अनवाणी पावलांनी पुढेच जात होती ती... अखंडपणे !
नाती, समाज, रूढींचं ओझं खांद्यावर घेऊन
'आपल्या' माणसांनी घातलेले कर्तव्याचे बंध ओढत नेत होते तिला..... दूर कुठेतरी
ती चालत होती, धावत होती
धडपडत होती, ठेचकाळत होती...
धडपडत होती, ठेचकाळत होती...
खाचखळग्यांच्या नागमोडी वळणावरून चालताना
पावलं माखली होती तिची
रक्ताने...!
पावलं माखली होती तिची
रक्ताने...!
तरीही सुरूच ठेवलं तिने
चेहेऱ्यावर हसू ठेवून काळजात वेदना दाबत पुढे जाणं.... तिच्या 'आपल्यांसाठी'
चेहेऱ्यावर हसू ठेवून काळजात वेदना दाबत पुढे जाणं.... तिच्या 'आपल्यांसाठी'
काळ पुढे सरकला
खांद्यावरचं ओझं असह्य होत गेलं, बंधांचं रूपांतर पाशात झालं... अन् ती थांबली !!!
खांद्यावरचं ओझं असह्य होत गेलं, बंधांचं रूपांतर पाशात झालं... अन् ती थांबली !!!
विचारलं स्वतःला, " आपण हे करतोय... का ? कशासाठी ?"
मनाजोगतं उत्तर मिळेल म्हणून
मागे वळून पाहिलं तिने
भाबड्या आशेने
मागे वळून पाहिलं तिने
भाबड्या आशेने
तर...
वाटेवरच्या तिच्या रक्ताने भिजलेल्या पाऊलखुणा पुसून टाकल्या होत्या
तिच्याच 'आपल्यांनी'....!!!
वाटेवरच्या तिच्या रक्ताने भिजलेल्या पाऊलखुणा पुसून टाकल्या होत्या
तिच्याच 'आपल्यांनी'....!!!
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा