डिसेंबर- जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा नशिबाचे धागे भाग-४
आरव आणि मिताली हॉस्पिटलमध्ये दाखल झाले. आरवच्या हातात मितालीचा हात होता, पण हा स्पर्श फक्त कॅमेऱ्यासाठी आणि आजोबांच्या समाधानासाठी आहे, याची त्याला पूर्ण जाणीव होती. तरीही, तिच्या तळहातातील ऊब त्याला थोडी अस्वस्थ करत होती.
आजोबा सुधाकरराव त्यांना बघून खूप आनंदी झाले.
"अहाहा! तुम्ही दोघे एकत्र! मी किती दिवसांपासून वाट बघत होतो या क्षणाची," आजोबांचे डोळे पाणावले. "मिताली, आता तू आली आहेस, मला लवकर बरं वाटेल."
मितालीने आजोबांचा हात हातात घेतला. तिचे चेहऱ्यावरील हास्य यावेळी कृत्रिम नव्हते. तिला खरंच आजोबांचा स्नेह जाणवत होता. "हो आजोबा. तुम्ही लवकर बरे होणार. आम्ही दोघे तुमच्यासाठी रोज प्रार्थना करू."
आरव, तिच्या डोळ्यांतील प्रामाणिकपणा पाहून क्षणभर थबकला. ही मुलगी त्याच्या अपेक्षेपेक्षा वेगळी होती. तो फक्त 'करारावर' जगत होता, पण ती एका अनोळख्या नात्यालाही मनापासून जपत होती.
आरवच्या मावशी आणि इतर नातेवाईकांनी त्यांना घेरले. "आरव किती नशीबवान आहेस तू, किती सुंदर आहे तुझी बायको," "मिताली, तू आरवला नेहमी सांभाळून घे," असे बोल ऐकून दोघांनाही अवघडल्यासारखे झाले. प्रत्येकजण त्यांच्या वैयक्तिक आयुष्याबद्दल प्रश्न विचारत होता.
"मधुचंद्र कधी ठरवलाय?" मावशीने हसून विचारले.
आरव संकोचला, पण मितालीने शांतपणे उत्तर दिले, "मावशी, अजून काम खूप आहे. आजोबा बरे झाल्यावर आम्ही नक्की प्लॅन करू." तिच्या बोलण्यातील समजूतदारपणा आरवला खूप भावला. तिने किती सफाईने 'कराराची' गोपनीयता सांभाळली होती!
संध्याकाळी घरी परतताना, गाडीत पूर्ण शांतता होती. हॉस्पिटलमध्ये जी कृत्रिम जवळीक त्यांनी दाखवली होती, ती घरी येताच पुन्हा तुटली होती.
आरवने गाडी थांबवली आणि मितालीकडे न बघता म्हणाला, "थँक्स. तू आज खूप छान परिस्थिती हाताळलीस. आजोबा खूप आनंदी दिसले."
"मी माझ्या वचनानुसार वागतेय आरव," मिताली म्हणाली. "मी आजोबांना दिलेले वचन तोडणार नाही." तिच्या बोलण्यात एक अदृश्य भिंत होती, जी आरवला आरपार जाणवत होती.
आरव थोडा चिडला. तो तिच्या 'वचनाच्या' पलीकडे काहीतरी शोधत होता, पण तिला फक्त तो 'करार'च महत्त्वाचा वाटत होता. त्याने स्वतःला आठवण करून दिली की, ती 'दीपक' नावाच्या दुसऱ्या व्यक्तीच्या आठवणीत जगते आहे, त्यामुळे तिच्याकडून जास्त अपेक्षा ठेवू नये.
रात्री, आरव आपल्या बेडरूममध्ये लॅपटॉपवर काम करत होता. पण त्याचे लक्ष कामात लागत नव्हते. त्याला तिच्या खोलीतून येणारे जुने गाणे आठवले. तो अस्वस्थ होऊन उठला आणि हळूच तिच्या खोलीच्या दाराजवळ गेला.
दारातून त्याला एक अस्पष्ट आवाज ऐकू आला. ती कोणाशीतरी बोलत होती, आणि आवाजावरून ती फोनवर असल्याचे जाणवले.
"हो दीपक... मला माहितीये... पण मी आता अडकले आहे," मितालीचा हळू आवाजातला संवाद आरवला स्पष्ट ऐकू आला. "सहा महिने... फक्त सहा महिने... मग मी परत..."
आरवच्या छातीत एकदम धस्स झाले. 'अडकले आहे'? 'फक्त सहा महिने'? 'मग मी परत...' त्याच्या मनातील संशयाची भिंत अधिक मजबूत झाली. त्याला आता खात्री झाली की, तिने हे लग्न फक्त वेळेसाठी केले आहे आणि ती इथे फक्त 'दीपककडे' परत जाण्यासाठी वाट बघत आहे.
त्याने शांतपणे मागे वळून आपल्या खोलीत जाणे पसंत केले. त्याला आता मितालीबद्दल ईर्ष्या नव्हे, तर एक प्रकारचा राग आला. हा 'करार' म्हणजे फक्त तिच्या आयुष्यातील एका मोठ्या निर्णयाकडे जाण्याचा 'पूल' आहे, हे आरवाला स्पष्ट झाले होते.
आता आरव या 'कराराच्या' सीमा ओलांडून तिच्या 'दीपक'बद्दल अधिक माहिती काढण्याचा प्रयत्न करेल का? आणि मितालीचा हा फोन संभाषण आरवसाठी कोणते नवीन आव्हान उभे करेल?
आजोबा सुधाकरराव त्यांना बघून खूप आनंदी झाले.
"अहाहा! तुम्ही दोघे एकत्र! मी किती दिवसांपासून वाट बघत होतो या क्षणाची," आजोबांचे डोळे पाणावले. "मिताली, आता तू आली आहेस, मला लवकर बरं वाटेल."
मितालीने आजोबांचा हात हातात घेतला. तिचे चेहऱ्यावरील हास्य यावेळी कृत्रिम नव्हते. तिला खरंच आजोबांचा स्नेह जाणवत होता. "हो आजोबा. तुम्ही लवकर बरे होणार. आम्ही दोघे तुमच्यासाठी रोज प्रार्थना करू."
आरव, तिच्या डोळ्यांतील प्रामाणिकपणा पाहून क्षणभर थबकला. ही मुलगी त्याच्या अपेक्षेपेक्षा वेगळी होती. तो फक्त 'करारावर' जगत होता, पण ती एका अनोळख्या नात्यालाही मनापासून जपत होती.
आरवच्या मावशी आणि इतर नातेवाईकांनी त्यांना घेरले. "आरव किती नशीबवान आहेस तू, किती सुंदर आहे तुझी बायको," "मिताली, तू आरवला नेहमी सांभाळून घे," असे बोल ऐकून दोघांनाही अवघडल्यासारखे झाले. प्रत्येकजण त्यांच्या वैयक्तिक आयुष्याबद्दल प्रश्न विचारत होता.
"मधुचंद्र कधी ठरवलाय?" मावशीने हसून विचारले.
आरव संकोचला, पण मितालीने शांतपणे उत्तर दिले, "मावशी, अजून काम खूप आहे. आजोबा बरे झाल्यावर आम्ही नक्की प्लॅन करू." तिच्या बोलण्यातील समजूतदारपणा आरवला खूप भावला. तिने किती सफाईने 'कराराची' गोपनीयता सांभाळली होती!
संध्याकाळी घरी परतताना, गाडीत पूर्ण शांतता होती. हॉस्पिटलमध्ये जी कृत्रिम जवळीक त्यांनी दाखवली होती, ती घरी येताच पुन्हा तुटली होती.
आरवने गाडी थांबवली आणि मितालीकडे न बघता म्हणाला, "थँक्स. तू आज खूप छान परिस्थिती हाताळलीस. आजोबा खूप आनंदी दिसले."
"मी माझ्या वचनानुसार वागतेय आरव," मिताली म्हणाली. "मी आजोबांना दिलेले वचन तोडणार नाही." तिच्या बोलण्यात एक अदृश्य भिंत होती, जी आरवला आरपार जाणवत होती.
आरव थोडा चिडला. तो तिच्या 'वचनाच्या' पलीकडे काहीतरी शोधत होता, पण तिला फक्त तो 'करार'च महत्त्वाचा वाटत होता. त्याने स्वतःला आठवण करून दिली की, ती 'दीपक' नावाच्या दुसऱ्या व्यक्तीच्या आठवणीत जगते आहे, त्यामुळे तिच्याकडून जास्त अपेक्षा ठेवू नये.
रात्री, आरव आपल्या बेडरूममध्ये लॅपटॉपवर काम करत होता. पण त्याचे लक्ष कामात लागत नव्हते. त्याला तिच्या खोलीतून येणारे जुने गाणे आठवले. तो अस्वस्थ होऊन उठला आणि हळूच तिच्या खोलीच्या दाराजवळ गेला.
दारातून त्याला एक अस्पष्ट आवाज ऐकू आला. ती कोणाशीतरी बोलत होती, आणि आवाजावरून ती फोनवर असल्याचे जाणवले.
"हो दीपक... मला माहितीये... पण मी आता अडकले आहे," मितालीचा हळू आवाजातला संवाद आरवला स्पष्ट ऐकू आला. "सहा महिने... फक्त सहा महिने... मग मी परत..."
आरवच्या छातीत एकदम धस्स झाले. 'अडकले आहे'? 'फक्त सहा महिने'? 'मग मी परत...' त्याच्या मनातील संशयाची भिंत अधिक मजबूत झाली. त्याला आता खात्री झाली की, तिने हे लग्न फक्त वेळेसाठी केले आहे आणि ती इथे फक्त 'दीपककडे' परत जाण्यासाठी वाट बघत आहे.
त्याने शांतपणे मागे वळून आपल्या खोलीत जाणे पसंत केले. त्याला आता मितालीबद्दल ईर्ष्या नव्हे, तर एक प्रकारचा राग आला. हा 'करार' म्हणजे फक्त तिच्या आयुष्यातील एका मोठ्या निर्णयाकडे जाण्याचा 'पूल' आहे, हे आरवाला स्पष्ट झाले होते.
आता आरव या 'कराराच्या' सीमा ओलांडून तिच्या 'दीपक'बद्दल अधिक माहिती काढण्याचा प्रयत्न करेल का? आणि मितालीचा हा फोन संभाषण आरवसाठी कोणते नवीन आव्हान उभे करेल?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे