तु असा जवळी रहा (भाग ४६ वा)

"मंदार, भूतकाळाला मागे सोडून मी मनापासून वर्तमान स्विकारलं आहे.मी तुझ्यातच जिवंत आहे आणि असेन." तिने असे म्हणताच आता तो गहिवरला.
" आभा, आय ॲम सॉरी.खरच मला माफ कर.तुला समजून घ्यायला मी अजूनही कुठेतरी कमी पडत आहे. तुझ्या भूतकाळाला अजूनही उलगडायचा चुकीचा प्रयत्न करत आहे.साधर्म्याच्या जोरावर मी आपल्या प्रेमाची परीक्षा घेत आहे. आय ॲम सॉरी." म्हणत आता तो हळवा झाला.
त्याच्या शब्दांतून सारेच तर कळले होते तिला किंबहुना तेच तर सत्य होतं. तो फक्त साधर्म्य नव्हता तेच शाश्वत सत्य होते हे सांगण्याची हिंमत तिच्यात नव्हती आणि तिला ती दाखवायचीही नव्हती.
" तु का स्वतःच्या मनाला लावून घेतोस. तु चुकीचा नव्हतास, नाहीस
आणि कधीच नसशील. चुकलं तर माझं. मला माफ कर." ती त्याला शांत करीत म्हणाली.
त्याने मानेनेच नकार देत तिच्या मांडीवर डोकं टेकवलं.
तिनेही मायेने त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवला.
एकमेकांना समजून घेत ते दोघे एकमेकांत विसावले.
इकडे श्रेयशनेही स्वतःला सावरायचे ठरवले होते.आभाच्या आईबाबांच्या शब्दाखातर त्याने जगायचे ठरवले होते. आभाचं त्याच्याबाबतीत आजचं वागणं त्याच्या वेदनेवर रामबाण उपाय ठरू पाहत होतं. तिने माफ करावं एवढच तर हवं होतं त्याला. तिचा त्याच्यावरच्या प्रेमाचा अधिकार त्याने कधीच सोडला होता पण तिच्यावरचं त्याचं प्रेम त्याला कायम अबाधित ठेवायचं होतं. त्याचा निर्णय ठाम होता.ऑफिसची घडी निट बसताच तो कायमचा तिच्या आयुष्यातून निघून जाणार होता पुन्हा कधीही न भेटण्यासाठी.मंदारची मैत्री आठवणीच्या रुपात का होईना पण त्याला जपायची होती.श्रेया सोबत जगलेल्या अनमोल क्षणांनी आपला येणार भविष्यकाळ सुसह्य करायचा होता.आभाच्या माफीचं दान पदरात पाडून घेत स्वतःला सावरायचं होतं.