तु असा जवळी रहा...(भाग ४२ वा)

गावकऱ्यांच्या मनात खूप राग भरला होता. रागाच्या भरात ते श्रेयशला काहीही करू शकतात या जाणिवेने आभा पुन्हा एकदा घाबरली. या सगळ्यात कधी रात्र झाली कळलेच नाही. आयुष्यच काळरात्र झालेल्या त्या दोघांना आता कसलीच शुद्ध उरली नव्हती.अमितचं रुप डोळे भरून पाहता यावं एवढीच काय ती मनाला आस लागली होती

इकडे डॉक्टरांनी सगळी फॉर्मलीटी करून अमितचं पार्थिव त्यांच्या ताब्यात देता देता सकाळचे सहा वाजले.सफेद कपड्यात गुंडाळलेल्या लेकाला पाहून आभाच्या बाबांचा धीर सुटला आणि ते पुन्हा एकदा ओक्साबोक्सी रडू लागले. गावकऱ्यांनी सावरण्याचा प्रयत्न केला पण ते पुन्हा एकदा अयशस्वी ठरले. अमितच्या चेहऱ्यावरून हात फिरवीत आभा त्याला साद घालू लागली. एका बहिणीची ती साद सगळ्यांच्या डोळ्यांत पाणी आणती झाली. त्या दोघांना सावरत गावकऱ्यांनी त्यांना अमितच्या पार्थिवासोबत ॲम्ब्युलन्समध्ये बसवले.

त्यांची ओलेती नजर अमितच्या चेहऱ्यावरून हटत नव्हती. गावाच्या वेशीजवळ येताच काल घडलेला तो जीवघेणा अपघात काळी आठवण बनून सगळ्यांचं काळीज पोखरता झाला. गाडी जशी जशी घराकडे जात होती तशी तशी आभा मनाला आणखी खंबीर बनवत होती. आईसाठी तिला खंबीर व्हावच लागणार होतं. अमितला तर गमावलं होतं पण आईला नव्हतं गमावायचं . आभाची आईही रात्रभर तशीच देवासमोर बसून होती.

काल संध्याकाळी घरी आल्यानंतर सरपोतदार मॅडमनी त्यांच्या घरी जाण्याचा प्रयत्न केला पण गावातीत बायकांनी त्यांना विरोध केला. माघारी आलेल्या सरपोतदार सरांनी त्यांना समजावले परिणामी त्या पुन्हा घरी आल्या. श्रेयशची अवस्थाही खूपच बिकट होती. जिवंत असूनही तो मरणयातना सहन करत होता. कपड्यावर लागलेले अमितच्या रक्ताचे डाग त्याला जगणं नकोसे करत होते. सारखा सारखा त्याला त्याच अपघाताचा भास होत होता. प्रयत्न करूनही अमितचा चेहरा दृष्टीआड होत नव्हता. लहान बाळ होऊन तो सरपोतदार मॅडमच्या कुशीत शिरला होता. भीतीने शहारलेल्या लेकराला पाहून त्यांचाही जीव कासावीस होत होता. मधेच ' मी नाही मारलं त्याला' म्हणत दचकून उठणाऱ्या श्रेयशला पाहून सरपोतदार सरही हतबल झाले होते. ती रात्र त्यांच्यासाठीही जीवघेणी होती.