डिसेंबर -जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग ७
रात्री मितालीने दिलेल्या अनाहूत आधाराने आरवच्या मनातील राग आणि संशय काही अंशी कमी झाला होता. कामावरून आलेल्या थकव्यात आणि पराभवाच्या नैराश्यात, त्याने त्या गरमागरम मसाल्याभाताचे आणि पायांना मिळालेल्या शेकाचे मोल जाणले. त्याला जाणवले की, घरात कोणीतरी काळजी घेणारे आहे, भलेही ते 'कराराने' आलेले असले तरी.
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग ७
रात्री मितालीने दिलेल्या अनाहूत आधाराने आरवच्या मनातील राग आणि संशय काही अंशी कमी झाला होता. कामावरून आलेल्या थकव्यात आणि पराभवाच्या नैराश्यात, त्याने त्या गरमागरम मसाल्याभाताचे आणि पायांना मिळालेल्या शेकाचे मोल जाणले. त्याला जाणवले की, घरात कोणीतरी काळजी घेणारे आहे, भलेही ते 'कराराने' आलेले असले तरी.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी, आरव नेहमीपेक्षा लवकर तयार झाला. नाश्त्याच्या टेबलावर मिताली होतीच. ती कालच्याप्रमाणेच शांत होती, पण तिच्या चेहऱ्यावर आता एक प्रकारची निश्चिंतता दिसत होती, कारण तिने काल आरवच्या 'कराराच्या' मर्यादा स्पष्ट केल्या होत्या.
"गुड मॉर्निंग," आरवने अनपेक्षितपणे म्हटले.
"गुड मॉर्निंग," मितालीने फक्त उत्तर दिले. तिच्या आवाजात कालच्या वादाची कोणतीही कटुता नव्हती.
"आजोबांना आज भेटायला जायचे आहे," आरव म्हणाला. "तू तयार आहेस?"
"हो. मलाही जायचे आहे," मिताली म्हणाली. "मी त्यांच्यासाठी आज खास तुळशीचे पाणी बनवले आहे, त्यांना ते आवडेल."
आरवने चहाचा कप घेतला आणि कामाच्या फाईल्समध्ये लक्ष केंद्रित करण्याचा प्रयत्न केला. पण त्याचे मन 'हाय-टेक सिटी' निविदेभोवती फिरत होते. तो फाईल्समध्ये काहीतरी शोधत होता, ज्यामुळे त्याला समजेल की तो कुठे कमी पडला.
"तुम्ही पुन्हा त्याच प्रोजेक्टमध्ये अडकले आहात का?" मितालीने हळूच विचारले.
आरवने फाईल जोरात बंद केली. "मिताली, मी तुला कालच सांगितले आहे, माझ्या कामात हस्तक्षेप करू नकोस."
"मी हस्तक्षेप करत नाहीये," ती म्हणाली. "मी फक्त उत्सुकता व्यक्त करत आहे. काल रात्री तुम्ही खूप तणावात होता. मी जर तुम्हाला प्रश्न विचारला नाही, तर याचा अर्थ मी तुमची काळजी करत नाही, असा नाही."
आरवला तिचा संयम पाहून आश्चर्य वाटले. त्याने नाईलाजाने सांगायला सुरुवात केली. "मी हाय-टेक सिटीची निविदा हरलो. माझ्या मते, माझा प्रस्ताव सर्वात उत्तम होता, पण स्पर्धकांनी आमच्या किमतीपेक्षा खूप कमी किंमत दिली. मला खात्री आहे की त्यांनी प्रोजेक्टची गुणवत्ता कमी केली असेल, पण निविदा कमिटीने ती स्वीकारली."
मितालीने शांतपणे ऐकले. ती आर्किटेक्ट नसली तरी, तिच्याकडे समस्या सोडवण्याची एक वेगळी कला होती. ती म्हणाली, "आरव, मला फक्त एक गोष्ट सांगा. तुम्ही त्या प्रोजेक्टसाठी जी 'किंमत' ठरवली होती, ती फक्त बांधकामावर आधारित होती, की त्यात स्थानिक कला आणि संस्कृतीचाही समावेश होता?"
आरवने भुवया उंचावल्या. "अर्थात, फक्त बांधकाम. व्यावसायिक जगात सौंदर्यशास्त्र आणि भावनांना महत्त्व नसते, फक्त बजेट आणि डेडलाइन."
"पण या प्रोजेक्टचे नाव 'हाय-टेक सिटी' आहे. त्याला स्थानिक ओळख देण्याचा प्रयत्न तुम्ही केला होता का?" मितालीने प्रतिप्रश्न केला. "उदा. स्थानिक दगड वापरणे, किंवा डिझाईनमध्ये जुन्या मंदिरांच्या कलाकृतीचा समावेश करणे, ज्यामुळे बजेट मर्यादित राहील आणि त्याला एक भावनिक 'वॅल्यू' मिळेल?"
आरव तिच्याकडे पाहतच राहिला. त्याला जाणवले की तो नेहमी फक्त 'व्यवसाय' आणि 'फंक्शनॅलिटी' याचाच विचार करत आला होता. त्याला त्याच्या प्रतिस्पर्धकांपेक्षा कमी किंमत देणे शक्य नव्हते, पण 'किंमत न वाढवता भावनिक मूल्य' वाढवता येऊ शकते, ही कल्पना त्याच्या मनात कधी आलीच नव्हती.
"तुम्ही मला काय सांगू इच्छिता?" आरवचा आवाज थोडा नम्र झाला.
"मी काहीही सांगू इच्छित नाही," मिताली हसली. "मी फक्त विचारले. तुम्ही काल हरलात, पण आज सकाळीच तुम्ही काम सुरू केले आहे. याचा अर्थ तुम्ही हार मानली नाही. आता तुम्ही त्या प्रोजेक्टसाठी पुन्हा लढणार असाल, तर त्याला फक्त 'स्ट्रक्चर' म्हणून न बघता, 'कलाकृती' म्हणून बघा. लोकांना बजेटपेक्षा भावनिक गुंतवणूक जास्त आवडते."
आरव क्षणभर विचारात पडला. त्याला ती 'दीपक' आणि 'परत जाण्याबद्दल' बोललेली मुलगी आठवली, आणि त्याच वेळी ही मुलगी इतक्या मोठ्या व्यावसायिक समस्येवर इतका वेगळा आणि सर्जनशील दृष्टीकोन देऊ शकते, याचा अनुभव आला.
"तुला हे कसं कळालं?"
"मी चित्रकार आहे. मी प्रत्येक गोष्ट एका 'फ्रेम'मध्ये बघते. शहराला किंवा इमारतीला तुम्ही रंग, ओळख आणि अर्थ दिला, तर त्याची किंमत आपोआप वाढते," मितालीने तिची वही बंद करत म्हंटले.
आरवने तिच्याकडे अधिक खोलात पाहिलं. ती फक्त कविता आणि डायरीच्या जगात जगणारी मुलगी नव्हती, तर तिला जीवनातील आणि कलेतील 'मूल्य' खूप चांगल्या प्रकारे समजत होते.
त्यांनी आजोबांना भेटण्यासाठी हॉस्पिटल गाठले. आजोबा मितालीच्या गळ्यात पडले. "माझ्या घरात लक्ष्मी आली आहे," ते आनंदाने म्हणाले. मितालीने आणलेले तुळशीचे पाणी त्यांना दिले, आणि त्यांचे प्रेमळ संवाद सुरू झाले.
आरव एका कोपऱ्यात उभा राहून दोघांना पाहत होता. त्याला जाणवले की, घरात आणि कुटुंबात त्याने फक्त 'पैसा' आणि 'जबाबदारी' दिली होती, पण मितालीने 'प्रेम' आणि 'वेळ' दिला होता.
आरवने लगेच ऑफिसमध्ये फोन केला आणि आपल्या टीमला बोलावले. मितालीच्या सल्ल्यानुसार, त्याने निविदेतील 'पर्यायी डिझाईन' तयार करण्याचे आदेश दिले, ज्यात स्थानिक कला आणि नैसर्गिक साधनांचा वापर केला जाईल.
त्या दिवशी रात्री, आरव जेव्हा घरी आला, तेव्हा त्याने पाहिले की मिताली घरात एक नवीन 'वॉल पेंटिंग' बनवत होती. भिंतीवर नक्षीकाम आणि रंगकाम सुरू होते.
"हे काय चाललंय?" आरवने विचारले.
"मला या भिंती खूप रिकाम्या वाटल्या," मिताली म्हणाली. "मला इथे थोडा रंग भरायचा आहे. आजोबा घरी आल्यावर त्यांना हे पाहून नक्कीच आनंद होईल."
आरवच्या मनात एक संघर्ष सुरू होता. एकीकडे 'दीपक'च्या आठवणीत जगणारी 'कराराची पत्नी', आणि दुसरीकडे त्याच्या व्यावसायिक अपयशावर इतका सर्जनशील आणि भावनिक दृष्टीकोन देणारी 'काळजी घेणारी व्यक्ती'.
मितालीचा हा 'रंग' आरवच्या शिस्तबद्ध आणि ब्लॅक-अँड-व्हाईट आयुष्यात आता कोणते नवीन बदल घडवून आणणार आहे? आणि कामातील यशामुळे आरवचे मितालीबद्दलचे मत बदलेल का?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा