डिसेंबर -जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १०
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १०
मागच्या काही दिवसांत आरव आणि मितालीच्या आयुष्यात एक अनपेक्षित 'नवीन सामान्य' आले होते. आरव सकाळ-संध्याकाळ मितालीच्या स्टुडिओमध्ये डोकावून बघायचा, तिच्या कलाकृतीबद्दल विचारपूस करायचा. तिच्या कलात्मक दृष्टीमुळे त्याला त्याच्या व्यावसायिक प्रोजेक्टमध्ये मिळालेले यश, हेच त्याच्या वागण्यातील बदलाचे मुख्य कारण आहे, असे तो स्वतःला आणि जगाला पटवून देत होता. पण त्याचे मन त्याला वारंवार सांगत होते की, हे फक्त 'कृतज्ञते'मुळे नाही.
मितालीही तिच्या स्टुडिओमध्ये आनंदी होती. तिला आरवच्या बंगल्यात तिचे हक्काचे जग मिळाले होते. ती तिच्या कॅनव्हासवर, रंगांमध्ये आणि विचारांमध्ये पूर्णपणे स्वतंत्र होती. पण 'कराराच्या' सहा महिन्यांची मुदत तिच्या मनात अजूनही ठळक होती. प्रत्येक सुंदर क्षण तिला या नात्याच्या तात्पुरतेपणाची आठवण करून देत होता.
आज आरव ऑफिसमधून लवकर निघाला, कारण 'हाय-टेक सिटी' प्रकल्पाच्या पर्यायी प्रस्तावाला प्राथमिक मंजुरी मिळाली होती. त्याला ही आनंदाची बातमी सर्वात आधी मितालीला द्यायची होती. मनात कोणताही स्वार्थ नसताना, त्याने तिच्यासाठी तिच्या आवडीचे चॉकलेट्स घेतले.
बंगल्यात पोहोचल्यावर त्याला कळले की मिताली स्टुडिओमध्ये नाही, तर आजोबांसाठी बनवलेल्या बागेत बसली आहे. तो स्टुडिओकडे वळला. त्याला आतून मंद प्रकाश दिसत होता. तो आत गेला, तेव्हा स्टुडिओचे भव्य आणि कलात्मक रूप पाहून त्याला खूप आनंद झाला. भिंतीवर सुरू असलेले तिचे अर्धवट चित्र त्याच्या डोळ्यांना खुणावत होते. ते चित्र खूप भावनिक होते - एका मुलीने आपले स्वप्न एका लहानशा पेटीत बंद करून ठेवले आहे, आणि ती साश्रू नयनांनी त्या पेटीकडे बघत आहे.
आरव त्या चित्राजवळ उभा राहिला. त्याला जाणवले की, हे चित्र फक्त रंग नाही, तर मितालीच्या मनातील भावनांचे प्रतिबिंब आहे. तिने आपली स्वप्ने आणि तिच्या भावना याच 'करारासाठी' बंद करून ठेवल्या आहेत, हे त्याला स्पष्टपणे जाणवले. त्याने तिच्या त्यागाचे मोल पहिल्यांदाच मान्य केले.
टेबलावर त्याला तिची जुनी, फाटलेली डायरी दिसली. तीच डायरी, ज्याबद्दल त्याने तिला आधी प्रश्न विचारला होता. काल रात्रीचा फोन कॉल आणि डायरीतील 'दीपक' नाव आठवून आरवच्या मनात पुन्हा संशयाने उचल खाल्ली. त्याने स्वतःला थांबवण्याचा खूप प्रयत्न केला. 'करार' तोडून पुन्हा तिच्या वैयक्तिक आयुष्यात डोकावणे योग्य नाही, हे त्याला माहीत होते. पण आतल्या 'अस्वस्थतेने' त्याला गप्प बसू दिले नाही.
त्याने थरथरत्या हाताने डायरी उघडली. त्यातील पृष्ठे पाहिली. डायरी पूर्णपणे कविता आणि कोट्सने भरलेली होती. त्याने हळूच मध्यभागी असलेले एक पान वाचायला सुरुवात केली.
लग्नाच्या आदल्या दिवशी
..."मला माहीत आहे की मी आरवला कधीच 'पती' म्हणून स्वीकारू शकणार नाही. कारण माझं हृदय, माझे प्रत्येक स्वप्न दीपकच्या विश्वात आहे. माझा 'दीपक', माझा मित्र, जो माझ्या स्वप्नांना पंख देत आहे. मी त्याला वचन दिले आहे की सहा महिन्यांनी मी परत येणार, माझा अभ्यास पूर्ण करणार. हा करार फक्त एक 'पूल' आहे, ज्याने मला आणि माझ्या कुटुंबाला संकटातून बाहेर काढले आहे. सहा महिने... मला फक्त सहा महिने आरवच्या आयुष्यात एक 'अनोळखी सावली' म्हणून जगायचं आहे."
आरवचे डोके सुन्न झाले. त्याच्या हातातील डायरी खाली पडता पडता त्याने सावरली. त्याला हे वाचून धक्का बसला नाही, कारण त्याला याची अपेक्षा होतीच. पण, डोक्याला माहीत असलेली गोष्ट आणि हृदयाला जाणवलेली गोष्ट, यात जमीन-अस्मानाचा फरक असतो.
त्याला जाणवले की, मितालीच्या चेहऱ्यावरील शांतता हा तिचा अहंकार नाही, तर तिच्या मनातील 'दीपक'वरील प्रेमाची आणि लवकर परत जाण्याची आशा आहे. तिच्या डोळ्यांतील निरागसता ही तिच्या ‘करारा’बद्दलची प्रामाणिक भावना होती.
या क्षणाला आरवला त्याच्या खऱ्या भावनांची जाणीव झाली. गेल्या काही दिवसांत मितालीची काळजी घेणे, तिच्यासाठी स्टुडिओ तयार करणे, तिच्या कामाचे कौतुक करणे... हे सर्व 'कृतज्ञता' नव्हते. हे प्रेम होते!
तो तिच्या प्रेमात पडला होता, एका अशा स्त्रीच्या, जी दुसऱ्या व्यक्तीवर अजूनही जीवापाड प्रेम करत होती आणि त्याच्या आयुष्यातून सहा महिन्यांनंतर कायमची निघून जाणार होती. या कराराच्या भिंतीमुळे तो तिला रोखू शकत नव्हता. तो आता फक्त एक 'अनोळखी सावली' बनला होता, जसा तिने स्वतःला त्याच्या आयुष्यात मानले होते.
आरवचे डोळे भरून आले. त्याने डायरी बंद केली आणि ती तिथेच ठेवली. त्याला आता मितालीचा राग नव्हता, तर तिच्यासाठी एक प्रकारची दया वाटत होती, आणि स्वतःच्या मूर्खपणावर प्रचंड संताप येत होता. त्याने स्वतःच्या हाताने आपल्या प्रेमाची मुदत 'सहा महिने' इतकी निश्चित केली होती.
तो त्वरीत स्टुडिओतून बाहेर पडायला वळला, पण त्याच गडबडीत त्याच्या महागड्या घड्याळाचे पट्टे टेबलाच्या कोपऱ्याला घासून तुटले आणि ते घड्याळ एका अर्धवट पेंट केलेल्या कॅनव्हासच्या मागे पडले. आरवला त्याची जाणीव झाली नाही.
तो खोलीतून बाहेर पडला आणि स्वतःच्या बेडरूममध्ये जाऊन पहुडला..
काही वेळाने, मिताली जेव्हा स्टुडिओमध्ये परतली, तेव्हा तिला टेबलवर उघडी डायरी दिसली. तिला लगेच जाणवले की आरव इथे आला होता आणि त्याने तिची डायरी वाचली आहे. तिच्या चेहऱ्यावर संतापाची एक मोठी लाट आली, कारण तिने दिलेली 'गोपनीयतेची अट' आरवने दुसऱ्यांदा मोडली होती.
ती रागाने स्टुडिओभर फिरू लागली. तिची नजर कॅनव्हासच्या मागे पडलेल्या एका महागड्या, तुटलेल्या घड्याळावर पडली. हे घड्याळ आरवचे होते.
मितालीला आता खात्री झाली की आरवने तिची डायरी वाचली आहे. आता ती आरवाशी पुन्हा एकदा मोठी लढाई करणार, की आपल्या मनातील सत्य (की दीपक तिचा प्रियकर नाही, फक्त जवळचा मित्र आहे) सांगून सर्व गैरसमज दूर करणार? आणि आरवच्या मनातील प्रेमाची भावना तो कबूल करू शकेल का?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा