डिसेंबर -जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १३
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १३
आजोबांच्या हट्टापायी कुलदैवतेच्या दर्शनाला जाण्याचा निर्णय झाला खरा, पण आरव आणि मिताली दोघांच्याही मनात एक अनामिक भीती होती. हा प्रवास केवळ भौगोलिक अंतराचा नव्हता, तर तो त्यांच्यातील भावनिक भिंतींच्या पलीकडे जाण्याचा एक धोकादायक प्रयत्न होता.
सकाळी पाचची वेळ. हवेत सुखद गारवा होता. आरवने गाडी बाहेर काढली होती. मितालीने प्रवासाची सर्व तयारी केली होती. आजोबांसाठी औषधे, वाटेत लागणारे जेवण आणि पूजेचे साहित्य तिने अत्यंत सुबकपणे लावले होते. आरवने पाहिले, मितालीने आज निळ्या रंगाची साडी नेसली होती. साध्या वेणीत माळलेला मोगऱ्याचा गजरा पूर्ण गाडीत आपला सुगंध दरवळवत होता. आरवला क्षणभर वाटले, हे सगळं किती खरं आणि सुंदर असतं, जर त्या 'कराराचे' सावट नसतं तर!
"निघायचं?" आरवने विचारले.
"हो, सर्व सामान ठेवून झालं आहे," मितालीने शांतपणे उत्तर दिले. तिने मागे वळून बंगल्याकडे पाहिले आणि मग आजोबांना नमस्कार केला. आजोबा गेटवर उभे राहून आनंदाने त्यांना निरोप देत होते.
गाडी हायवेला लागली. पहाटेचा सूर्य हळूहळू क्षितिजावर येत होता. गाडीत रेडिओवर हलक्या स्वरातील गाणी सुरू होती. पण दोघांमध्ये मात्र प्रचंड शांतता होती. आरवचे पूर्ण लक्ष ड्रायव्हिंगवर होते, पण त्याचे मन मात्र बाजूला बसलेल्या मितालीकडे धावत होते. मिताली खिडकीबाहेर बघत होती. धावणारी झाडे, मोकळी शेतं आणि डोंगरांच्या रांगा जणू तिच्या मनातील विचारांसारख्याच वेगाने मागे पडत होत्या.
"तुला काही हवंय का? चहा किंवा पाणी?" आरवने शांतता तोडण्याचा प्रयत्न केला.
"नको, आत्ताच तर नाश्ता केलाय," मितालीने न बघताच उत्तर दिले.
आरवने एक दीर्घ श्वास घेतला. "मिताली, मला माहित आहे तू अजूनही माझ्यावर रागावलेली आहेस. पण या प्रवासात आपण किमान संवाद तरी ठेवू शकतो का? आजोबांच्या आनंदासाठी आपण हे करत आहोत, पण आपण स्वतःला इतक्या तणावात का ठेवायचं?"
मितालीने आता आरवकडे पाहिले. तिचे डोळे थोडे थकलेले पण ठाम होते. "आरव, मी रागापेक्षा जास्त दुखावली गेले आहे. विश्वास ही अशी गोष्ट आहे जी एकदा तुटली की सांधणं कठीण असतं. मी संवाद टाळत नाहीये, पण मला भीती वाटते की आपण जितकं जास्त बोलू, तितके जास्त गैरसमज होतील."
"मी प्रयत्न करतोय मिताली," आरव म्हणाला. "मी माझी चूक मान्य केली आहे. दीपकबद्दल जे मी वाचलं, त्यामुळे माझ्या मनात तुझ्याबद्दलचा आदर कमी नाही झाला, उलट..." तो थांबला. 'उलट मला तुझ्याबद्दल प्रेम वाटू लागलंय' हे शब्द त्याच्या ओठावर आले होते, पण त्याने ते गिळले. "उलट मला तुझ्या परिस्थितीबद्दल जास्त जाणीव झाली."
'दीपक'चं नाव निघताच मितालीच्या चेहऱ्यावर पुन्हा तोच कडकपणा आला. "दीपकबद्दल तुम्हाला काहीही समजलेलं नाहीये. आणि मला वाटतं तो विषय आपण इथे न काढलेलाच बरा. तो माझ्या आयुष्याचा असा भाग आहे, जिथे कोणालाही प्रवेश नाही."
गाडी एका घाटातून जात होती. अचानक ढग दाटून आले आणि पावसाची रिमझिम सुरू झाली. डोंगरावरून वाहणारे लहान झरे आणि ओल्या मातीचा सुगंध वातावरण मोहक बनवत होता. आरवने गाडीचा वेग कमी केला.
"पाऊस आवडतो तुला?" आरवने विचारले.
मितालीच्या चेहऱ्यावर पहिल्यांदाच एक लहानसं हसू आलं. "खूप. लहानपणी मी पावसात खूप भिजायचे. कागदाच्या होड्या करून साचलेल्या पाण्यात सोडायची. पाऊस सगळं काही स्वच्छ करतो असं मला वाटतं. मनातली धूळ सुद्धा."
आरवला तिचं हे बोलणं भावलं. "कदाचित हा पाऊस आपल्यातील धूळ सुद्धा स्वच्छ करेल," तो हळूच म्हणाला.
वाटेत एका लहानशा धाब्यावर त्यांनी गाडी थांबवली. पाऊस आता जोरात सुरू झाला होता. धाब्यावरील छतावर पडणाऱ्या पावसाचा आवाज आणि वाफाळलेला चहा... एक वेगळाच माहौल तयार झाला होता. आरवने दोन चहा आणि भजी मागवली.
"हे बघ, इथे अशा वातावरणात चहा पिण्याची मजा काही वेगळीच असते," आरव म्हणाला.
मितालीने चहाचा कप हातात घेतला. वाफेमुळे तिचे डोळे चकाकत होते. "हो, खरंय. कधीकधी साध्या गोष्टींमध्ये जास्त आनंद असतो, जो आपण मोठ्या बंगल्यांमध्ये शोधण्याचा प्रयत्न करतो."
त्या क्षणी आरवला वाटलं की मिताली हळूहळू खुलतेय. पण त्याच वेळी तिच्या फोनची रिंग वाजली. स्क्रीनवर 'दीपक'चे नाव चमकत होते. मितालीने पटकन फोन उचलला आणि थोडी बाजूला जाऊन बोलू लागली.
आरवचे लक्ष तिच्याकडेच होते. तिचे हसणे, लाडिकपणे बोलणे आणि मध्येच येणारा लाजेचा भाव... हे सर्व पाहून आरवच्या मनात ईर्ष्याची एक तीक्ष्ण कळ उमटली. त्याला वाटले की तो कितीही प्रयत्न केला तरी दीपकची जागा कधीच घेऊ शकणार नाही. तो फक्त एक 'कराराचा पती' आहे, तर दीपक तिच्या आयुष्यातील 'खरा माणूस' आहे.
मिताली फोन ठेवून परत आली. तिच्या चेहऱ्यावर आता एक वेगळाच उत्साह होता. "दीपकचा फोन होता. त्याने विचारलं मी पोहोचले का."
"बरं," आरवने थंडपणे उत्तर दिले. त्याचा मूड आता पूर्णपणे गेला होता. "निघायचं? उशीर होतोय."
पुन्हा गाडीत बसल्यावर मात्र संवाद पूर्णपणे थांबला. आरव आता वेगाने गाडी चालवत होता. त्याच्या मनातील शांततेची जागा आता अस्वस्थतेने घेतली होती. त्याला वाटले की त्याने दिलेला स्टुडिओ, केलेली मदत हे सर्व व्यर्थ आहे, कारण तिचे हृदय दुसऱ्या कोणाकडे तरी गहाण आहे.
दुपारच्या वेळी ते कुलदैवतेच्या गावाजवळ पोहोचले. गाव छोटं पण प्रसन्न होतं. जुनी मंदिरं, कौलारू घरं आणि लोकांची साधी राहणी. त्यांनी एका भक्तनिवासात राहण्याचे ठरवले होते. आजोबांनी आधीच तिथे बुकिंग करून ठेवले होते.
रिसेप्शनवर गेल्यावर त्यांना धक्का बसला. "आरव सर, तुमचे आजोबा म्हणाले होते की तुमचं नवीन लग्न झालंय, म्हणून आम्ही तुमच्यासाठी एकच स्पेशल रूम सजवून ठेवली आहे," मॅनेजरने हसून सांगितले.
आरव आणि मितालीने एकमेकांकडे पाहिले. एकच रूम! कराराच्या नियमानुसार त्यांनी आतापर्यंत वेगवेगळ्या खोल्यांमध्ये वेळ घालवला होता. पण इथे, एका अनोळख्या गावात, एकाच खोलीत दोन रात्री घालवणे म्हणजे त्यांच्या संयमाची कसोटी होती.
"काही दुसरी रूम रिकामी आहे का?" आरवने विचारले.
"नाही सर, जत्रेमुळे सर्व फुल आहे," मॅनेजरने हात जोडले.
आरवने मितालीकडे पाहिले. मितालीने मान खाली घातली होती. "ठीक आहे," आरव म्हणाला.
खोलीत शिरताच फुलांचा आणि अगरबत्तीचा वास आला. बेडवर गुलाबाच्या पाकळ्यांनी हृदय काढले होते. हे पाहून दोघांनाही अवघडल्यासारखे झाले.
"मी सोफ्यावर झोपिन," आरवने तात्काळ स्पष्ट केले.
"नको, बेड मोठा आहे. आपण मध्यभागी उशी ठेवू शकतो," मितालीने कोरड्या स्वरात सांगितले. "आपण इथे भांडायला किंवा नातं जोडायला आलो नाही आहोत. फक्त दोन दिवस काढायचे आहेत."
आरव गप्प बसला. त्याला जाणवले की हा प्रवास त्याला मितालीच्या जवळ नेण्याऐवजी, तिच्यातील आणि त्याच्यातील अंतराची अधिक जाणीव करून देणारा ठरणार आहे.
या एकाच खोलीतील वास्तव्यात आरव आणि मितालीचे नाते कोणते नवीन वळण घेईल? रात्रीच्या शांततेत त्यांच्यातील न बोललेले शब्द ओठावर येतील का? आणि दीपकचा पुन्हा येणारा फोन आरवचा संयम संपवेल का?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा