तिच्या नंबरवरून आलेला शेवटचा मेसेज
रस्त्याच्या कडेने धुकं दाटलं होतं आणि रात्रीची थंडी अंगावर काटा आणत होती. नंदिनी आपल्या खोलीच्या खिडकीतून फोन हातात घेऊन बाहेर पाहत होती. तिच्या मनात मात्र थंडी नव्हती… भीती होती. कारण आज तिला पुन्हा एक मेसेज आला होता.
“नंदू… मी परत आले.”
हा मेसेज ज्याच्या नंबरवरून आला होता, ती मुलगी कियारा, तिची जिवलग मैत्रीण… पण कियाराला जाऊन आज दोन महिने झाले होते. त्या अपघाताच्या रात्री नंदिनी स्वतः तिच्यासमोर उभी होती. तिच्या डोळ्यांसमोर संपूर्ण घटना घडली होती आणि… कियारा तिथेच संपली होती.
तरीही, रोज रात्री बारा वाजता कियाराच्या नंबरवरून नंदिनीला मेसेज येत होते. अगदी पहिल्या दिवसापासून.
पहिला मेसेज, “तू माझी खरी मैत्रीण नाहीस.”
दुसरा, “तू मला सोडलंस.”
तिसरा,“त्या रात्रीचं खरं सांग.”
दुसरा, “तू मला सोडलंस.”
तिसरा,“त्या रात्रीचं खरं सांग.”
नंदिनीचं हृदय प्रत्येक वेळी दडपून जायचं. तिने नंबर ब्लॉक केला, फोन बदलला, सिम बदलली, पण मेसेज येणं बंद झालं नाही.
“हे अशक्य आहे,” नंदिनी स्वतःशी पुटपुटली. “कियारा परत येऊ शकत नाही…” पण हे मेसेज कोण पाठवत होतं? आणि… तिला त्या रात्रीचं खरं सांगायला कोण भडकवत होतं?
कियारा आणि नंदिनी, दोघी कॉलेजमध्ये अविभाज्य मैत्रिणी. कियारा खुशाल, गोड, पण जरा हट्टी. नंदिनी शांत, समजूतदार.
त्या रात्री दोघी मिळून कियाराचा वाढदिवस साजरा करून परत येत होत्या. पावसाची धुवांधार रात्र होती. रस्त्यावर फारश्या गाड्या नव्हत्या.
कियारा गाडी चालवत होती, जरा वेगानेच.
“कियारा, हळू घे… दिसत नाहीये,” नंदिनीने म्हटलं.
“कियारा, हळू घे… दिसत नाहीये,” नंदिनीने म्हटलं.
कियारा हसली. “अगं, वाढदिवस आहे माझा! आज काही होणार नाही.”
नंदिनीला काहीतरी गडद जाणवलं पण तिने शांत राहणंच पसंत केलं.
थोड्याच वेळात अचानक समोर एक पांढऱ्या सावली सारखं काहीतरी दिसलं.
कियारा घाबरली, ब्रेक दाबला, पण उशीर झाला.
नंदिनीला काहीतरी गडद जाणवलं पण तिने शांत राहणंच पसंत केलं.
थोड्याच वेळात अचानक समोर एक पांढऱ्या सावली सारखं काहीतरी दिसलं.
कियारा घाबरली, ब्रेक दाबला, पण उशीर झाला.
गाडी घसरली, डावीकडे उलटली. नंदिनी सीटबेल्टमुळे वाचली. कियारा मात्र खिडकीच्या चौकटीत आदळली.
नंदिनीने तिला हातात घेतलं… पण कियारा श्वास घेत नव्हती. ती स्वतःचा हात रक्ताने माखलेला पाहत रडत होती. त्याच क्षणी तिच्या मनात एक धक्कादायक गोष्ट आली, कियाराने सीटबेल्ट लावला नव्हता… कारण नंदिनीने तिला त्रास देऊन तो काढायला लावला होता.
“कधीच काही ऐकून घेत नाहीस!” म्हणून नंदिनी चिडली होती, आणि दोघींमध्ये भांडण झालं होतं.
