नशिबाचे धागे भाग -६

काल रात्री मितालीसोबत झालेला वाद आरवच्या मनात घर करून राहिला होता. 'मी परत जाणार' हे तिचे शब्द त्याच्या व्यावसायिक शिस्तीला आणि अहंकाराला चटका देत होते. त्याने तिला 'कराराचे परिणाम' दाखवण्याची धमकी दिली होती, पण प्रत्यक्षात तिला नियंत्रित करण्याचा त्याला काही अधिकार नव्हता. कारण हा केवळ एक करार होता, लग्न नाही.
आरव सकाळी लवकरच ऑफिसमध्ये पोहोचला. त्याला वाटले, कामाच्या ढिगाऱ्यात त्याला या व्यक्तिगत त्रासापासून मुक्ती मिळेल. पण आज त्याच्या ऑफिसमध्ये वेगळीच गडबड होती.
"सर, आपण जी निविदा (Tender) भरली होती, ती स्पर्धकांना खूप कमी किमतीत मिळाली आहे," त्याच्या व्यवस्थापकाने त्याला चिंताग्रस्त स्वरात सांगितले. आरवचा 'ड्रीम प्रोजेक्ट' मानली जाणारी 'हाय-टेक सिटी'ची निविदा हातातून गेली होती. त्याने पूर्ण रात्र जागून त्या प्रोजेक्टवर काम केले होते.
आरव शांतपणे खुर्चीवर बसला. ही फक्त व्यावसायिक हार नव्हती; हे त्याच्या कार्यक्षमतेवर आणि प्लॅनिंगवर केलेले आव्हान होते. त्याला विश्वास होता की त्याने दिलेला प्रस्ताव सर्वात उत्तम होता. नक्कीच काहीतरी गडबड होती. त्याने संपूर्ण दिवस कागदपत्रांमध्ये आणि मीटिंग्समध्ये घालवला. ताण इतका वाढला की त्याला जेवण करण्याचीही आठवण राहिली नाही. दिवसभर त्याला मितालीची आठवणही झाली नाही.
इकडे बंगल्यात, कालच्या संघर्षानंतर मिताली शांत झाली होती. आरव निघून गेल्यावर तिला वाईट वाटले होते. तिने कराराची अट मोडल्याबद्दल त्याला खडसावले होते, पण दीपकबद्दलचे सत्य तिला त्याला सांगता आले नव्हते. खरं तर, दीपक तिचा प्रियकर नव्हे, तर तो तिच्यावर लहानपणापासून प्रेम करणारा जवळचा मित्र होता आणि त्याच्या कुटुंबीयांनी तिला परदेशात अभ्यासासाठी मदत करण्याचे वचन दिले होते. 'परत जाणे' हे तिच्या शिक्षणासाठी होते, प्रेमासाठी नव्हे. पण आरवच्या कठोर स्वभावामुळे तिने त्याला सत्य सांगणे टाळले. त्याला 'दीपक'बद्दल शंका घेऊ देण्याने तिला तिच्या स्वातंत्र्याची हमी मिळेल, असे तिला वाटले.
बंगला मोठा आणि भव्य होता, पण माणसांच्या सहवासाशिवाय तो भयाण वाटत होता. मितालीने स्वयंपाकघरात थोडा वेळ घालवला. तिला स्वयंपाकाची आवड होती. तिने आजोबांसाठी खास त्यांच्या आवडीचे काही पदार्थ (बटाटेवडा आणि मसालेभात) बनवले आणि तिच्या बेडरूमच्या बाहेरील बाल्कनीमध्ये गेली.
बंगल्याच्या मागील बाजूस एक लहानशी बाग होती, जी पूर्णपणे दुर्लक्षित झाली होती. सुकून शोधण्यासाठी ती बागेत गेली. तिने लगेच जुने हातमोजे आणि कुदळ घेऊन काम सुरू केले. मातीची ऊब आणि रोपांचा सुगंध तिला तिच्या ग्रामीण भागातील लहानपणीच्या घराची आठवण करून देत होता. अनेक तासांच्या मेहनतीनंतर, तिने ती बाग स्वच्छ केली, तण काढले आणि एका कोपऱ्यात सुंदर फुलांची रोपे लावली.
संध्याकाळ झाली, पण आरव घरी परतला नाही. मितालीने त्याच्या मोबाईलवर संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याने उचलला नाही. त्याला काही त्रास झाला नसेल ना? असा विचार तिच्या मनात डोकावून गेला. तिने केवळ औपचारिकपणे 'पत्नी' म्हणून विचारले, पण तिच्या मनात काळजीची एक लहानशी लहर नक्कीच आली.
अखेरीस रात्रीचे दहा वाजले, तेव्हा आरव थकून भागून घरी आला. त्याच्या चेहऱ्यावर अपयशाचा आणि थकव्याचा स्पष्ट ताण दिसत होता. त्याने हॉलमध्ये प्रवेश करताच त्याला किचनमधून येणारा तुळशी आणि मसाल्यांचा सुगंध जाणवला.
त्याने पाहिले, डायनिंग टेबलवर व्यवस्थित जेवण लावले होते आणि एका कोपऱ्यात गरम पाण्याची मोठी बादली ठेवलेली होती.
आरव थेट आपल्या खोलीत गेला आणि सोफ्यावर कोसळला. काही मिनिटांनी, मिताली त्याच्या खोलीत आली. ती त्याच्यासमोर उभी राहिली, तिच्या हातात कॉफीचा मग होता.
"कॉफी घ्या," तिने शांतपणे म्हंटले.
आरवने तिच्याकडे पाहिले. "मला नकोय. आणि तुला माझ्या खोलीत यायची गरज नाही."
"तुम्ही सकाळी जेवणही केले नाही," मितालीने दुर्लक्ष करत म्हंटले. "आणि मला वाटते, कामात काहीतरी मोठी समस्या झाली आहे. तुमच्या चेहऱ्यावरचा ताण खूप मोठा आहे."
"तुला काळजी करण्याची गरज नाही," आरव चिडून म्हणाला. "तुझ्या करारात हे येत नाही."
मितालीने दीर्घ श्वास घेतला. "हो, माझ्या करारात येत नाही. पण माणूस म्हणून येते." ती म्हणाली, आणि बाजूला ठेवलेल्या गरम पाण्याच्या बादलीकडे बोट दाखवले. "बाहेरचे सगळे ताण कामाच्या ठिकाणी सोडा. गरम पाण्यात पाय बुडवा, तुम्हाला बरं वाटेल. आणि मी आजोबांच्या आवडीचे मसालेभात आणि बटाटेवडा बनवला आहे. खाल्ल्याशिवाय झोपू नका."
आरवला आश्चर्य वाटले. त्याने जे काही कठोर शब्द तिच्यासाठी वापरले होते, त्याबद्दल ती कोणतीही तक्रार न करता, फक्त एका अनोळखी व्यक्तीप्रमाणे त्याला मदत करत होती.
"आणि हो," मिताली जाण्यासाठी वळली. "माझी अट मोडल्याबद्दल मी तुमच्याशी बोलणार नाही. पण कामाचा ताण जास्त असेल, तर तुम्ही कोणाशी तरी बोलायला हवे."
ती निघून गेली. आरवने काही क्षण तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहिले. त्याने गरम पाण्यात पाय बुडवले. थोड्याच वेळात त्याला आराम मिळाला. मसालेभात खाताना त्याला जाणवले, की हे घर कितीही भव्य असले तरी, 'घरातील माणूस' घरात असल्याशिवाय त्याला घरपण येत नाही.
त्याने डोळे मिटून घेतले. आज त्याने व्यावसायिक स्पर्धेत हार पत्करली होती, पण घरात त्याला एका अनोळख्या 'पत्नीकडून' भावनिक आधार मिळाला होता.
आरवच्या मनातील मितालीबद्दलचे कठोर मत या एका रात्रीच्या घटनेमुळे बदलणार का? आणि कामातील अपयशाचा परिणाम त्यांच्या 'करारावर' कसा होईल?