होतं. दोघांनीही नशिबाच्या या खेळात एक मोठी बाजी लावली होती. पण, आरवच्या मनात एक लहानसा प्रश्न आला: या अपरिचित, शांत मुलीचा चेहरा घटस्फोटाच्या अटीवर सही करताना इतका निश्चिंत का होता? ती नक्की कोणाला लपवत आहे?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा