डिसेंबर -जानेवारी 2025-26
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १६
दीर्घकथा लेखन स्पर्धा
नशिबाचे धागे भाग १६
हॉस्पिटलच्या त्या पांढऱ्याशुभ्र भिंती आणि औषधांचा उग्र वास आरवला अधिकच अस्वस्थ करत होता. मितालीच्या कपाळावरची पट्टी आणि तिचा फिका पडलेला चेहरा पाहून त्याला स्वतःचीच प्रचंड घृणा वाटत होती. त्याने तिला 'मुक्त' करण्याचा निर्णय तर घेतला होता, पण तो निर्णय घेताना त्याच्या काळजाचा तुकडा पडत होता.
आरवचे शब्द ऐकून मिताली क्षणभर सुन्न झाली. "आरव, तुम्ही... तुम्ही मला सोडून द्यायला तयार आहात?" तिने विचारले, तिच्या आवाजात एक अनामिक हुरहुर होती.
आरवने खिडकीबाहेर नजर वळवली. त्याला तिचे डोळे बघण्याचे धैर्य होत नव्हते. "हो मिताली. प्रेमात जबरदस्ती नसते, हे मला कालच्या अपघाताने शिकवलं. तू दीपकवर प्रेम करतेस आणि तुला त्याच्याकडे जायचं आहे. मी तुला एका खोट्या करारात बांधून ठेवू शकत नाही. माझ्या अहंकाराने तुझा जीव धोक्यात घातला होता, आता मला पुन्हा ती चूक करायची नाहीये."
मितालीने एक दीर्घ श्वास घेतला. तिला आरवला सांगायचे होते की दीपक तिचे प्रेम नाही, पण तिच्या मनात अजूनही एक भीती होती. जर तिने आता सत्य सांगितले, तर आरव तिला खऱ्या पत्नीचा दर्जा देईल का? की पुन्हा एखादा नवीन गैरसमज त्यांच्यात उभा राहील?
दोन दिवसांनी डॉक्टरांनी मितालीला डिस्चार्ज दिला. आरवने तिला अत्यंत काळजीपूर्वक गाडीत बसवले. प्रवासात यावेळी वाद नव्हता, फक्त एक जड शांतता होती. घरी पोहोचल्यावर आजोबांनी त्यांचे औक्षण केले. गाडीची झालेली अवस्था आणि दोघांच्या जखमा पाहून आजोबा खूप घाबरले होते.
"अरे देवा! हे कसं झालं? आरव, तू गाडी नीट चालवायला हवी होतीस ना?" आजोबांनी काळजीने विचारले.
"आजोबा, पावसाचा जोर खूप होता, गाडी घसरली. पण आता आम्ही ठीक आहोत," आरवने मितालीकडे न बघता उत्तर दिले.
पुढचे काही दिवस आरव मितालीची सावली बनून तिची सेवा करत होता. तिने मागण्याआधी तिला पाणी देणे, तिची औषधं वेळेवर देणे, तिला स्टुडिओपर्यंत धरून नेणे... हे सर्व तो एखाद्या आज्ञाधारक पतीप्रमाणे करत होता. पण या सेवेत आता तो जुना 'अधिकार' नव्हता. तो आता फक्त एका 'कर्तव्याच्या' भावनेने वागत होता, कारण त्याला वाटत होतं की मिताली आता पाहुणी आहे.
एके दिवशी संध्याकाळी, मिताली आपल्या स्टुडिओमध्ये बसली होती. तिने अपघातापूर्वी जे चित्र अर्धवट सोडले होते, ते ती पूर्ण करण्याचा प्रयत्न करत होती. पण तिचे हात थरथरत होते. रंगांची तीच चमक तिला आता दिसत नव्हती. आरव तिथे आला, त्याच्या हातात सूपचा बाऊल होता.
"हे घे, तुला ताकद येईल," तो म्हणाला.
"आरव, तुम्ही हे सगळं का करताय?" मितालीने पेंटिंग ब्रश खाली ठेवून विचारले. "तुम्ही तर मला मुक्त केलं आहे ना? मग इतकी काळजी का?"
आरव क्षणभर थांबला. "कारण तू जोपर्यंत या घरात आहेस, तोपर्यंत तुझी जबाबदारी माझी आहे. आणि दुसरी गोष्ट... मला तुझी काळजी वाटते, हे सांगण्यासाठी मला कोणत्याही कराराची किंवा हक्काची गरज नाही."
मिताली उठून त्याच्या समोर उभी राहिली. "आरव, तुम्हाला खरंच वाटतं का की मी फक्त दीपकच्या सांगण्यावरून इथे थांबले आहे? तुम्हाला कधी असं वाटलं नाही का, की मलाही या घराशी आणि तुमच्याशी ओढ वाटू शकते?"
आरवच्या हातातला सूपचा बाऊल थोडा हलला. "मला माहितीये तू दयाळू आहेस. तुला आजोबांबद्दल ओढ आहे, हे मला मान्य आहे. पण माझ्याबद्दल..." तो अडखळला.
"तुमच्याबद्दल काय?" मितालीने विचारले.
"माझ्याबद्दल तुला फक्त आदर असू शकतो किंवा राग. पण प्रेम? प्रेम तर तू दीपकला दिलं आहेस ना," आरवने कडवटपणे सांगितले.
त्याच वेळी मितालीच्या फोनची रिंग वाजली. पुन्हा एकदा दीपकचा फोन होता. आरवने एक उपरोधिक स्मितहास्य केले आणि तिथून जायला वळला. पण यावेळी मितालीने त्याचा हात पकडला.
"थांबा आरव! आज हा फोन तुम्ही उचला," मितालीने फोन त्याच्याकडे सरकवला.
आरव गोंधळला. "मी? मी का?"
"कारण जोपर्यंत तुम्ही दीपकशी बोलणार नाही, तोपर्यंत तुमच्या मनातील गैरसमज दूर होणार नाहीत," मिताली ठामपणे म्हणाली.
आरवने थरथरत्या हाताने फोन उचलला. "हॅलो?"
"हॅलो! मिताली, कशी आहेस तू? तुझा फोन का लागत नव्हता? अगं, मी तुला सांगायला फोन केलाय की माझ्या शिक्षणाची स्कॉलरशिप मंजूर झाली आहे! आता मला कोणावरही अवलंबून राहावं लागणार नाही. आणि हो, तुझ्या त्या 'कठोर' नवऱ्याला सांग की मला माझ्या मैत्रिणीचा खूप अभिमान आहे," पलीकडून दीपकचा उत्साही आवाज आला.
आरव स्तब्ध झाला. 'मैत्रिणीचा'? 'मैत्रिणीचा अभिमान'? "दीपक... तू... तू मितालीला फक्त मैत्रीण मानतोस?" आरवने विचारले.
दीपक थोडा वेळ गप्प झाला. "आरव सर? तुम्ही बोलताय? हो सर, मिताली माझी बालपणापासूनची मैत्रीण आहे. तिच्या वडिलांनी माझ्या शिक्षणासाठी मदत केली होती, म्हणून मी तिच्यासाठी नेहमी उभा असतो. आमच्यात मैत्रीपलीकडे काहीही नाहीये. तिने तर फक्त तुमच्या कुटुंबासाठी हे लग्न स्वीकारलं होतं. का? काही झालंय का?"
आरवने फोन कट केला आणि तो मितालीकडे बघतच राहिला. त्याच्या डोळ्यांसमोरून गेल्या अनेक दिवसांचे सर्व प्रसंग फिल्मसारखे फिरू लागले. डायरीतील ते शब्द, फोनवरचे बोलणे... सर्व काही आता वेगळ्या अर्थाने समोर येत होते. 'परत जाणे' म्हणजे प्रियकराकडे जाणे नव्हते, तर तिच्या शिक्षणाकडे आणि स्वातंत्र्याकडे जाणे होते.
"मिताली... तू मला आधी का नाही सांगितलंस?" आरवचा आवाज गदगदला होता.
"कारण तुम्ही मला समजून घेण्याऐवजी फक्त संशय घेत होतात. तुम्हाला फक्त 'करार' दिसत होता, माझं मन नाही. आणि जेव्हा तुम्ही मला 'मुक्त' केलं, तेव्हा मला कळालं की तुम्हाला माझी किती काळजी आहे," मितालीच्या डोळ्यातून पाणी वाहू लागलं.
आरवने तिला जवळ घेतलं. यावेळी कोणताही करार नव्हता, कोणतीही अट नव्हती. "मला माफ कर मिताली. मी किती मूर्ख होतो. मी तुझ्या प्रेमासाठी आसुसलो होतो, पण मला वाटलं होतं की तू कधीच माझी होणार नाहीस."
मितालीने त्याच्या छातीवर डोकं ठेवलं. "मी तुमची झाले होते आरव, ज्या दिवशी तुम्ही माझ्या स्टुडिओसाठी धावपळ केली होती, त्याच दिवशी. पण मला वाटलं होतं की तुम्हाला फक्त कराराची मुदत हवी आहे."
आरवने तिची हनुवटी वर केली आणि तिच्या डोळ्यात पाहिलं. "आता कोणताही करार नाही. फक्त आपण दोघं. आणि हो... आजोबांना आता आपण सांगू शकतो की सहा महिने संपल्यावर आपण कुठेही जाणार नाही आहोत."
दोघेही हसले. घराच्या भिंतींवर मितालीने लावलेले रंग आता खऱ्या अर्थाने चमकू लागले होते. पण, त्यांना काय माहीत होतं की नियतीचा खेळ अजून संपलेला नाही?
दुसऱ्या दिवशी सकाळी, आरवच्या ऑफिसमधून एक महत्त्वाचा फोन आला. त्यांच्या 'हाय-टेक सिटी' प्रकल्पात एक मोठी आर्थिक फसवणूक झाल्याचे समोर आले होते आणि सर्व संशयाची सुई आरवच्या दिशेने होती.
आरव या संकटातून स्वतःला कसं वाचवेल? मिताली त्याला या कायदेशीर लढाईत कशी साथ देईल? आणि या नवीन संकटामुळे त्यांच्या नुकत्याच बहरलेल्या प्रेमावर काय परिणाम होईल?
सदर दीर्घकथेचे भाग नियमित पोस्ट होणार असून याचे पुढील भाग चुकू नयेत म्हणून पेज फॉलो करा आणि फॉलो सेटिंग मध्ये जाऊन "favorite" ऑप्शन निवडून घ्या जेणेकरून एकही भाग सुटणार नाही.
©®जान्हवी साळवे
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा