नशिबाचे धागेभाग -५

रात्री मितालीने फोनवर 'दीपक' सोबत साधलेला संवाद ऐकल्यापासून आरव पूर्णपणे अस्वस्थ झाला होता. 'मी आता अडकले आहे', 'सहा महिने', 'मग मी परत'—हे शब्द त्याच्या मनात सतत घुमत होते. सकाळी आरव कामावर जायला निघाला, तेव्हा त्याने ठरवले की या संशयाचा निपटारा आजच करायचा.
तो डायनिंग टेबलवर थांबला, जिथे मिताली शांतपणे कॉफी पीत होती आणि एका वहीत काहीतरी लिहीत होती (बहुधा कविता).
"मिताली," आरवचा आवाज नेहमीपेक्षा शांत पण थंड होता.
तिने पेन खाली ठेवला आणि वर पाहिले.
"मला तुझ्या वैयक्तिक आयुष्यात ढवळाढवळ करायची नाही," आरव म्हणाला. "पण हा करार केवळ माझ्या कुटुंबाच्या आनंदासाठी नाही, तर माझ्या प्रतिष्ठेसाठी आणि माझ्या व्यवसायाच्या स्थिरतेसाठीही आहे. तुझ्या कोणत्याही कृत्याने कुटुंबाची किंवा माझी बदनामी होता कामा नये."
मितालीला त्याच्या बोलण्याचा रोख लगेच कळाला. तिने शांतपणे विचारले, "माझ्या कोणत्या कृत्यामुळे बदनामी होण्याची शक्यता आहे, आरव?"
"रात्रीचा फोन कॉल," त्याने थेट वार केला. "तू कोणाशी तरी 'सहा महिन्यांसाठी अडकल्याचे' आणि 'परत जाण्याबद्दल' बोलत होतीस."
मितालीच्या चेहऱ्याचा रंग उडाला, पण ती पटकन सावरली. तिच्या डोळ्यांत संताप स्पष्ट दिसत होता.
"आरव, तुम्ही कराराची अट मोडली आहे," ती तावातावाने म्हणाली. "तुम्ही माझ्या बेडरूमजवळ थांबून माझा खासगी संवाद ऐकला! तुमची ही कृती अत्यंत गैर-व्यावसायिक आणि चुकीची आहे."
"मी माझ्या कृतीबद्दल स्पष्टीकरण देणार नाही," आरव उत्तरला. त्याचा आवाजातील अधिकार अजून वाढला होता. "मला फक्त एका गोष्टीचे उत्तर दे. 'दीपक' कोण आहे, आणि 'परत जाण्याबद्दल' तू काय बोलत होतीस?"
मिताली उठून उभी राहिली. त्यांच्यात फक्त टेबलाचे अंतर होते.
"दीपक कोण आहे, हे जाणून घेण्याचा तुम्हाला कोणताही अधिकार नाही. तो माझा खूप जवळचा मित्र आहे, आणि तो माझा भूतकाळ आहे. आणि 'परत जाण्याबद्दल'... होय! मी परत जाणार आहे! सहा महिने पूर्ण झाल्यावर हा करार तुटणार आहे, हे तुम्हाला माहीत नाही का? मी तुमच्या कुटुंबाच्या कर्जातून माझ्या कुटुंबाला मुक्त करण्यासाठी इथे आहे. आणि जसे तुम्ही तुमच्या कामावर आणि भविष्यावर प्रेम करता, तसेच मी माझ्या स्वप्नांवर आणि माझ्या भूतकाळातील माणसांवर प्रेम करते!"
तिचे हे स्पष्ट आणि तीव्र उत्तर ऐकून आरव स्तब्ध झाला. तिने फक्त 'भूतकाळातील माणसांवर' प्रेम व्यक्त केले होते, याचा अर्थ 'दीपक' अजूनही तिच्या मनात आहे, याची त्याला खात्री झाली. त्याला तिचा प्रामाणिकपणा आवडला, पण तिची ही 'गुंतवणूक' त्याला धोकादायक वाटली.
"ठीक आहे," आरवने रागात आपला ब्रीफकेस उचलला. "हा करार तोडण्याचा अंतिम निर्णय माझा असेल. पण या सहा महिन्यांत, तुझ्या 'भूतकाळातील' कोणत्याही गोष्टीचा प्रभाव माझ्या कुटुंबावर पडता कामा नये. जर असे झाले, तर याचे परिणाम खूप वाईट असतील."
मितालीने तिरस्काराने हसून उत्तर दिले, "परिणामांची भीती मला दाखवू नका, आरव. मी तुमच्यापेक्षा जास्त मोठी किंमत चुकवत आहे. मी स्वतःच्या स्वप्नांचा आणि भावनांचा त्याग करून इथे आले आहे. मी फक्त माझ्या अटींचे पालन करेल, आणि तुम्हीही..."
आरव काहीही न बोलता घराबाहेर पडला. कामावर पोहोचला, पण त्याचे मन शांत नव्हते. मितालीचे ते संतापलेले डोळे आणि 'मी परत जाणार' हे शब्द त्याच्या डोक्यात फिरत होते.
त्याला आता एका गोष्टीची खात्री झाली होती: मितालीने हा करार केवळ कुटुंबाच्या मदतीसाठी केला आहे, आणि ती त्याच्या कुटुंबाला खऱ्या अर्थाने स्वीकारणार नाही. पण त्याच वेळी, तो नकळतपणे तिच्या शांत, अलिप्त स्वभावात आता गुंतू लागला होता.
या वादामुळे दोघांमधील अंतर वाढले आहे, पण पहिल्यांदाच त्यांनी एकमेकांना आपले 'खरे' स्वरूप दाखवले आहे. या वादामुळे आरव आणि मिताली एकमेकांपासून दूर राहतील, की या संघर्षामुळे ते नकळतपणे एकमेकांच्या आयुष्यात अधिक डोकावतील?