Login

नशिबाचे धागे भाग -१२

नशिबाचे धागे
डिसेंबर -जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १२

त्या रात्रीच्या वादानंतर आरवच्या बंगल्यातील वातावरण पूर्णपणे बदलले होते. आरव आणि मिताली यांच्यातील संवाद आता केवळ 'गरजेपुरता' उरला होता. 'अनोळखी राहू' या मितालीच्या शब्दांनी आरवच्या मनात एक मोठी भिंत उभी केली होती. आरवने तिची डायरी वाचून जो विश्वास गमावला होता, त्याची किंमत तो दररोज आपल्या शांततेने चुकवत होता.

सकाळी आरव डायनिंग टेबलवर आला, तेव्हा मितालीने नाश्ता तयार ठेवला होता, पण ती स्वतः तिथे नव्हती. तिने आता आरवसोबत एकाच वेळी टेबलवर बसणे टाळले होते. आरवने शांतपणे नाश्ता केला. त्याला मितालीच्या हातच्या चवीची आता सवय झाली होती, पण त्या चवीमध्ये आता आधीसारखी जवळीक जाणवत नव्हती.

ऑफिसमध्ये गेल्यावर आरवचे मन कामात लागत नव्हते. 'हाय-टेक सिटी' प्रकल्पाचे काम प्रगतीपथावर होते, पण त्याला मिळणारे यश त्याला आता फिके वाटत होते. ज्या यशाचे श्रेय त्याने मितालीला दिले होते, आता त्या यशाचा आनंद साजरा करायला ती त्याच्यासोबत नव्हती. त्याने स्वतःला कामाच्या ढिगाऱ्यात गाडून घेण्याचा प्रयत्न केला, पण मितालीचा तो रागावलेला चेहरा आणि तिच्या डोळ्यांतील निराशेचा भाव त्याला स्वस्थ बसू देत नव्हता.

दुसरीकडे, मितालीने स्वतःला तिच्या स्टुडिओमध्ये कोंडून घेतले होते. आरवने तिला दिलेला हा स्टुडिओ आता तिचे एकमेव आश्रयस्थान बनला होता. ती रात्रंदिवस पेंटिंग करत होती. तिच्या कॅनव्हासवर आता गडद रंगांचा वापर वाढला होता. तिने काढलेल्या प्रत्येक रेषेमध्ये एक प्रकारची अस्वस्थता होती. तिला दीपकचा फोन आला होता, पण तिने त्याला फारसे काही सांगितले नाही. दीपकला वाटत होते की मिताली तिथे सुखात आहे, पण तिच्या मनातील गुंतागुंत फक्त तिलाच माहीत होती.

एके दिवशी दुपारी, आरव थोडा लवकर घरी आला. आजोबांना आज हॉस्पिटलमधून डिस्चार्ज मिळणार होता. ही आनंदाची बातमी होती, पण आरवला भीती वाटत होती की आजोबांच्या घरी येण्याने त्यांच्यातील 'खोट्या नात्याचे' प्रदर्शन पुन्हा करावे लागेल.

"मिताली," आरवने स्टुडिओच्या दारातून हाक मारली.

मितालीने पेंटिंग ब्रश खाली ठेवला आणि मागे वळून पाहिले. तिचे डोळे थकलेले दिसत होते. "बोला."

"आजोबा आज घरी येत आहेत. संध्याकाळी पाच वाजेपर्यंत ते इथे पोहोचतील," आरवने माहिती दिली. "आपल्याला त्यांच्यासमोर सामान्य वागावे लागेल. त्यांना आपल्यातील वादाची पुसटशीही कल्पना येता कामा नये."

मितालीने दीर्घ श्वास घेतला. "मी माझ्या वचनाशी ठाम आहे, आरव. आजोबांसाठी मी एक उत्तम सून आणि पत्नी म्हणून वागेन. तुम्हाला काळजी करण्याची गरज नाही."

आरवला तिचे हे 'कोरडे' उत्तर लागून गेले. "थँक्स," तो इतकेच म्हणू शकला.

संध्याकाळी आजोबांचे आगमन झाले. घराला फुलांनी सजवले होते. मितालीने आजोबांचे औक्षण केले. सुधाकररावांच्या चेहऱ्यावर घरी परतल्याचा आणि आपल्या नातवाच्या सुखी संसाराला पाहिल्याचा आनंद ओसंडून वाहत होता.

"आरव, मिताली... तुम्ही दोघे एकत्र किती छान दिसता!" आजोबांनी दोघांच्या डोक्यावर हात ठेवून आशीर्वाद दिला. "माझ्या आजारपणात मितालीने माझी जी सेवा केली, ती मी कधीच विसरणार नाही. आरव, तू खरंच खूप नशीबवान आहेस."

आरवने मितालीकडे पाहिले. मिताली आजोबांशी हसून बोलत होती, त्यांना औषधांच्या वेळा समजावून सांगत होती. ती इतक्या सफाईने वागत होती की कोणालाही संशय येणार नाही. पण आरवला माहित होते की, या हसण्यामागे किती मोठी भिंत उभी आहे.

रात्री जेवताना आजोबांनी एक नवीनच विषय काढला. "पुढच्या महिन्यात आपल्या कुलदैवतेची जत्रा आहे. मला वाटते तुम्ही दोघांनी तिथे जाऊन दर्शन घेऊन यावे. लग्नानंतर एकदा तरी कुलदैवतेचे आशीर्वाद घेणे गरजेचे असते."

आरव आणि मिताली एकाच वेळी दचकले. घराबाहेर एकत्र प्रवास करणे, म्हणजे या 'खोट्या नात्याला' अधिक काळ टिकवून ठेवणे आणि एकमेकांच्या अधिक जवळ येणे.

"आजोबा, सध्या कामाचा खूप ताण आहे..." आरवने टाळण्याचा प्रयत्न केला.

"काहीही सांगू नकोस आरव," आजोबा ठामपणे म्हणाले. "काम आयुष्यभर चालत राहील. पण कुटुंबाच्या परंपरा महत्त्वाच्या आहेत. मिताली, तू तरी त्याला समजाव."

मितालीने आरवच्या डोळ्यात पाहिले. तिच्या नजरेत 'तुम्हीच आता हे निस्तरा' असा भाव होता. पण आजोबांचा आग्रह पाहता, तिला नकार देणे कठीण होते.

"ठीक आहे आजोबा. आम्ही जाऊ," मिताली म्हणाली.

आरव थक्क झाला. त्याने मितालीकडे पाहिले, पण तिने नजर वळवली होती.

जेवण झाल्यावर आरव बाल्कनीमध्ये उभा होता. थंड हवा सुटली होती. मिताली तिथे आली, तिला काहीतरी बोलायचे होते.

"मी आजोबांना होकार दिला कारण त्यांच्या तब्येतीसाठी ते गरजेचं होतं," मिताली म्हणाली.

"मला माहीत आहे," आरवने उत्तर दिले. "पण या प्रवासात आपल्याला दोन दिवस एकत्र राहावे लागेल. तुला ते जमेल का? कारण तू तर 'अनोळखी' राहण्याचे ठरवले आहेस."

मिताली क्षणभर शांत राहिली. "आजोबांच्या आनंदासाठी मी काहीही करू शकते. पण प्रवासातही आपण फक्त 'कराराचे' पालन करू. वैयक्तिक भावनांना तिथे जागा नसेल."

आरवने कडवटपणे हसून विचारले, "आणि दीपक? त्याला तू काय सांगणार आहेस?"

मितालीचा चेहरा पुन्हा कठोर झाला. "दीपकचा विषय मध्ये आणू नका. तो माझा विश्वास आहे, जो तुम्ही कधीच समजू शकणार नाही."

आरवच्या हृदयाला पुन्हा एकदा घर पडले. त्याला सांगायचे होते की, 'दीपक'पेक्षाही जास्त तो तिची काळजी करू शकतो, पण त्याने तो अधिकार गमावला होता. त्याने ठरवले की, या प्रवासात तो मितालीचा विश्वास पुन्हा संपादन करण्याचा प्रयत्न करेल, जरी तिने त्याला कितीही लांब ढकलले तरी.

कुलदैवतेच्या या प्रवासात आरव आणि मिताली यांच्यातील अंतर कमी होईल का? की दीपकच्या आठवणींमुळे त्यांच्यात नवा वाद निर्माण होईल? आणि आजोबांनी सुचवलेली ही यात्रा त्यांच्या 'कराराला' कोणत्या वळणावर घेऊन जाईल?

सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.

©®जान्हवी साळवे
0

🎭 Series Post

View all