तिची तपश्चर्या - भाग ३४

"अगं उमा ते बर्फाचे गोळे माझ्या अंगावर टाक की असे झेलत काय बसलीस." . पडत्या फळाची आज्ञा घेऊन उमा त्याच्या अंगावर बर्फाचे गोळे टाकू लागले. खूपच मजा आली. मानसने पण तिच्यावर अंगावर हलकेच बर्फाचे गोळे फेकले. नंतर बर्फाचा उंचवटा होता ती मानसला म्हणाली आपण तिकडे जाऊया. वर जाऊन बर्फावरून घसरण्यात तिला खूपच थ्रील वाटत होतं. तिला वाटत होतं की मानसने घसरताना आपला हात धरावा. ते शक्य नाही म्हणून तिने असंच आपल्या डोळ्यांसमोर चित्र आणलं आणि त्यातच आनंद मानला. काहीजण बर्फात स्कीईंग करत होते. त्याच्यासाठी सराव जरुरीचा होता म्हणून त्याचा काही नाद तिने केला नाही. दोरी धरून ओढायच्या गाडीत मात्र ती बसली. तिच्या मनात आलं अशा शॉटचे‌ रिटेक होत असतील तेव्हा नायक नायिकेला खूप जास्त मजा येत असेल नाही का! तिला वाटत होतं या सगळ्याचे मानसने आपले फोटो काढावे. कधी आपल्याला पाहावेसे वाटले तर आपण पाहू शकू. ती मानस कडे लहान मुलं आशाळभूतपणे पाहतात तसे पाहू लागली. जणू काही ‌तिच्या मनातलं मानसला कळलं. मानसने तिचे सगळेच फोटो काढले. त्यातले काही कॅन्डीड होते. कॅन्डीड फोटोमध्ये उमा एखाद्या
हिमपरी प्रमाणेच वाटत होती. अर्थात खूप वेळ खेळून सुद्धा उमाचे समाधान काही होत नव्हतं. मानसने ठरवलं होतं उमा जेव्हा म्हणेल की इथून जाऊया तेव्हाच जायचं तोपर्यंत तिला मनसोक्त खेळू दे. पण खूप जास्त वेळ खेळल्यावर उमा गारठू लागली. ती ‌कुडकुडू‌ लागली. मानसने लगेच त्याचे जॅकेट काढून उमाच्या अंगावर घातलं. तो तिला म्हणाला,