डिसेंबर -जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १४
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १४
भक्तनिवासातील त्या सजवलेल्या खोलीत आरव आणि मितालीसाठी एक-एक क्षण जड जात होता. बाहेर पावसाचा जोर वाढला होता आणि कौलारांवर पडणाऱ्या थेंबांचा आवाज खोलीतील शांततेत अधिकच स्पष्ट ऐकू येत होता. आजोबांनी किती प्रेमाने आणि उत्साहाने ही सोय केली होती, हे त्या खोलीतील सजावटीवरून दिसत होते, पण आरव आणि मितालीसाठी ही सजावट म्हणजे एका खोट्या नात्याचे ओझे होते.
खोलीच्या मध्यभागी असलेल्या बेडवर गुलाबाच्या पाकळ्या विखुरलेल्या होत्या. मितालीने न बोलता त्या पाकळ्या एका बाजूला केल्या आणि उशीने बेडचे दोन भाग केले. आरव खिडकीपाशी उभा राहून बाहेरचा पाऊस बघत होता. त्याच्या मनात विचारांचे काहूर माजले होते. दिवसा धाब्यावर मितालीने दीपकशी मारलेली गप्पा आणि तिचा तो आनंदी चेहरा त्याच्या डोळ्यांसमोरून जात नव्हता.
"मी आधी फ्रेश होऊन येते," मितालीने शांतपणे सांगितले आणि ती बाथरुममध्ये गेली.
आरवने स्वतःला सोफ्यावर झोकून दिले. त्याला आठवले की कशा प्रकारे त्याने या 'कराराची' सुरुवात केली होती. तेव्हा त्याला वाटले होते की हे फक्त सहा महिने आहेत, पण आता त्याला जाणीव होत होती की प्रत्येक दिवस त्याच्यासाठी एक युगासारखा ठरत आहे.
थोड्या वेळाने मिताली बाहेर आली. तिने पांढऱ्या रंगाचा साधा कॉटनचा ड्रेस घातला होता. ओले केस पाठीवर मोकळे सोडले होते. पावसाळी हवेमुळे तिच्या चेहऱ्यावर एक गुलाबी छटा आली होती. आरवला क्षणभर वाटले की तिचे सौंदर्य केवळ रंगात नाही, तर तिच्या साधेपणात आहे.
"तुम्ही जा आता," ती म्हणाली.
आरव फ्रेश होऊन बाहेर आला, तेव्हा मिताली बेडच्या एका कोपऱ्यात बसून आपली ती जुनी डायरी वाचत होती. ती डायरी... जिने त्यांच्यातील वादाची ठिणगी टाकली होती. आरवला पुन्हा एकदा अपराधी वाटले.
"मिताली," आरवने हळूच हाक मारली. "आपण आजोबांना सांगू शकलो असतो की आपल्याला दोन रूम हव्या आहेत. मला कल्पना नव्हती की परिस्थिती अशी होईल."
मितालीने डायरी बंद केली. "त्यात तुमची चूक नाही. आजोबांना वाटतंय की आपण सुखात आहोत. आणि कदाचित या प्रवासाचा उद्देशच तो आहे की आपण एकत्र वेळ घालवावा. पण त्यांना काय माहीत की आपण एकाच छताखाली असूनही किती लांब आहोत."
आरव तिच्या जवळच्या खुर्चीवर बसला. "तुला दीपकची खूप आठवण येतेय का?" त्याने न राहवून विचारले.
मिताली क्षणभर गप्प बसली. तिने खिडकीबाहेर पाहिलं, जिथे विजांचा कडकडाट सुरू होता. "दीपक... तो फक्त एक व्यक्ती नाहीये आरव. तो माझं बालपण आहे. माझ्या कठीण काळात त्याने मला साथ दिली जेव्हा माझ्या स्वतःच्या जवळच्या लोकांनी तोंड फिरवलं होतं. तो माझा तो आधार आहे जो मी कधीच गमावू इच्छित नाही."
"तुझं त्याच्यावर प्रेम आहे?" आरवने थेट प्रश्न विचारला. हा प्रश्न त्याच्या छातीत गोळा आणत होता.
मितालीने आरवकडे पाहिले. तिच्या डोळ्यात एक गूढ चमक होती. "प्रेम? प्रेमाची व्याख्या काय असते आरव? कोणाची तरी काळजी करणे, कोणाच्या तरी प्रगतीत आनंद मानणे आणि कोणाला तरी न सांगता समजून घेणे... जर हे प्रेम असेल, तर हो, माझं त्याच्यावर प्रेम आहे. पण ते प्रेम तुम्ही समजू शकाल अशा स्वरूपाचे नाहीये."
आरवला वाटले की तिने त्याच्या प्रश्नाचे उत्तर देऊनही एक नवीन कोडं घातलं आहे. "मी तुला समजू इच्छितो मिताली. खरंच. मला माहित आहे मी चुका केल्या आहेत, तुझा विश्वास तोडला आहे. पण या सहा महिन्यात मला तुझी जी ओळख झाली आहे, ती माझ्या आधीच्या सर्व विचारांपेक्षा वेगळी आहे. तू फक्त एक कलाकार नाहीस, तू एक खूप मोठी व्यक्ती आहेस."
मितालीने एक दीर्घ श्वास घेतला. "आरव, आपण अशा वळणावर आहोत जिथे मागे जाणं शक्य नाही आणि पुढे जाण्यासाठी रस्ता नाहीये. हा करार संपल्यावर मी माझ्या जगात परत जाणार आणि तुम्ही तुमच्या व्यवसायात. मग या ओळखीचा आणि या संवादाचा काय उपयोग?"
"उपयोग नसेलही कदाचित," आरव म्हणाला. "पण या क्षणी आपण एकत्र आहोत. आपण किमान एक मित्र म्हणून तरी राहू शकतो का? या प्रवासात मी तुला कोणताही त्रास देणार नाही, किंवा तुझ्या वैयक्तिक आयुष्यात हस्तक्षेप करणार नाही. मला फक्त तुला मदत करायची आहे."
मितालीच्या मनात संभ्रम निर्माण झाला. आरवचा आवाज इतका प्रामाणिक वाटत होता की तिला त्याला नाकारणे कठीण जात होते. पण दीपकला दिलेल्या वचनाची आणि तिच्या स्वतःच्या स्वाभिमानाची तिला आठवण होत होती.
"मित्र?" मिताली हसली. "एका कराराच्या नात्यात मैत्री होऊ शकते? बरं ठीक आहे, आपण प्रयत्न करू. पण एक लक्षात ठेवा आरव, मैत्रीतही सीमा असतात."
त्या रात्री दोघेही बेडच्या दोन टोकांना झोपले. खोलीत फक्त पावसाचा आवाज आणि घड्याळाची टिक-टिक ऐकू येत होती. आरवला झोप येत नव्हती. त्याने पाहिले की मितालीने थंडीमुळे स्वतःला चादरीत पूर्णपणे गुंडाळून घेतले होते. अचानक विजेचा एक मोठा कडकडाट झाला आणि घराचे कौलारू थरथरले. मिताली दचकून उठून बसली. तिला लहानपणापासून विजांच्या आवाजाची भीती वाटत होती.
आरवने लगेच उठून दिवा लावला. "काय झालं मिताली? तू ठीक आहेस ना?"
तिचा चेहरा भीतीने पांढरा पडला होता. "मला... मला विजांची भीती वाटते. लहानपणी आमच्या घराची भिंत पावसाने पडली होती, तेव्हापासून..." ती थरथरत होती.
आरवने कोणताही विचार न करता तिचा हात हातात घेतला. "काही नाही होणार. मी आहे ना इथे. हे भक्तनिवास खूप मजबूत आहे."
मितालीने त्याचा हात घट्ट पकडला. त्या स्पर्शात तिला एक प्रकारची सुरक्षितता जाणवली. पहिल्यांदाच तिला आरव 'परका' वाटला नाही. ती थोड्या वेळाने शांत झाली, पण तिचा हात अजूनही आरवच्या हातात होता. दोघांनाही जाणीव झाली की हा स्पर्श केवळ भीतीने झालेला नाही, तर त्यांच्या मनात दबलेल्या कोणत्या तरी भावनेचा हा आविष्कार आहे.
आरवने तिचा हात सोडला नाही. तो तसाच तिच्या शेजारी बसून राहिला. "तू आता झोप. मी इथेच आहे."
मितालीने हळूच डोळे मिटले. त्या रात्री तिला 'दीपक'ची आठवण आली नाही. तिला फक्त आरवच्या हाताची ती ऊब जाणवत होती.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी जेव्हा त्यांना जाग आली, तेव्हा पाऊस थांबला होता. सूर्यप्रकाश खिडकीतून आत येत होता. आरव आणि मिताली दोघेही जवळ होते. जाग येताच मिताली पटकन बाजूला झाली. रात्रीच्या प्रसंगाने दोघांमध्ये एक नवीन प्रकारचा संकोच निर्माण झाला होता.
"निघायचं मंदिराकडे?" आरवने विचारले.
"हो," मितालीने नजर चोरत उत्तर दिले.
मंदिराच्या गाभाऱ्यात जेव्हा ते कुलदैवतेसमोर उभे राहिले, तेव्हा पुरोहितांनी त्यांना जोडप्याने पूजा करायला सांगितली. आरवने मितालीच्या कपाळावर टिळा लावला आणि मितालीने आरवच्या हाताला कंकण बांधले. तो क्षण त्यांना खऱ्या पती-पत्नीसारखा वाटला.
पण पूजा संपवून बाहेर येताच, मितालीच्या फोनवर पुन्हा दीपकचा मेसेज आला - "लवकर ये, तुझी खूप आठवण येतेय."
तो मेसेज वाचताच मिताली पुन्हा तिच्या जुन्या कोशात गेली. आरवने पाहिले की तिचे डोळे पुन्हा एकदा कडक झाले आहेत.
आरवने दिलेला तो आधार मिताली विसरेल का? दीपकचा तो मेसेज त्यांच्यात पुन्हा नवीन दरी निर्माण करेल का? आणि प्रवासातून परतताना आरवच्या मनात प्रेमाची जी पालवी फुटली आहे, ती मितालीला मान्य असेल का?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा