तूच माझं जग.‌..(भाग १)

इकडे शर्वरीच्या एका नवीन आयुष्याची सुरुवात झाली होती. सगळ काही नवीन. शहराची हवा काय असते ते फक्त ऐकून होती. आता तर प्रत्यक्षात ती बघत होती.
एवढा मोठा परिसर ती पहिल्यांदाच बघत होती. मुले मुली एकत्रच असायची.  कोणालाही काहीही संकोच वाटत नव्हता. तिला महाविद्यालयातूनच  नवीन पोशाख मिळाला होता. ओळखपत्र मिळाले होते. तिला हे जग म्हणजे एक मायानगरी प्रमाणे भासत होते. सगळ कस मुक्त. कोणी कुठेही बसा, बेंच साठी भांडण नाही, की कोणाशी बोलण्यासाठी रुसवे फुगवे नाही. सगळ कस मनमौजी. अशातच तिची ओळख प्रिया आणि साक्षी सोबत झाली. त्या दोघीही रुममेट झाल्याचं होत्या. आता एकाच वर्गात सोबतच होत्या.
सुरूवातीला अबोल असणारी, शांत बसणारी, मन लावून अभ्यास करणारी शर्वरी आता बरीच मोकळी झाली होती. पण मुलांसोबत बोलायला तिला अजुनही भिती वाटत. वसतीगृहात काही मैत्रिणींकडे फोन असल्याने ती तिच्या आई वडीलांना फोन लावायची.  घरी बोलणे होत असल्याने तिला छान वाटायचे. सुरूवातीला तिला एकटीला राहायची भिती वाटत होती. तिला सतत  घरच्यांची आठवण येत होती. शर्वरीला अजुनही शहरातल्या वातावरणाशी जुळवून घ्यायच होते. पण हळुहळू ती रुळायला लागली. त्यातच कबीर नावाच्या एका मुलांसोबत ओळख झाली. शर्वरी मुळातच हुशार त्यामुळे ती हुशार विद्यार्थ्यांमध्ये ओळखली जाऊ लागली. तसाच कबीरही होता. कबीरचा एक वेगळाच ग्रुप होता. तो शर्वरीच्या  एक वर्षं समोर होता.