“कधीच काही ऐकून घेत नाहीस!” म्हणून नंदिनी चिडली होती, आणि दोघींमध्ये भांडण झालं होतं.
त्या क्षणी नंदिनीला जाणवलं, कियाराच्या मृत्यूला ती स्वतःच जबाबदार होती. पण ती गोष्ट तिने कुणालाच सांगितली नाही. आता, दोन महिने उलटून गेले होते.
प्रत्येक रात्री कियाराच्या नंबरवरून येणारे मेसेज तिचा श्वास रोखत होते.
“आपल्या भांडणाबद्दल सगळ्यांना सांग.”
“तू मला मरू दिलंस.”
“मी परत आले आहे…”
प्रत्येक रात्री कियाराच्या नंबरवरून येणारे मेसेज तिचा श्वास रोखत होते.
“आपल्या भांडणाबद्दल सगळ्यांना सांग.”
“तू मला मरू दिलंस.”
“मी परत आले आहे…”
ती मेसेज वाचून घाबरून रडायला लागायची.
कधी कधी रात्री खिडकीतून हवा वहायची, आणि नंदिनीला वाटायचं, कियारा तिच्या मागे उभी आहे.
कधी कधी रात्री खिडकीतून हवा वहायची, आणि नंदिनीला वाटायचं, कियारा तिच्या मागे उभी आहे.
एका रात्री तिला आणखी भयानक मेसेज आला,
“मी आज तुझ्याकडे येतेय. दरवाजा उघडा ठेव.”
“मी आज तुझ्याकडे येतेय. दरवाजा उघडा ठेव.”
त्या मेसेजसोबत एक फोटो होता, नंदिनीच्या घराच्या दाराचा. अगदी त्या क्षणी काढलेला.
नंदिनीच्या शरीरातलं रक्त गोठलं. ती एकटीच घरात होती.
तिने सर्व दिवे बंद केले, पडदे ओढले, दाराला कडी घातली. तिची नजर अजूनही फोनवरच होती.
तिने सर्व दिवे बंद केले, पडदे ओढले, दाराला कडी घातली. तिची नजर अजूनही फोनवरच होती.
पुन्हा मेसेज, “नंदू, तू मला का घाबरतेस? माझी चूक नसती तर मी आजही असते…”
ही ओळ वाचताच नंदिनी कोसळली.
तिला वाटलं, कियाराचा आत्मा खरोखरच तिला शोधत आहे.
तिला वाटलं, कियाराचा आत्मा खरोखरच तिला शोधत आहे.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी नंदिनी सरळ पोलीस स्टेशनमध्ये गेली. “सर, मला माझ्या मृत मैत्रिणीच्या नंबरवरून मेसेज येतायत…” ती बोलत असतानाच तिचे ओठ थरथरत होते.
सब-इन्स्पेक्टर खरात सरांनी मोबाईल तपासला.
“नंबर अजूनही सक्रिय आहे. सिम बंद नाही.”
“नंबर अजूनही सक्रिय आहे. सिम बंद नाही.”
“पण सर, कियारा तर… ती तर..”
“माहिती आहे. पण कोणीतरी तिचा फोन वापरत आहे.”
“कियाराचा फोन अपघातात हरवला होता सर… तो दिसलाच नाही.”
खरात सरांनी तिच्या डोळ्यात पाहिलं.
“आपण त्या रात्रीचं खरं सांगितलं तर आम्हाला मदत होईल.”
“माहिती आहे. पण कोणीतरी तिचा फोन वापरत आहे.”
“कियाराचा फोन अपघातात हरवला होता सर… तो दिसलाच नाही.”
खरात सरांनी तिच्या डोळ्यात पाहिलं.
“आपण त्या रात्रीचं खरं सांगितलं तर आम्हाला मदत होईल.”
नंदिनी शांत झाली. तिचे हात गार झाले.
खरात सर पुढे म्हणाले, “तुमच्या भीतीचा फायदा कोणी घेत असेल.”
कोण? कशासाठी? नंदिनीला काहीच सुचत नव्हतं.
खरात सर पुढे म्हणाले, “तुमच्या भीतीचा फायदा कोणी घेत असेल.”
कोण? कशासाठी? नंदिनीला काहीच सुचत नव्हतं.
त्या संध्याकाळी नंदिनी घरी आलेली असतानाच तिचा फोन वाजला. नंबर पाहून तिचा श्वास अडखळला,
कियारा कॉलिंग…
कियारा कॉलिंग…
हात थरथरत असतानाही तिने फोन उचलला.
“नंदू…” आवाज कियाराचाच होता.
तो थंड… पोकळ… आणि रडवेला वाटत होता.
“मी परत आलेय. तू जे केलंस, ते सगळं मला आठवतंय.”
नंदिनी किंचाळली, “कियारा! तू जिवंत असशील तर समोर ये! आणि जर नाहीस तर… मला त्रास देऊ नकोस!” फोन कट झाला.
नंदिनी थरथरत बसली. तिला पाणी प्यायलासुद्धा धडधडत होतं. त्या रात्री तिला झोप लागली नाही.
“नंदू…” आवाज कियाराचाच होता.
तो थंड… पोकळ… आणि रडवेला वाटत होता.
“मी परत आलेय. तू जे केलंस, ते सगळं मला आठवतंय.”
नंदिनी किंचाळली, “कियारा! तू जिवंत असशील तर समोर ये! आणि जर नाहीस तर… मला त्रास देऊ नकोस!” फोन कट झाला.
नंदिनी थरथरत बसली. तिला पाणी प्यायलासुद्धा धडधडत होतं. त्या रात्री तिला झोप लागली नाही.
दुसऱ्या दिवशी पोलीसांनी तिला बोलावलं.
“नंदिनी, आम्हाला काही कळलंय.” खरात सर म्हणाले.
“कियाराचा फोन अपघातात हरवला नव्हता… तो चोरला गेला होता.”
“काय? कोण?” नंदिनी जवळपास ओरडलीच.
“तो… तुमच्या कॉलेजमधला ओमकार.”
“नंदिनी, आम्हाला काही कळलंय.” खरात सर म्हणाले.
“कियाराचा फोन अपघातात हरवला नव्हता… तो चोरला गेला होता.”
“काय? कोण?” नंदिनी जवळपास ओरडलीच.
“तो… तुमच्या कॉलेजमधला ओमकार.”
ओमकार, कियाराचा एक्स बॉयफ्रेंड.
कियाराने त्याच्यापासून दूर जाताच, ओमकार तिच्यावर राग धरून होता. कियारा त्याच्यावर केस करणार होती.
कियाराने त्याच्यापासून दूर जाताच, ओमकार तिच्यावर राग धरून होता. कियारा त्याच्यावर केस करणार होती.
खरात सरांनी सांगितलं, “अपघाताच्या ठिकाणी तो जवळच होता. त्याने फोन चोरला. मग तिच्या नंबरवरून तुम्हाला मेसेज करायला सुरुवात केली.”
“पण… माझं नाव का?”
“त्याचा तुमच्यावरही राग होता. त्याला वाटत होतं की कियारा तुमच्यामुळे त्याच्यापासून दुरावली.”
“पण… माझं नाव का?”
“त्याचा तुमच्यावरही राग होता. त्याला वाटत होतं की कियारा तुमच्यामुळे त्याच्यापासून दुरावली.”
नंदिनीच्या पोटात गोळा बसला. कियाराचा आत्मा नाही…
कोणी तरी जाणीवपूर्वक तिचा जीव घेत होता.
कोणी तरी जाणीवपूर्वक तिचा जीव घेत होता.
“मग कालचा कॉल… आवाज?” नंदिनीने विचारलं.
“AI व्हॉइस क्लोनिंग.” खरात सर म्हणाले.
“त्याने कियारा चे व्हिडिओ, ऑडिओ वापरून आवाज तयार केला.”
“AI व्हॉइस क्लोनिंग.” खरात सर म्हणाले.
“त्याने कियारा चे व्हिडिओ, ऑडिओ वापरून आवाज तयार केला.”
सगळं ऐकून नंदिनीचा अंगावरचा भारच हलका झाला…
पण लगेचच तिच्या चेहऱ्यावर वेदना आल्या,
कियारा गेली होती, ते सत्य अजूनही तसंच होतं.
पण लगेचच तिच्या चेहऱ्यावर वेदना आल्या,
कियारा गेली होती, ते सत्य अजूनही तसंच होतं.
पोलीसांनी ओमकारला अटक केली.
तो रडत, तडफडत सांगत होता, “मी फक्त तिला घाबरवायला केलं… मी कुणाला मारलं नाही… मी नाही मारलं…”
तो रडत, तडफडत सांगत होता, “मी फक्त तिला घाबरवायला केलं… मी कुणाला मारलं नाही… मी नाही मारलं…”
खरात सरांनी त्याच्याकडे पाहिलं. “तुला कोणाला मारल्याचा आरोप केलेलाच नाही.”
त्या वेळी त्याच्या चेहऱ्यावर आलेलं आश्चर्य अनेक प्रश्न निर्माण करत होतं.
त्या वेळी त्याच्या चेहऱ्यावर आलेलं आश्चर्य अनेक प्रश्न निर्माण करत होतं.
त्या रात्री, प्रकरण संपल्याचं नंदिनीला वाटत होतं.
तिने फोन चार्जला लावला. ती शांत होती.
मग अचानक,फोन स्क्रीन उजळली.
एक नवीन मेसेज. पाठवणारी कियारा
ती गोठली.हळूहळू मेसेज उघडला.
“नंदू… आता मला सगळं कळलं आहे. तू मला कधी सोडलंच नाहीस.”
तिच्या डोळ्यात अश्रू आले. हा मेसेज कुणाचा?
ओमकार लॉकअपमध्ये होता. फोन पोलीसांकडे होता.
तिने पुन्हा मेसेज वाचला. “तू चुकीची नव्हतीस. त्या रात्री मी स्वतः हट्ट केला होता…”
नंदिनीने फोन खाली ठेवला. हे अशक्य होतं.
तिने पुन्हा स्क्रीनकडे पाहिलं.
पुढचा मेसेज, “आता मला शांतता मिळाली. आपल्या मैत्रीचं ऋण तुला उरलं नाही.” नंदिनीचं हृदय पिळलं गेलं.
तिने फोन चार्जला लावला. ती शांत होती.
मग अचानक,फोन स्क्रीन उजळली.
एक नवीन मेसेज. पाठवणारी कियारा
ती गोठली.हळूहळू मेसेज उघडला.
“नंदू… आता मला सगळं कळलं आहे. तू मला कधी सोडलंच नाहीस.”
तिच्या डोळ्यात अश्रू आले. हा मेसेज कुणाचा?
ओमकार लॉकअपमध्ये होता. फोन पोलीसांकडे होता.
तिने पुन्हा मेसेज वाचला. “तू चुकीची नव्हतीस. त्या रात्री मी स्वतः हट्ट केला होता…”
नंदिनीने फोन खाली ठेवला. हे अशक्य होतं.
तिने पुन्हा स्क्रीनकडे पाहिलं.
पुढचा मेसेज, “आता मला शांतता मिळाली. आपल्या मैत्रीचं ऋण तुला उरलं नाही.” नंदिनीचं हृदय पिळलं गेलं.
स्क्रीनवर अजून एक शेवटचा मेसेज आला,
“गुडबाय नंदू… शेवटची वेळ.”
मेसेज पाठवल्याबरोबर कियारा चा नंबर कायमचा बंद पडला.
“गुडबाय नंदू… शेवटची वेळ.”
मेसेज पाठवल्याबरोबर कियारा चा नंबर कायमचा बंद पडला.
नंदिनी खिडकीतून बाहेर पाहत रडत होती.
हवा हलकीशी वाहत होती… तिला वाटलं, कुणीतरी तिच्या केसांवरून हात फिरवत आहे.
एक शांत, निरोपाचा स्पर्श.
हवा हलकीशी वाहत होती… तिला वाटलं, कुणीतरी तिच्या केसांवरून हात फिरवत आहे.
एक शांत, निरोपाचा स्पर्श.