डिसेंबर -जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १५
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १५
कुलदैवतेचे दर्शन घेऊन आरव आणि मिताली मंदिराच्या पायऱ्या उतरत होते. मनावर साचलेले ढग थोडे विरळ झाल्यासारखे वाटत असले, तरी दीपकच्या मेसेजने मितालीच्या मनात पुन्हा एकदा 'कराराच्या' भिंती उभ्या केल्या होत्या. रात्री आरवने दिलेला तो आधार, तो उबदार स्पर्श आणि ती सुरक्षितता... मितालीला हे सर्व हवेहवेसे वाटत होते, पण तिचा स्वाभिमान आणि तिचे भविष्य तिला पुन्हा एकदा मागे खेचत होते.
"मिताली, आपण निघायचं का? आजोबा वाट बघत असतील," आरवने गाडीचा दरवाजा उघडत विचारले.
"हो, निघूया," मितालीने कोरड्या स्वरात उत्तर दिले. तिच्या वागण्यातील हा बदल आरवला अस्वस्थ करत होता. सकाळपर्यंत जी जवळीक जाणवत होती, ती आता पुन्हा एकदा एका औपचारिकतेत बदलली होती.
गाडी हायवेवर धावू लागली. परतीचा प्रवास नेहमीच थोडा जड असतो. मनात आठवणींची शिदोरी असते आणि समोर पुन्हा तेच जुने जग असते. आरवने अनेकदा संवाद साधण्याचा प्रयत्न केला, पण मितालीने फक्त 'हो-नाही' मध्ये उत्तरे दिली. तिच्या हातात तिचा फोन होता, ज्यावर ती वारंवार दीपकशी चॅटिंग करत होती.
आरवला आता राग येऊ लागला होता. त्याने मितालीसाठी इतकं काही केलं, तिला समजून घेण्याचा प्रयत्न केला, पण तिच्यासाठी दीपकची एक ओळ त्याच्या सर्व प्रयत्नांपेक्षा मोठी होती.
"मिताली, तुला जर दीपककडे इतकं जायची घाई असेल, तर आपण हा करार आत्ताच का नाही संपवत?" आरवने रागाच्या भरात विचारले. गाडीचा वेग थोडा वाढला होता.
मिताली दचकली. "आरव, हे काय बोलताय तुम्ही? करार सहा महिन्यांचा आहे. आजोबांची तब्येत अजून पूर्ण सुधारलेली नाही. आपण असं अर्धवट सोडू शकत नाही."
"पण तुझं लक्ष तर इथे नाहीये ना! तू शरीराने इथे आहेस, पण तुझं मन त्या दीपकच्या मेसेजमध्ये गुंतलेलं आहे. मला वाटलं होतं की या प्रवासात आपण थोडे जवळ येऊ, पण तू तर पुन्हा त्याच कोशात गेली आहेस," आरवचा आवाज चढला होता.
"माझं वैयक्तिक आयुष्य आणि माझा मित्र, यावर बोलण्याचा तुम्हाला अधिकार नाहीये आरव. मी माझं कर्तव्य पार पाडतेय. तुम्ही तुमचं काम करा," मितालीनेही तितक्याच तिखटपणे उत्तर दिले.
दोघांमधील वाद विकोपाला जात होता. बाहेर पाऊस पुन्हा सुरू झाला होता, पण यावेळी तो आल्हाददायक नव्हता, तर थोडा भयानक वाटत होता. रस्ता निसरडा झाला होता आणि घाटातील वळणे आता धोकादायक वाटू लागली होती.
"अधिकार? मी तुझा नवरा आहे मिताली, भलेही तो करार असला तरी!" आरव ओरडला.
"तुम्ही फक्त कागदावरचे नवरा आहात आरव! आणि ही तुमचीच अट होती की आपण एकमेकांच्या आयुष्यात हस्तक्षेप करणार नाही. मग आता हा अधिकार कुठून आला?" मितालीने प्रतिप्रश्न केला.
आरव संतापला होता. त्याने रागाच्या भरात एक्सलेटरवर पाय दाबला. "हो, माझीच चूक होती की मी तुझ्यावर विश्वास ठेवला. मला वाटलं होतं तू वेगळी आहेस..."
आरवचे वाक्य पूर्ण व्हायच्या आतच समोरून येणाऱ्या एका ट्रकने जोरात हॉर्न वाजवला. आरवचे लक्ष विचलित झाले होते. त्याने गाडी सावरण्याचा प्रयत्न केला, पण निसरड्या रस्त्यामुळे गाडीचे नियंत्रण सुटले. गाडी जोरात घसरली आणि रस्त्याच्या कडेला असलेल्या एका झाडावर जाऊन आदळली.
एक मोठा आवाज झाला... काचा फुटल्या... आणि मग सर्वत्र शांतता पसरली.
काही मिनिटांनी आरवला जाग आली. त्याच्या कपाळावर रक्ताची धार वाहत होती. त्याचे डोकं भणभणत होतं. त्याने कसाबसा बाजूला पाहिलं. मिताली सीटवर बेशुद्ध पडली होती. तिच्या डोक्याला जखम झाली होती आणि तिचे हात रक्ताने माखले होते.
"मिताली! मिताली डोळे उघड!" आरव जीवाच्या आकांताने ओरडला. त्याच्या मनात आता कोणताही राग नव्हता, कोणतीही ईर्ष्या नव्हती. त्याला फक्त मिताली हवी होती.
त्याने स्वतःला गाडीबाहेर काढले आणि मितालीच्या बाजूचा दरवाजा उघडण्याचा प्रयत्न केला, पण तो जाम झाला होता. अखेरीस त्याने काच फोडून मितालीला बाहेर काढले. पाऊस जोरात कोसळत होता. आरवने तिला कडेवर घेतले आणि रस्त्याच्या कडेला असलेल्या एका लहानशा शेडखाली नेले.
"मिताली, प्लीज... असं नको करू. मला माफ कर. मी रागाच्या भरात काहीही बोललो. तू ठीक आहेस ना?" आरव रडत होता. त्याने तिचे हात आपल्या हातात घेतले.
काही वेळाने मितालीने हळूच डोळे उघडले. तिची नजर धूसर होती. तिने समोर रडणाऱ्या आरवला पाहिले. "आरव... तुम्ही... तुम्ही ठीक आहात ना?" तिचा आवाज खूप क्षीण होता.
"मी ठीक आहे. तुला काही होऊ देणार नाही मी," आरवने तिला घट्ट बिलगले.
त्या क्षणी मितालीला जाणवले की मृत्यूच्या दारात असताना तिला 'दीपक'ची आठवण आली नाही. तिला फक्त आरवचा तो काळजीत असलेला चेहरा दिसत होता. तिला जाणीव झाली की ज्या 'कराराला' ती ओझं मानत होती, त्या नात्यात ती कधी गुंतली गेली हे तिलाच कळलं नव्हतं.
आरवने मदतीसाठी फोन करण्याचा प्रयत्न केला, पण तिथे रेंज नव्हती. पाऊस थांबण्याचे नाव घेत नव्हता. त्याने मितालीला उब देण्यासाठी स्वतःचा कोट तिच्या अंगावर घातला.
"आरव, जर मला काही झालं तर..." मिताली बोलायचा प्रयत्न करत होती.
"चूप! काहीही होणार नाही तुला. आपण घरी जाणार आहोत. आजोबा आपली वाट बघतायत," आरवने तिला थांबवले.
थोड्या वेळाने तिथून एक स्थानिक गाडी जात होती. आरवने हात दाखवून त्यांना थांबवले. त्या लोकांनी त्यांना जवळच्या एका हॉस्पिटलमध्ये नेले.
हॉस्पिटलच्या कॉरिडॉरमध्ये आरव अस्वस्थपणे फेऱ्या मारत होता. त्याचे स्वतःचे जखम दुखत होती, पण त्याला त्याचे भान नव्हते. डॉक्टर बाहेर आले.
"ती धोक्याबाहेर आहे. पण तिला थोडा मानसिक धक्का बसला आहे आणि डोक्याला मार लागल्यामुळे तिला विश्रांतीची गरज आहे," डॉक्टरांनी सांगितले.
आरव मितालीच्या रूममध्ये गेला. ती शांतपणे झोपली होती. त्याने तिचा हात हातात घेतला आणि तिथेच बसून राहिला. त्या रात्री आरवने एक निर्णय घेतला. तो मितालीला आता कोणत्याही करारात बांधून ठेवणार नव्हता. जर तिला दीपककडे जायचे असेल, तर तो तिला आनंदाने मुक्त करेल. कारण प्रेम म्हणजे बंधने नसून मुक्त करणे असते.
सकाळी जेव्हा मितालीला जाग आली, तेव्हा तिने आरवला खुर्चीवरच झोपलेले पाहिले. त्याचे कपडे फाटलेले होते, कपाळावर पट्टी होती. तरीही त्याने तिचा हात सोडला नव्हता.
मितालीच्या डोळ्यातून पाणी आले. तिने हळूच आपला हात हलवला. आरवची झोपमोड झाली.
"मिताली! कशी आहेस तू?" त्याने काळजीने विचारले.
"मी ठीक आहे आरव. पण तुम्ही..." ती त्याच्या जखमेकडे पाहत म्हणाली.
"मी ठीक आहे. मिताली, मला तुला काहीतरी सांगायचं आहे," आरव गंभीर झाला. "हा अपघात माझ्यामुळे झाला. माझ्या रागामुळे. मला माफ कर. आणि मी ठरवलंय... तुला या करारात राहण्याची आता गरज नाही. तुला दीपककडे जायचं असेल, तर तू जाऊ शकतेस. मी आजोबांना काहीतरी सांगून सांभाळून घेईन. तुला जे हवंय ते कर."
मिताली स्तब्ध झाली. आरव तिला मुक्त करत होता? पण तिला आता मुक्ती नको होती. तिला तो 'करार' आता खऱ्या नात्यासारखा वाटू लागला होता.
मिताली आरवची ही ऑफर स्वीकारेल का? की ती त्याला आपल्या मनातील सत्य सांगेल? या अपघातामुळे त्यांच्या आयुष्यात दीपकचे स्थान कायमचे संपेल का?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा