तिची तपश्चर्या - भाग २०

बसल्यावर उमा सभोवताली बघू लागली. तिच्यापासून जवळच दोन तीन वर्षाची जुळी भावंड खेळत होती. त्यांच्यात भांडण होऊ नये म्हणून आई-बाबांनी त्यांना सर्वच खेळणी दोन-दोन दिलेली दिसत होती. तरीसुद्धा त्यातलं एक मूल दुसऱ्याच्या हातातला चेंडू घ्यायला त्याच्या मागे धावत होतं. उमाच्या मनात आलं लहान मूल असो अथवा मोठा माणूस, प्रत्येकाला मालकी हक्क लहानपणापासूनच कळतो. त्यांची ती धावपळ खूपच मजेशीर दिसत होती. तिने पाहिलं धावता धावता त्यातलं एक मूल पडलं आणि रडू लागलं इतक्यात दुसरं मुल मागे आलं आणि त्याने पडलेल्या भावंडाला हात दिला. इतक्या लहान वयात भावंडांचं प्रेम पाहून उमा हरखून गेली. तिला ती आणि राधाताई लहान असताना आई-बाबांबरोबर गेल्यावर बागेतला प्रसंग आठवला. त्यावेळी राधा उमा पेक्षा थोडी मोठी होती त्यामुळे ती उमाला खूप सांभाळून घेत होती. सगळीकडे ती तिला हाताला धरून घेऊन जायची. कोणी तिला काय खाऊ दिला तर ती तिच्यातला थोडा खाऊ उमासाठी राखून ठेवायची. त्या दोघींचं कौतुक आई-बाबांच्या नजरेतून ओसंडून वाहायचं. ती कुठेतरी हरवून गेलेली पाहताच मानस तिला म्हणाला,