तु असा जवळी रहा...( भाग ४३ वा)

तसा आभाच्या बाबांनी दिर्घ सुस्कारा घेतला.

" श्रेयश, जुनं आठवायचं नाही असं ठरलय ना आपलं मग का स्वतःला त्रास करून घेतोस ? तु खूप थकला असशील. कालपासून खूप धावपळ सुरु आहे तुझी. मी आहे इथे हॉस्पिटलमध्ये तु जाऊन आराम कर." म्हणत त्यांनी त्याच्या पाठीवर मायेने हात फिरवला.

त्या मायेच्या स्पर्शात त्याला त्याचे बाबा भेटले. क्षणाचा अवकाश की त्याने त्यांनी मिठी मारली. डोळ्यांतील आसवं त्यांच्या खांद्यावर रिती करतांना मन शांत होत होतं. ते ही त्याच्या स्पर्शाने भारावले. अधाश्यागत मायेने भरलेला हात त्याच्या डोक्यावरून फिरवू लागले.

तोच आभा रुममधून बाहेर आली. त्यांना असे एकत्र पाहून तिलाही अश्रू अनावर झाले. स्वतःला सावरत तिने तिच्या उपस्थितीची जाणिव करून दिली.

ती आल्याचे लक्षात येताच श्रेयश त्यांच्या मिठीतून दूर झाला. तोंड विरुद्ध दिशेला घेत उठून उभा राहिला. आपले अश्रू टिपत त्याने स्वतःला शांत केले.