तिचं जग (डॉ. किमया मुळावकर) भाग-अंतिम

"सुयश… बोलू दे मला, अजून उशीर नको व्हायला… प्रिया, खरं सांगू आम्ही ना लहाणपणापासून हेच शिकत आलोय की चूल आणि मूल, घरदार हेच बाईचं जग असतं आणि तिने त्याच्या बाहेर कधी जाऊच नये. सासरी, माहेरी हेच वातावरण होतं. हेच चांगलंही वाटत होतं. आपल्या एवढुश्या जगाला सोडून या बाहेरच्या जगात काय सुरू आहे, हे बघायची तसदीसुद्धा घेतली नाही मी . मुलगी नाही ना मला, त्यामुळं एका मुलीच्या मनाचा विचारच केला नाही कधी… तू घरात आलीस आणि मी मात्र तुला माझ्या जगात ओढून ताणून बांधायचा प्रयत्न केला. कारण शिकवण हीच ना, स्त्रीचं जग म्हणजे तिचं घर! पण तू मात्र सगळं सांभाळून घेतलंस. आज जवळपास आठ दिवस झाले मी माझ्या डोळ्यांनी तुझं जग बघतेय आणि आता मला माझेच विचार थिटे वाटायला लागलेत… किती विश्वासाने रुग्णांचे नातेवाईक तुझ्याकडे रूग्ण घेऊन येतात आणि तू तेवढ्याच विश्वासाने, सच्चेपणाने सगळं सांभाळतेस… आई फक्त जन्म देते गं पण तू… तू तर सर्वांना पुनर्जन्म देतेस… आज सुयशचे बाबा मरणाच्या दारातून परत आलेत ते केवळ तुझ्यामुळेच… प्रिया… तू मात्र माझी स्त्रीच्या जगाची व्याख्याच बदलून टाकलीस. खूप त्रास दिलाय मी तुला, खरंतर माफी मागायचीही माझी लायकी नाहीये तरी जमलं तर मला नक्की माफ कर…" सुधाताई बोलता बोलता रडायला लागल्या.